Een vliegende start in Amerika!

30 september. Al om 6.00 uur zijn we wakker. Vanaf ons hoofdkussen aanschouwen we het begin van de zonsopgang tussen de andere flatgebouwen. Dan is het opschieten geblazen willen we op tijd zijn voor de bus naar Seattle, niet zomaar een bus maar de bordeauxrode Quickcoach. Het begin is niet heel erg quick aangezien we nog minimaal zes keer stoppen in Vancouver. De zonsopkomst wordt steeds spectaculairder en de meest felle kleuren verlichten de stad deze vroege morgen.

Onze chauffeur geeft ons een voorproefje van de echte typische Amerikaanse humor uit het land waar we heen gaan. Bij de grens krijgen we geen stempel Canada uit, maar staan we gelijk in de rij voor Amerika in. Een beetje spannend is het wel weer. Mogen we al ons eten meenemen en hoe zit het nu precies met een paspoort wat na vertrek nog zes maanden geldig moet zijn? Deze laatste case is actueel aangezien wij onze reis een maand verlengd hebben tot half november en Rhianne haar paspoort begin mei afloopt. Onze douanier is ook nog eens geen makkelijke. We hebben een broekkie en die moet blijkbaar nog bonuspunten scoren. Hij moet zeker weten dat we het land weer verlaten, maar al onze tickets staan online. Gelukkig helpt een beetje glimlachen altijd. De paspoorten blijken geen probleem, na de nodige vingerafdrukken en uiteraard zes dollar p.p. betalen, krijgen we een visum om tot 29 december in Amerika te mogen blijven… We zijn er nog niet helemaal. Even lijkt het erop dat we al ons eten moeten inleveren, zoals de appels en rijst in verband met enge ziektes. Gelukkig zijn de hoeveelheden klein genoeg om alles mee te krijgen. YES, we zijn in Amerika! Terug in de bus verandert het landschap snel, het wordt weidser en er komt meer landbouw. Door de betonplaten is de highway net zo hobbelig als een gemiddelde weg in Vietnam. Dit zorgt ervoor dat het bijwerken van ons verslag niet echt lukt in de resterende twee uur bussen. Eenmaal aangekomen in Seattle mogen we onze zware tassen droppen bij het Western Hotel, de plek waar we uitstappen, wat een service. Het is nu elf uur en we hebben ruim de tijd om de stad te ontdekken. We willen graag een fabriek tour maken door de Boeiing fabriek. Bij navraag blijkt dat dit met het openbaar vervoer nagenoeg niet mogelijk is. We zien een trip van vier uur retour met de bus niet zitten en een georganiseerde tour blijkt extreem duur. Onze vliegtuig plannen gaan uit het hoofd en we gaan in downtown wat leuks zoeken. We beginnen op de Pike Place. Hier zit de versmarkt van Seattle. Veel kraampjes met fruit en groente worden aangevuld met allerlei andere producten. Er kunnen grote bossen bloemen gekocht worden voor tussen de vijf en tien dollar.

Er zijn een aantal viskramen en bij één hebben de verkopers een dode vis voorzien van een onzichtbaar touwtje. Vele toeristen schrikken dan ook als de vis ineens beweegt. Wij gaan voor een dode Fish and Chips en verlaten dan de markt. We nemen deel aan de “Bill Speidels Underground Tour”. Deze ongebruikelijke tour laat Seattle’s verborgen kant zien. In 1889 was er een grote brand in de stad die nagenoeg alle huizen platlegde. Het nieuwe Seattle is toen bovenop het oude gedeelte gebouwd. Hierdoor is er een groot gangen stelsel ontstaan onder de bestaande straten en gebouwen. Eenmaal onder de grond is er nog veel te zien van de oude stad. Muren, sanitair en zelfs oude elektriciteitsdraden. De tour duur in totaal anderhalf uur en is best een interessante belevenis te noemen.

Eenmaal weer met beide benen boven de grond gaan we in de “Rocky Mountain” chocolaterie een heerlijke muffin halen en verplaatsen ons dan naar het trainstation. Bij het Amtrak kantoor halen we onze reisdocumenten op voor de treintrip van morgen. Het beetje tijd wat we overhouden voor we Leo ontmoeten bij Seattle’s Best Coffee besteden we aan rondwandelen. Deze coffeeshop is een van de vele tegenhangers van de Starbucks die oorspronkelijk uit Seattle komt. De oudste Starbucks zit op Pike Place en nieuwe stores zijn te vinden op elke hoek van de straat. Leo pikt ons op en samen halen we onze tassen en de nodige boodschappen op. In zijn knusse huis aan de rand van Chinatown zien we Karen weer en halen we herinneringen op aan onze trip in Vietnam. Inmiddels alweer een halfjaar geleden hebben we elkaar in Ho Chi Min ontmoet en samen hebben we toen gekeken naar Vietnamese danslessen en een talentenshow. Leo en Karen zijn allebei wedstrijddansers en trainen regelmatig, zo ook vanavond. We beslissen ze te vergezellen en rond negen uur gaan we naar de danszaal in Chinatown.

Natuurlijk kunnen wij ook niet achterblijven en na lang graven onder meters stoffen komen daar de danspassen weer naar boven. We hebben een hele gezellige avond en maken kennis met vele andere voornamelijk Chinese dansers. Rond middennacht zijn we terug en we duiken dan gelijk de logeerkamer in.

1 oktober. Leo brengt ons weg naar het treinstation en keurig om 9.00 zijn we daar. We checken eerst onze bagage in en halen dan de boardingspassen op. Aangezien stoelnummers pas worden toegewezen bij het instappen, blijven we dicht bij de deur wachten. Dit is een goede keus want al snel staat er een lange rij achter ons. Om half tien kunnen we aan boord. De aluminiumkleurige trein is nog het beste te vergelijken met een dubbeldekkerstrein in Nederland maar dan uiteraard hoger. Ook zijn er onderin geen zitplaatsen maar een aantal spelautomaten en meerdere toiletten en uniseks lounge. Geen idee wat ze daar precies mee bedoelen maar daar komen we misschien nog wel achter.

De plaatsen zijn zeer ruim en we kunnen bijna gestrekt liggen op onze ruime banken. We zitten ‘aan kustzijde’ en dat is mooiste kant in de trein. Jammer genoeg hebben we in tegenstelling tot eerdere berichten geen Wi-Fi aan boord. We kunnen dus wel alle foto’s en filmpjes uitzoeken maar ze nog niet back-uppen. Het is behoorlijk bewolkt buiten en dus zijn de uitzichten niet fantastisch te noemen. Regelmatig stoppen we om op tussenliggende stations mensen binnen te laten. Sommige pauzes zijn wat langer en bieden gelegenheid voor behoeftige medereizigers tot een paffie. Op één van de stations staat zelfs een fanfare opgesteld maar het is ons niet helemaal duidelijk voor wie ze spelen. Langs delen van de spoorlijn is het behoorlijk bewoond en soms is het ineens heel uitgestrekt. We passeren een aantal meren met vele soorten watervogels. Net voorbij Eugene Springfield, hier is wereldmerk Nike ontstaan, laten we het vlakke land achter ons en gaan de heuvels in. Het zicht wordt beperkt door de bomen en heel soms kunnen we een glimp opvangen van een meer, rivier of weg. Tussen de hoge bomen wordt het nog sneller donker en als we om 19.00 uur onze gereserveerde plekken in de restaurantcoupé opzoeken is het buiten donker.

We hebben besloten ons zelf te trakteren op een goed diner en de instant noedels te bewaren tot morgen. Het Japanse koppel bij ons aan tafel is niet erg spraakzaam en pas bij het toetje worden we betrokken bij het gesprek van Amerikanen naast ons. In de tussenliggende tijd genieten we van ons waardig maal die bestaat uit een halve kip met groenten en een aardappel en een spinazie pasta maaltijd. We gaan terug naar onze plaatsen en eindelijk kunnen we het uitzoeken van alle Canada foto’s klaar maken. Nu alleen de filmpjes nog en we zijn weer bij. Om 21.30 is er eindelijk weer wat te zien buiten als we stoppen op een station. Het land is weer vlak en tot we gaan slapen blijft dit zo. Lastig waar te nemen met zeer zelden een lichtpuntje. Rond middennacht nestelen we ons om een paar uurtjes slaap te pakken in de hobbelende trein.

2 oktober. Slechts heel af en toe worden we een beetje wakker maar verder slapen we aardig tot een uur of zeven. Dan komt de zon op en dat ritme zijn we gewend uit Canada. Het landschap is nog steeds vrij plat en we kunnen een mooie zonsopkomst zien. Bij Martinez zien we veel raffinaderijen en steken we tussen twee autobruggen een grote treinbrug over. We starten onze bioscoop op om de laatste filmpjes uit te zoeken en dan eindelijk zijn we helemaal bij met Canada. (Uiteraard gaan we in Amerika door maar dat is van latere zorg). Om kwart voor tien zitten we 24 uur in de trein en zal de vraag zijn:” Zijn we het al zat??” Het antwoord is: “nee hoor, de stoelen zitten prima…”. We passeren wederom een groot meer met veel verschillende watervogels en rondom prachtige kleuren in een combinatie van groen en herfstkleuren. In de omgeving van Salinaz is veel landbouw (tomaat, bloemkool, broccoli, aardbeien). De omgeving veranderd telkens snel en we beslissen om rond het middaguur in de panoramacoupé te gaan zitten.

Hier is het uitzicht een stuk beter en we ontmoeten daar Ken. Hij weet allerlei leuke weetjes over de omgeving te vertellen en dat is een onverwachte toevoeging. We zien een grote olieraffinaderij en daarna wijngaarden. Het land is hier heel vruchtbaar ondanks dat het buiten de boomgaarden heel goudgelig verkleurd en dor is. Tussen San Francisco en Los Angeles zijn door de Spanjaarden vele ‘missions’ gesticht, of te wel plaatsen waar men het christendom heeft verspreid. Op ongeveer elke dertig mijl is er een plaatsje wat begint met ‘San – ’. Zo ook Santa Barbara waar Ken de trein verlaat. Niet lang daarna gaan we een lange tunnel in en van het ene op het andere moment is het landschap bergachtig. We rijden op de rand van een vallei en ver onder ons bevindt zich de highway. Net voor San Luis Obispo bevindt zich Horseshoe Curve of te wel een mooie hoefijzervormige bocht.

In de bocht is ook een mooie houten spoorbrug opgenomen en dat is de entree voor het mooiste deel van het traject. Dit weten de Japanners en andere dagjesmensen blijkbaar ook want ineens wordt het heel erg druk in de trein. Gelukkig hebben wij één voor één een frisse (lees, warme) neus gehaald en dus hebben we onze plekjes in de nu propvolle panoramacoupé kunnen behouden. Na een pauze van drie kwartier zet de trein zich weer in beweging. Wij krijgen gezelschap van de Amerikaanse Lin. Hij is geboren in dit gebied maar deed nooit deze treinlijn. Helemaal uitgelaten verteld ook hij ons veel over de route die we rijden, dat is echt mazzel hebben. Aangezien hij een surfer is, zal het niet verwonderen dat hij elk stukje strand bij naam weet te noemen en veel weet over golven en stromingen die hier voorkomen. Zo was daar het kit surfen aan het Pismo Beach en de mooie ‘STAR wars’ zandduinen. We passeren vele bossen met eucalyptus bomen die vanuit Australië zijn geïmporteerd om het hout te gebruiken voor spoorbielzen. We rijden over grondgebied van de NASA en zien een raketinstallatie van heel dichtbij.

Een lagune en waterpartijen met fel groene, rode en gele plantjes betekent eindelijk het begin van het traject langs de oceaan. We hebben vrij uitzicht zover als we kunnen kijken en de zon die inmiddels wat lager komt zorgt voor veel schittering op het water. Lin gaat helemaal los als hij de hoge (surf)golven ziet. Hij verteld dat een groot stuk van dit traject privégrond is van de Holester Ranch. Hierdoor moeten strandliefhebbers grof geld betalen als ze hier willen komen. Heel apart is het om te zien dat de oceaan helemaal vlak wordt als de hoek gepasseerd wordt waar de scheiding ligt tussen Noord en Zuid Californië. We spotten zelfs wildlife vanuit de trein. Vele tientallen pelikanen duiken continu in het water op zoek naar lekkere visjes en een groep dolfijnen passeert vlak onder de kust. Ze vormen een mooie aanvulling op de eerdere gespotte roodstaart havik en de edelherten.

De trein rijdt strak langs de steile kliffen hoog boven het met wier bezaaide strand. Vanuit onze coupé met plekjes aan de oceaankant is het zicht echt fascinerend. In Santa Barbara gaat Lin de trein uit net als de Japanse invasie en nog vele andere dagjesmensen. Een heerlijke rust keert terug voor de rest van het traject. Om half negen, een halfuur vroeger dan gepland komen we aan in Los Angeles de eindbestemming van deze trip. Netjes voor een trip van 35 uur en meerdere lange stops van minimaal tien minuten. We hebben dit nog nooit meegemaakt bij de NS. Behoorlijk moe van de ervaringen gaan we op weg naar ons hostel. We hebben een goede beschrijving dus dit lijkt een abc’tje te worden. Helaas te vroeg gejuicht het wordt een ABCDEFGHtje. We kunnen de metro niet vinden, dan blijkt deze door werkzaamheden vertraging te hebben en bij de overstap moeten we switchen van perron door dezelfde werkzaamheden, afijn. We kunnen duidelijk zien dat we in de buurt zijn van Mexico aangezien alle borden in de metro zowel Engels als Spaans zijn. Eenmaal uit de metro blijkt de route niet te kloppen en na een tijd dwalen door de donkere straten met een veel te zware tas en meerdere keren vragen komen dan toch aan. Inmiddels is het kwart voor elf als we op onze bedden voor de komende twee dagen neerploffen.

3 oktober. De veren van de matras waren wat hard maar na tien maanden reizen kunnen we bijna overal goed slapen. We hebben om half acht de wekker gezet zodat we een lange dag Los Angeles kunnen hebben. Deze dag staat in het teken van Hollywood en we gaan natuurlijk proberen bekende sterren te spotten. Er blijkt ook een korte weg naar het metrostation te zijn vergeleken met gisteren en met een keer overstappen, komen we uit op de Hollywood Boulevard. Hier ligt de ‘walk of fame’ met stenen van allerlei bekende maar voor ons voornamelijk honderden onbekende sterren. We wandelen door het Hollywood and Highland Center waar we op de derde verdieping op de tweede brug de beroemde witte letters ‘HOLLYWOOD’ op de heuvels zien staan.

Bij het Chinese Theater liggen allemaal stenen voor de deur van beroemdheden met hun handen en voeten in cement. Er lopen vele stand-ins van bekende filmfiguren rond tegen een kleine vergoeding kan hiermee op de foto gegaan worden. Daarnaast zijn er vele mensen die denken dat ze een filmster zijn en op één of andere manier aandacht vragen. Ze verkopen cd’s, zingen wat of doen wat goocheltrucjes. Ergens verstopt aan de zijkant van het theater zit een hele leuke beer-maak-shop. Koen is niet te houden en binnen een kwartier zijn alle stellingen doorzocht. Uiteindelijk koopt hij een nieuwe baseballpet van de LA Dodgers waarmee hij zijn cowboyhoed kan afwisselen. Aan de overkant van de straat zit de Disney Soda Fountain and Studio Store, een lange naam voor een Disney winkel met barretje. Natuurlijk proberen we hier nog wat leuke souvenirtjes bij elkaar te shoppen. Shoppen doen we ook nog even bij de Hollywood supermarkt voor ons middageten. Wij verwachten een dure lunch maar aangezien de zelfkassa teveel wisselgeld geeft zijn we erg goedkoop uit.

Daarna wachten we ruim drie kwartier op de stadsbus die ons naar de Warner Bros Studio’s brengt. Hier gaan we een tour maken door de het grote studiocomplex. In een uit de kluiten gewassen golfkarretje worden we het terrein overgereden en gelukkig maar want dit was teveel om te wandelen. Op het buitenterrein zijn de gevels van een heel Amerikaans dorp nagebouwd met winkels, pakhuizen e.d. Hier worden de buitenopnames gedaan.

Uiteraard nemen we ook een kijkje achter de gevels maar daar is eigenlijk helemaal niets noemenswaardig. We rijden door een andere woonwijk waar in de huizen verschillende kantoren zijn van WB. De huizen zijn ook voor buitenopnames af te huren. Ditzelfde geldt voor een kantorencomplex wat lijkt op een motel en eentje die lijkt op een ziekenhuis. We passeren verschillende grasveldjes waar stukjes zijn opgenomen van de populaire serie Friends. Bij het kleine junglebos met vijver is een passage opgenomen van Jurrasic Parc. In de film is niet te zien dat ze voor een lange passage meerdere keren dezelfde weg afleggen maar waarbij bomen eenvoudig worden verplaatst om het toch anders te laten lijken. En zo worden door onze gids tientallen voorbeelden genoemd van bekende en onbekende films verteld waar stukjes zijn opgenomen in de Studio’s van Warner Bros. In een loods staan wereldberoemde auto’s opgesteld. We zien de Batmobiel, de Scooby Doo truck, de vliegende Harry Potter auto en nog veel meer.  We krijgen hier ook de mogelijkheid om een trucage foto te laten maken waarin we een trein van heel dichtbij bekijken.

Ook ongelofelijk mooi is de verhuurafdeling waar meer dan twee miljoen attributen te huur zijn. Bedenk het en het is te huur voor een film of televisieshow. In een klein deel van dit gebouw is de set nagebouwd met de originele Friends attributen. Zo kon het gebeuren dat wij ineens op de wereldberoemde bank zaten waar ook hoofdrolspelers van Friends opgezeten hebben.
Dit is een mooie overgang naar één van de studio’s. Op het complex staan het mooie aantal van 29 opnamestudio’s. Dit zijn eigenlijk grote hallen waarin de decors opgebouwd worden. Een aantal is even groot als een vliegtuig hangar en één heeft een enorme ondergrondse watertank. Op elke hal is te zien welke producties er zijn gedraaid. Wij brengen een bezoek aan de hal waarin Chuck is opgenomen. Een Amerikaanse serie. De laatste twintig minuten brengen we door in het Warner Bros museum. Dat is net te kort en we spenderen de meeste tijd daarom op de eerste verdieping waar echt veel attributen uit de Harry Potter films te zien zijn. Zo is daar de bezemsteel Nimbus2000, het kostuum van Hagrid waarin hij Harry Potter als baby draagt en de versteende Hermelien. Deze is volledig nagemaakt van siliconen zelfs de handhaartjes ontbreken niet. Er is zelfs een mogelijkheid om Hogwarts beroemde sorteer hoed op te krijgen die bepaald dat Rhianne Griffoendor is en Erwin Zwadderich, we passen dus lekker bij elkaar. In de vijf minuten die overblijven, roetsjen we door het beneden gedeelte waarbij we kostuums van de Matrix en het prototype van de Badman Mobile. Jammer genoeg mogen we in het museum ook geen foto’s maken. Eenmaal terug bij het hoofdkantoor waar de tour begon zijn we twee en een half uur weggeweest. Als Erwin nog een nieuw shirt gekocht heeft aanvaarden we de terugweg.
Gelukkig hoeven we nu minder lang op de bus te wachten. Het is namelijk flink afgekoeld en we lopen nog in korte broek. We brengen voor de tweede keer een bezoek aan de supermarkt op Hollywood Boulevard en kopen een grote bak met sla sensatie als avondeten. We hebben deze keer forse vertraging met de metro die wat technische problemen heeft. Het openbaar vervoer in LA valt ons niet mee en daarbij ligt er ook nog eens over afval ondanks dat bijna niets mag in de metro. Eindelijk terug proberen we de post af te maken voor de website maar dit lukt niet in één keer dus maken we het morgen af.

4 oktober. We worden deze ochtend eens wakker door iets anders dan een snurkend persoon. Een Aziaat is nogal verkouden en haalt elke minuut toch wel zijn neus op. Dat geluid zijn we snel zat en we ontvluchten onze kamer voor de keuken. Met heel wat moeite krijgen we ons nieuwe verslag eindelijk online. Genoeg leesvoer voor het thuisfront en wij kunnen een nieuwe starten. Nogal ongebruikelijk voor Los Angeles in deze tijd van het jaar is het bewolkt. Gelukkig is het buitje net gevallen voor wij de deur uit gaan. De rest van de dag willen we wat spullen kopen en downtown LA verkennen. Met wederom een omweg vinden we het toeristenbureau. Het leukste lijkt ons de Walt Disney Concert Hall met buitentuin en de oudste boerenmarkt van Californië. De wandeling naar het concertgebouw neemt wat langer in gebruik dan gehoopt en het is ook nog eens niet wat we verwachtten.

Er is namelijk niets te zien van beroemde Disney figuren. We nemen een vlugge audiotour door het wel erg mooie gebouw en de eerder genoemde tuinen en gaan dan weer naar de Metro. Aangezien het nu een beetje te laat is voor de boerenmarkt besluiten we om naar de Grant Market te gaan in downtown. We eten hier mini tortilla’s, kopen lekkere nootjes, het nodige fruit en wat lekkere koeken. Bij McDonalds beginnen we met de Amerikaanse hamburgertest. We proberen het in elke staat waar we komen. Deze kost nog geen vijfentachtig eurocent en smaakt best heel goed. Het broodje is jammer genoeg McDonalds droog, er zit voldoende saus en stukjes komkommer op. Ook probeersel Jalapeno Cheddar MCC, een pittig stukje kip op een broodje is prima. Geen slecht begin in Amerika! Op de weg terug naar het hostel om onze tassen op te halen zien we een eekhoorn balanceren op een elektriciteitskabel belangrijk genoeg om te melden op wereld dierendag. In het halfuurtje wat we nog hebben koken we de rijst en mais en gaan dan als een speer terug naar het metrostation. We zijn mooi op tijd voor onze volgende trip naar Albuquerque. Tijdens de vijftien uur durende trip hebben we genoeg gelegenheid om het nieuwe verslag bij te werken. We laten LA achter ons terwijl de zon ondergaat en Erwin voegt maar een nieuwe uitspraak aan zijn vocabulaire toe als een goederentrein langs komt denderen: “Daar krijg ik vibrerende ogen van” en bedankt Erwin.

We eten onze mais met gekregen boter uit de restauratiecoupé en de warme chocomel die we meegenomen hadden uit Canada smaakt heerlijk met het gratis hete water. We werken offline nog wat aan de website en gaan ons dan proberen te nestelen voor een paar uurtjes slaap.

5 oktober. Het nestelen is niet echt lekker gelukt en het slapen ging dus niet grandioos. Afijn vanavond maar wat eerder naar bed. Bij de eerste zonnestralen blijkt het landschap compleet veranderd naar knaloranje landschap met Grand Canyon achtige bergen.

De tijd vliegt voorbij in de trein en voor we het weten kondigt de luidspreker Albuquerque aan. Wederom ruim een halfuur voor op schema komen we aan op het station. We mogen onze tassen op het station laten en dat scheelt een hoop sleepwerk. Stapelwolken zorgen voor ideaal afritsbroeken weer. Het is 79 graden in het zonnetje en we maken een korte broek. Als onze vriend achter de wolken verdwijnt en de wind een beetje opzet koelt het een flink aantal graden en trekken we snel weer wat warms aan. Onze eerste missie is het visitorcentrum zoeken. Volgens de loketbediende op het station bij de eerste stoplichten links, jaja. Wederom een extra keer vragen en twintig minuten zoeken komen we bij het hoofdkantoor van toerisme Albuquerque op de zesde verdieping van een kantoorpand. We worden wel erg goed geholpen en de noodzakelijke kaart maakt oriënteren een stuk makkelijker. Op advies gaan we naar Old Town. Dit gedeelte ligt naast downtown en is zoals de naam doet vermoeden het oudste deel van de stad. Doordat het luchtballonnenfestival gehouden wordt zijn er extra activiteiten en is er een gezellige drukte. We nemen ruim de tijd om de vele boetiekjes en winkeltjes te bezoeken. Eén van de shopjes heeft een collectie van duizenden hete luchtballon souvenirtjes.

Aan het eind van de middag gaan we terug om onze tassen op te halen en scoren we wat avondeten. Deze keer kant en klare burritos met geprakte cheeseburger en big nacho’s met gehakt en kaas. Jammie! Tegen zessen pakken we buslijn vijf naar het huis van Sonja, onze volgende couchafspraak. Mede door de koude airco duren de vijftig minuten in de bus erg lang, vooral de Montgomery boulevard met drie Mc Donalds vestigingen, vijf Walgreens drugstores en minimaal vijftien benzinepompen duurt een eeuwigheid. Eenmaal bij het huis aangekomen hangt er een briefje dat Sonja wat later thuis is en of we ons voorlopig even kunnen vermaken. Buiten staan stoelen, kaas met toastjes, druiven, een fles wijn en bijhorende glazen klaar. Ja hoor, wij redden ons wel!

6 oktober. Als we vertellen dat we om 5.30 uur bij de bushalte staan, dan hoeven we niet te vertellen dat we weer eens bijzonder vroeg opgestaan zijn ondanks dat de nachttrein zijn sporen nog nalaat. Tsja alles voor het goede doel, we gaan naar het grootste luchtballonnen festival ter wereld en zonder auto was dit de beste oplossing. Het begint een klein beetje licht te worden tijdens de trip. Met een overstap staan we een uur later op het festivalterrein en dat is groot! Verspreid over een veld dat meerdere voetballenvelden meet worden luchtballonen gevuld. Niet zomaar luchtballonen maar de meest uiteenlopende figuren reizen één voor één op. Wat dit festival echt heel bijzonder maakt is dat bezoekers tussen de luchtballonnen over het veld mogen lopen. We zien een groot bierglas, een vlinder, een zonnebloem, spiderman een varken. Dan gaan we het veld rondlopen en zien we de Duitse brandweer wagen die we vorig jaar op het Nederlandse ballonfestival in Barneveld zagen. Daar komt de Nieuw Zeelandse kiwi, het kan niet op. Dan wijst Koen ons wel op een hele leuke ballon, namelijk een Koe van bijna dertig meter hoog en veertig meter lang. Fantastisch!

Doordat er wind voorspeld is blijven de ballonnen aan de grond en dat is niet eens heel erg. In totaal zijn er meer dan honderd verschillende figuren en doordat de zon doorbreekt schieten we heel wat mooie plaatjes. Maar nog voor we alles gezien hebben gaan binnen het uur alle ballonnen weer naar beneden, er komt een sterke wind en dan wordt het te gevaarlijk voor mens en ballon. We struinen over de hoofdstraat langs het veld waar allerlei tenten staan opgesteld. Bij de NASA laten we ons vereeuwigen als ruimte reiziger, we maken een proeffoto in een luchtballon en bekijken alle merchandising. Aan de andere kant van het festival bevindt zich het luchtballonenmuseum. Natuurlijk gaan we hier ook even kijken en door de harde wind komen we gratis binnen. Er is veel te doen en te zien. De luchtballon van Jule Verne staat tentoongesteld net als die van een Japans koppel wat de wereld is rond geweest. Verder kunnen we knopen oefenen en proberen om een ballon op te laten met warme lucht. We leren veel feitjes over de geschiedenis van ballonvaren en hoe het ballonvaren nu eigenlijk werkt. Uiteindelijk vermaken we ons ruim een uur.

Aangezien er verder niets meer te doen is op het terrein en we pas in de middag weer ballonnen kunnen zien stijgen, besluiten we om het terrein te verlaten. Eigenlijk willen we een powernapje hebben maar het duurt te lang voor we in ons gasthuis zijn. Daarom beslissen we maar naar een grote shoppingmall te gaan om een Lonely Planet te scoren van Arizona. Dit slaagt en na een rustig uurtje gaan we terug naar het festivalterrein. We gaan met de bus terug. Helaas de wind wil niet gaan liggen en er worden geen ballonnen opgelaten. We krijgen wel de tijd om met wat vrijwilligers te praten en zij vertellen dat wij kunnen helpen bij het oplaten van de ballonnen. Dat lijkt ons leuk dus we schrijven ons in voor een piloot van morgenochtend en krijgen als dank vrij toegang tot het park voor de rest van het festival. We vinden het mooi voor vandaag en gaan terug naar huis. Onderweg pakken we de boodschappen mee voor het avondeten en dat bestaat uit magnetron lasagne en sla, niet erg origineel maar wel makkelijk na zo’n lange dag. We eten in de gezellige keuken, kletsen nog wat met Sonja en Erwin werkt nog even snel het verslag bij. Om 21.00 uur zoeken we de veren van het bed op.

7 oktober. De wat langere nachtrust heeft ons goed gedaan. Ondanks dat we om 5.00 uur opstaan zijn we redelijk wakker en vol energie. De lucht is bewolkt maar het is droog en er is geen wind. Bij onze overstap blijkt het droog zijn van korte duur, de weg is nat en niet veel later begint het opnieuw te regenen. Dit houdt aan tot we op het ballonnenveld zijn. Ondanks dat wij pas om 6.30 uur arriveren is er nog geen ballon uit de auto. Er wordt duidelijk gewacht op de weersvoorspelling. Onze piloot heeft blijkbaar al besloten om niet te komen aangezien hij niet op het veld is. Wij willen toch graag helpen en gaan bij het kantoortje van de crew vragen of we ergens anders van dienst kunnen zijn. We krijgen een andere piloot en net als we concluderen dat ook hij niet op het veld is worden de ochtend vluchten gecanceld. Pas als het een halfuur later droger wordt worden er ballonnen gevuld, die gewoon aan een touw op de grond blijven. Dan blijkt wel hoe groot het evenement is, meer dan veertig ballonen dansen binnen een halfuur op wind.

Wij vragen voor de middagsessie een nieuwe piloot om te helpen en gaan dan weer met de bus terug naar huis. Hier houden we twee uurtjes een powernap om wat achterstand in de slaap weg te werken. Eenmaal weer wakker skypen we met de ouders van Erwin en maken ons dan weer op voor een ritje ballonnenveld. Helaas is de lucht weer potdicht en regent het weer. Maar ja we hebben een ballon te helpen en hoe klein de kans van opbouwen ook is, we gaan toch. Het blijkt duidelijk niet onze geluksdag, op een snelweg buiten de stad is een groot ongeluk gebeurd en alle wegen richting het festivalterrein zijn dicht geslibd. Twee uur later komen we aan op een leeg veld, wederom blijkt alles gecanceld. We hebben er flink de balen in. Ook een nieuwe piloot voor morgenochtend is niet mogelijk. Het enige wat we op dat moment nog een beetje leuk vinden zijn de parachutesprongen van de Royal Navi. De stunts die zij ondanks de regen uithalen en het wapperen van de enorm grote Amerikaanse vlag is mooi maar slechts een kleine troost. Uiteindelijk vrolijken we nog even op als we een Belgische ballonvaarder met zijn crew ontmoeten. Hij is eigenaar van de ‘mister Bub’, een enorme schildpad en reist daarmee over de hele wereld. Onder het genot van een glaasje Belgisch geïmporteerde sterke drank verteld de wereldreiziger met een luchtballon zijn verhaal aan ons en visa versa. Pas als het weer flink begint te regenen scheiden onze wegen. Het is dan bijna half acht de tijd dat een spetterende vuurwerkshow gegeven wordt. Dat de lucht ook de nodige spetters geeft (lees, het hoost) mag de pret van onder een tentzeil niet drukken.

Direct na afloop gaan we in de stromende regen naar de pendelbussen. Als we afgedropt zijn moeten we maar liefst drie kwartier, drijfnat, wachten op de laatste bus naar huis. Hier zijn we pas om 22.00 uur en we zijn nat, koud en gesloopt. Met een warme douche en warme chocomelk warmen we op en het is half twaalf als we eindelijk enigszins teleurgesteld kunnen slapen.

8 oktober. Het eerste wat we doen als we om 04.45 wakker worden is de Facebook pagina van het evenement checken. Even checken of het nu doorgaat. Ja, eindelijk het is helder en koud, ideaal vlieg weer. Om 05.15 bellen we een taxi aangezien we al wisten dat in het weekend geen bussen rijden. We moeten een uur wachten maar we hebben geen keus. Met een slaperige kop pakken we onze tassen in aangezien we vanavond ergens anders slapen. Om half zeven is er nog steeds geen taxi en bellen we nog maals met de centrale. De telefoniste verteld ons doodleuk dat de taxi ons niet kan vinden. Behoorlijk boos en teleurgesteld cancelen we de trip. Geen ballonfiësta voor ons deze morgen. Er zit niets anders op dan het bed weer induiken en proberen wat slaap in te halen.

Erwin kan niet meer slapen en beslist om buiten te proberen een glimp op te vangen van de luchtballonnen. Buiten is het verfrissend koud, de lucht is strak blauw en de bergen rondom zijn wit van de verse sneeuw. Er is weinig beweging waar te nemen, slechts drie ballonnen zijn als minuscule stipjes te zien. Ondanks vele huizen tussen hier en het festivalterrein is het uitzicht het beste vanaf een viaduct bij een kleine vallei. Hier wordt gewacht op meer en dat wordt na een halfuurtje beloond. Binnen tien minuten hangen vijftien kleurrijke  ballonnen in de lucht en er stijgen nog steeds nieuwe op. Doordat op de randen van de vallei ook huizen staan, zijn veel ballonnen vanaf dit punt niet te zien. Een klein stukje verder is een parkeerplaats er daar is het zicht een stuk beter. Uiteindelijk zijn er ongeveer zestig ballonnen te gelijk te zien, een heel behoorlijk aantal!

De wind is niet heel gunstig, de meeste ballonnen varen verder weg maar een aantal komt dichterbij en wordt groter. Eén van de ballonnen maakt een harde landing op het gras in de vallei. Dit ging zo snel dat een filmpje vergeten werd. Een tweede ballon lijkt een nieuwe kans maar deze drijft te ver af.  Kletsend op het viaduct met een aantal ballonfanaten wordt uitgekeken naar meer vliegbewegingen. Een derde balloon wordt tijdens de landing gegrepen door de wind vanaf de bergen. Deze bonst twee keer keihard op de grond en vliegt daarna verder. Een vierde felgekleurde ballon van Cool Beans maakt een prima landing midden in de vallei. Al snel staat de volgauto van dit team op het viaduct te zoeken naar een geschikte plek om de ballon binnen te halen. Erwin rijdt met ze mee naar de kleine parkeerplaats aan de rand van de vallei waar hij foto´s heeft gemaakt. Dit is de ideale plek om zonder veel te lopen de ballon op te ruimen. Met uiterste precisie wordt de ballon over een hek geloodst en opgeruimd. Een mooie onverwachte ervaring om mee te maken! Als dank voor het loodsen krijgt Erwin een pin van de bemanning.

Ook maakt hij nog een groepsfoto met elke camera van de tien teamleden. De besneeuwde bergen zijn ook wel erg mooi. Tijdens het na kletsen komt de vraag naar voren of Erwin ooit weleens ballongevaren heeft. Nee, maar dit staat nog wel erg hoog op ons lijstje. De piloot nodigt ons uit om morgen naar het veld te komen en heel misschien is er een plek in de mand om omhoog te gaan. Anders hebben we de mogelijkheid mee te rijden in de auto. Helemaal gelukkig met de mooie ervaringen gaat Erwin rond tien uur terug en ziet daar Rhianne net uitgeslapen uit bed komen. We blijven nog even kletsen met Sonja en krijgen een ontbijt bestaande uit warme oatmeal met bruine suiker en boter.

Erwin ontdekt dat een van de compact camera’s van de crew nog in zijn jaszak zit. Oeps, die leveren we vanavond in bij de gevonden voorwerpen. We pakken de bus naar het Route 66 hostel, die langs de bekende Amerikaanse weg, in het hartje van Albuquerque staat. In het hostel blijkt dat ook vanaf hier slecht openbaar vervoer is naar het veld of één van de transferplaatsen. Gelukkig zijn er net twee Amerikaanse meiden met een eigen auto aangekomen en die graag naar het festival willen. Wij spreken af hun kaartje te betalen van zes dollar als we mee mogen rijden. Prima geregeld! Zo kunnen we halverwege de middag op weg naar het terrein voor de nightglow, het in het donker oplichten van de ballonnen die aan de grond blijven. We proberen weer een piloot te scoren om te helpen. Ondanks dat we drie namen krijgen lukt dit wederom niet. Rhianne spreekt dan het team van King Jorden aan als ze bezig zijn hun ballon uit de aanhanger te slepen. Deze mensen vinden het leuk om ons te leren hoe een ballon opgebouwd wordt en we kunnen eindelijk aan de gang. Zoals altijd in Amerika en Canada moet een waiver getekend worden dat het bedrijf niet aansprakelijk is voor ongelukken. De brander wordt op de mand gemonteerd en getest. Uiteraard mogen we zelf de knopjes bedienen van het gat en dat is best cool (lees warm). Dan wordt de envelop (het nylondoek van de ballon in vaktermen) uitgespreid. Bij het inblazen van de koele lucht met de ventilator mag Rhianne de onderkant van de balloon openhouden. Voor Erwin is een ander klusje bedacht. Hij mag het touw vasthouden wat aan de top van de ballon bevestigd zit en voorkomen dat de ballon de verkeerde kant opwaait of in elkaar zakt. Dit klinkt best stoer maar wordt na vijf minuutjes hangen een pittig karweitje. Gelukkig houdt een ander crew lid een oogje in het zeil. Als de ballon omhoog komt is deze alleen nog te houden met een extra handje van de 120 kilo zware Amerikaan en zijn er tien minuten nodig om bij te komen van de kramp in de armen. Maar gaaf was het. Rhianne is inmiddels in de mand gekropen en regelmatig worden de gaskranen opengetrokken.

Rondom onze ballon reizen steeds meer andere op en terwijl het langzaam helemaal donker wordt vult het veld langzaam op. Meer dan honderd gewone ballonnen en een aantal speciale vorm ballonnen lichten om de beurt om. Fantastisch. Ook Erwin is inmiddels in de mand en bedient knopjes. Tijdens dit festival mogen toeschouwers tussen de ballonnen inlopen en dat is super leuk en gezellig maar lastig als de ballon na een uurtje moet worden opgeruimd. Overbodige mensen worden aan de kant gestuurd en tien mensen zijn nog om rondom de in elkaar zakkende ballon te staan. Gelukkig de meeste mensen weten hoe het werkt en er loopt niemand over het nylon heen. Net als we de ballon in de auto geschoven hebben start het vuurwerk. Samen met tienduizenden andere mensen kijken we de show waarvan vooral de “grand final” fantastisch is. Heel tevreden over de avond gaan we terug naar de auto waar we onze twee Amerikaanse vrienden vinden. Het duurt bijna een uur voor we de parkeerplaats af zijn maar dan zijn wel heel snel terug bij het hostel en kunnen we slapen.

9 oktober. Om vier uur, nog vroeger dan de laatste dagen, staan we weer naast ons bed. Het wordt steeds een beetje lastiger maar vandaag willen we helemaal niets missen. In de keuken bakken we een eitje en we gaan snel op weg met de auto naar het festivalterrein. Wederom is het erg koud en helder buiten. We zoeken de spot van Cool Beans op en vinden alleen een lege auto.  Snel daarna komt een van de crew en kunnen we wachten in de warme auto. We krijgen een pilootbutton en kunnen hiermee gratis een overheerlijke en goedgevulde burrito met warme chocomelk halen. Inmiddels is de rest van de crew gearriveerd en ze zijn erg blij om ons te zien. Op het veld is het een drukte van belang de eerste tien luchtballonnen gaan nog in het donker de lucht in voor de dawnpatrol.

Dit houdt in kijken hoe de condities boven in de lucht zijn voor de overige ballonnen opstijgen. Deze morgen gaan er honderden ballonnen in twee sessies de lucht in. Onze ballon zit in de eerste sessie en dat betekend aanpoten geblazen. De crew is aardig op elkaar ingewerkt en het gaat dan ook zo snel dat we het amper kunnen bij houden. Als we wederom een waiver moeten tekenen moeten we iets meer invullen dan gisteren. Er kan maar een conclusie zijn: WE GAAN DE LUCHT IN!!! We zijn onbeschrijfelijk blij met deze niet meer verwachte meevaller. Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling. In China hebben we geprobeerd maar was het niet meer mogelijk en nu gaan we naar boven, gratis! Koen is vastgebonden aan de rand van de ballon en mag natuurlijk ook mee.

Er hangen al tientallen ballonnen in de lucht als wij ook mogen. Samen met Barney onze piloot, een copiloot en wij tweeën laten we de vaste grond onder ons. Dit moment is onbeschrijfelijk en misschien nog het beste te zien in het opstijgfilmpje.

Overal waar we kijken zijn luchtballonnen zelfs onder en boven de ballon. Voor onze piloot een lastig werkje maar wij genieten vooral van dit moment. Op het veld liggen nog vele ballonnen klaar om ook op te stijgen als we wegdruiven op de zachte wind. Natuurlijk maken we vele foto’s wat zullen we veel moeten uitzoeken.

Op de rivier naast het festivalterrein zijn een aantal ballonvaarders bezig met splash and dash. Dit betekend landen op het water en weer opstijgen. Dit wil onze piloot ook. Toch makkelijker gezegd dan gedaan want Albuquerque is de enige plaats in de wereld waar de wind alle richtingen op blaast in verschillende hoogte lagen. De eerste poging missen we de rivier. Bij de tweede poging raken we vast in een grote struik en de derde keer is scheepsrecht. We hebben een halve tank propaangas verspild als we eindelijk een goede positie hebben. We zitten op de rand van de mand als we het water raken en de onderkant loopt vol. Wat een ervaring en kijk zeker even dit filmpje.

Steeds meer ballonnen doen dit spelletje en op de brug staan tientallen auto’s stil om dit te aanschouwen. Wij gaan ondertussen weer terug naar 900 meter hoogte om nog even over het weidse Albuquerque uit te kijken. Dan is het tijd om een spot te vinden om te landen. Die zijn er genoeg maar er zijn ook veel ballonnen. De ene land in een park, de ander op het parkeerterrein van een grote shoppingmall. Wij vinden ook een mooie plek op een parkeerterrein en na ruim anderhalf uur staan we strak tussen twee lantaarnpalen weer aan de grond. Al snel is de crew ook op onze plek en wordt de ballon ingeladen.

Met de volgauto gaan we terug naar het festivalterrein. Hier wordt een lunch opgebouwd en drinken we een zelf gebrouwen kaneel achtige substantie. Als we denken dat het klaar krijgen we nog onze luchtvaartceremonie. We nemen voor onze zittende piloot plaats op een kleed en hij verteld ons het ontstaan van de ballonvaart. Als we uiteindelijk weten dat het eind 18^e eeuw een kip, schaap en een eend de eerste ballonvaarders waren is het tijd voor champagne. Onze plastic bekers mogen we niet met de hand vastpakken dus we moeten knielend drinken. Precies op het moment dat we drinken worden we vanachteren nat gegooid met water. Onze luchtdoop is compleet.

We komen niet meer bij van het lachen en krijgen uiteindelijk zelfs nog een heus diploma op naam en ondertekend door piloot Barney. Dan is het alweer tijd om op te ruimen en de mensen zijn zo vriendelijk om ons even met de pick-up truck bij het hostel af te droppen. We kruipen achter in de open bak en verlaten voor de laatste keer het festivalterrein waar we zoveel herinneringen hebben liggen. We sjezen door de stad en genieten van het ritje.

Eenmaal in het hostel gaan we bijna gelijk naar onze kamer om bij te slapen en dat dat de lange dagen goed lukt zal geen verrassing zijn. Pas na een power nap van drie uurtjes worden we weer wakker. We zijn nog steeds helemaal vol van onze ervaring en staan dan wel fysiek weer op de grond maar de rest van de dag blijven we in de zevende hemel! Echt veel honger hebben we niet dus gaan we bij de 7-eleven even een slush achtig drankje halen op de bekende Amerikaanse grootte (heel groot). We bekijken even wat foto’s en filmpjes van vanochtend voor we weer gaan slapen. Deze dag is absoluut een hoog hoger hoogste punt van de reis geworden.

10 oktober. We nemen een geplande dayafter en zien wel wat de dag ons brengt. Om 8.00 uur hebben we heel even onze ogen open en zien vanuit het raam in de verte een tiental luchtballonnen opstijgen. Met een tevreden glimlach vallen we weer in slaap. Pas een paar uurtjes later worden we weer wakker en gebruiken het hostelontbijt als brunch. Tussen de slaappauzes door wandelen we even naar de supermarkt voor eindelijk weer eens een goed diner en proberen we een beetje voorruit te plannen voor de komende vier weken. Dat lukt niet heel best door onze traag draaiende hersenen. Aan het einde van de dag beslissen we dan ook om nog een dag langer in Albuquerque te blijven en morgen wat noodzakelijke plannen te maken. Onze bloemkool met spicy hamburgers en rijst gaan er prima in en zijn na een kleine week weer een goed avondmaal.