Grand Arizona en groot feest!

11 oktober. Na wederom uitslapen lijkt de vermoeidheid van de laatste tijd eindelijk een beetje onder controle. Behalve lezen en plannen voor de vervolgroute bellen we nog even met de zus van Erwin. In de middag gaan we er uit voor een bezoek aan het postkantoor. Ook American Post is flink aan het bezuinigen en heeft het kleine postkantoor in onze buurt gesloten. Dat betekent een flinke wandeling van een aantal mijlen naar het hoofdpostkantoor. Het geeft ons wel de gelegenheid om onze hamburgertest uit te voeren in één van de vele McDonalds vestigingen die deze stad heeft. De burger is karig belegd met slechts één augurkje en het broodje een beetje te ver geroosterd. Met 91 Amerikaanse dollarcent heeft de burger een gemiddelde prijs. Daarna nog even voor de sluitingstijd bij de Amtrak een treinkaartje regelen. Na een halfuur in de rij verteld de kantoormeneer ons dat we gebruik moeten maken van de telefoon om een reservering te maken. Grr. Gelukkig gaat het bellen deze keer snel. We krijgen zelfs onze tickets nog voor het kantoor sluit. Hij wijst ons er wel nog even op dat er voor de passen slechts 10 personen per trein mee mogen. Het is dus handiger om eerder te reserveren, maar wij hebben geluk met het laagseizoen! Na een bezoekje aan de supermarkt maken we op het gemak eten klaar en gaan dan niet al te laat slapen.

12 oktober. Vanmorgen worden we wakker in een hostel wat volledig is omgebouwd in Halloweenstemming. Als we van de eerste schrik bekomen zijn, (lees, bijgekomen van het lachen) skypen we met de zus van Rhianne. Hierna eten we een ontbijtje en nemen een verfrissende douche. We proberen al onze spullen terug te krijgen in onze tas en het past precies. We gaan nog even naar Old Town om wat luchtballon souvenirtjes te kopen en als deze in de pocket zijn bekijken we een McDonalds van dichtbij voor een ijsje. Voor een dollar krijgen we een liter Sprite erbij, dat is goedkoper als in de supermarkt en we mogen nog navullen ook. Voor het eerst, sinds we uit Indonesië zijn, vinden we weer eens een kapper die goed met een tondeuse overweg kan. Voor 12 dollar (4x de prijs van Indonesië) wordt Erwin door de barbier voorzien van een strakke kop. In het hostel nemen we vast een voorproefje van het pastadiner van vanavond aangevuld met de soep van gisteren een prima lunch. Eenmaal op het treinstation is er geen tijd meer om de bagage in the checken aangezien de trein er al aankomt. Dat de trein drie kwartier op dit station blijft doet daar niets aan af. Het grootste deel van de tijd besteden we aan het uitzoeken van de foto’s en filmpjes van de laatste tijd en het afmaken van een nieuw verslag. Met zonsondergang gaan we naar de panoramacoupe en genieten we van de knalrode bergen die door de stand van de zon nog roder zijn. Een oranje maan is ook heel bijzonder om te zien, alleen foto’s maken is lastig vanuit een rijdende trein met spiegelende ramen. Ons pasta diner smaakt heerlijk en de tijd vliegt voorbij.

Om kwart voor negen hoort onze trein aan te komen maar dan wel Arizona tijd en dat is een uur later. Bij deze conclusie zetten we gelijk maar even onze klokjes goed. Een uur later zijn we er nog niet en de trein heeft blijkbaar vertraging opgelopen. Uiteindelijk stappen we, ruim drie kwartier later dan gepland, uit midden op een spoorwegovergang, naast het station van Flagstaff. We staan direct op San Francisco Street, de straat waar het hostel aan ligt. Alleen blijkt deze straat een oost en west deel te hebben. Wij moeten naar west en natuurlijk is dat aan de andere kant van de treinbaan. Na tien minuten wachten vertrekt de trein en zijn we snel in ons Grand Canyon hostel. Onze kamer op de eerste verdieping is wat warm en direct naast de keuken. Gelukkig valt de geluidsoverlast mee, behalve dan van de treinen. Deze horen we toeteren in onze kamer en dat is echt veel geluid. We hebben gehoord dat ze in de nacht niet meer mogen toeteren, maar waarschijnlijk is er nooit een tijd gedefinieerd. De oordopjes gaan in en we slapen heerlijk in op ons kingsize bed.

13 oktober. Direct na het ontbijt en de was Skypen we met de moeder van Erwin die vandaag jarig is. We hebben een tijdsverschil van negen uur dus in Nederland dus daar is het nu tijd voor avondeten. Erwin zijn broer en zus met kids zijn er en ook de ouders van Rhianne komen langs. Op afstand vieren we het feestje mee. Dat blijft wel heel gek via de computer. We bietsen wat budget bij elkaar om ons eigen gebak te kopen en hangen dan weer op. We doen wederom een handwas en gaan dan onze nieuwe huurauto ophalen op het vliegveld. De enige manier, behalve bijna zeven mijl lopen, blijkt een taxi te zijn. Dit doen we dan maar en voor zestien dollar worden we met een grotendeels van binnen versleten taxi naar onze bestemming gebracht. Dit maal hebben we een goede deal kunnen sluiten met de Engelse website van Ebookers. Voor 550 euro huren we voor vier weken een standaard auto inclusief verzekering. Een zelfde maat als de auto in Canada. Als de noodzakelijke papieren zijn ingevuld krijgen we de sleutels van een echte Kia, gevalletje klein. Deze blijkt nogal onder de honden haren te zitten en ook nog eens een economy auto te zijn.

Hier zijn we het niet mee eens en na wat aandringen, krijgen we de sleutel van een Hyundai Accent die in de compact klasse zit. In de praktijk blijkt deze qua maat ongeveer even groot als de Kia maar er zijn geen haren en de auto is 10.000 mijl jonger. We gaan het ermee doen ondanks het ontbreken van centrale vergrendeling, elektrische ramen, temperatuurmeter… een beetje uitgekleed is het wel. Via het hostel waar we nog een uurtje of twee de route plannen rijden we naar het informatiebureau voor aanvullende informatie. Vanaf hier gaan we even kijken bij een modelspoor hobby winkel die weinig spul blijkt te hebben en naar een hele leuke speelgoedwinkel. Hier rijd zelfs een houten trein langs het plafond van de winkel. Het is in deze winkel dat er iets opmerkelijks gebeurd. Normaal gesproken blijft Koen als een goede reisgenoot dicht bij ons in de buurt, geeft soms zijn bescheiden mening als hij denkt dat iets anders kan en doet vooral veel en goed werk met zijn projecten. Nu is hij niet weg te slaan bij één van de vele schappen die de winkel rijk is. Als wij goed kijken blijkt hij in diep gesprek te zijn, met… een schattige koe die zijn hart op hol heeft doen slaan en haar naam is Lilly. Wij denken dat het beter is dat Koen een Nederlandse vriendin krijgt maar daar denkt hij zelf anders over. De keus wordt hij blijft hier of zij gaat mee. Dan kiezen we na wat wikken en wegen voor de laatste optie, mits hij zijn werk maar goed blijft doen. Nog een beetje aan het bijkomen bezoeken we één van de grootste supermarkten die we tot nog toe gezien hebben in Amerika en sprokkelen daar ons avondeten bij elkaar. De meeste verpakkingen zijn Amerikaans groot maar gelukkig, we hebben weer een auto! Taart is hier erg goedkoop dus voor het budget wat we gekregen hebben kunnen we dagen vooruit. Ook kiezen we wat alcoholische drankjes uit voor een toast, want dat hoort erbij. Terug in het hostel prepareren we ons avondeten en maken een nieuwe post klaar voor de website. De taart van vandaag is een mega brownie met chemische versiersels. Met een lekker drankje erbij maakt dit de feestdag compleet terwijl de jarige in Nederland allang op één oor ligt. Totale afstand vandaag: 20 mile.

14 oktober. Aangezien we de komende weken Arizona gaan doorkruisen en op onze trip veel van zowel cultuur als natuur willen opsnuiven brengen we een bezoek aan het museum of Northern Arizona. Behalve de ontstaansgeschiedenis, tot in het dinosaurustijdperk, van het Coloradoplateau en alle natuurfenomenen die het gebied rijk is, wordt ook veel aandacht besteed aan de verschillende indianen stammen. Hoe onder andere de Apaches, Navajo’s en Hopi indianen vroeger leefden en velen nu nog steeds, er is van alles over terug te vinden en het is best interessant.

Voor we Flagstaff verlaten gaan we nog eenmaal naar de grote supermarkt voor ons avondeten en een reserve voorraad water. We rijden veel door de woestijn en dan is water altijd handig. Het eerste stukje rijden we over de oude ‘Route 66’. Het is erg jammer dat de Amerikanen de weg niet heel goed meer aangeven en vooral dat het meeste niet meer bestaat door de aanleg van Highway 40. We stoppen bij Walnut Canyon. Begin 1100 is het Sinagua volk gestart met bouwen van rotswoningen in deze vallei. Nu zijn nog steeds heel veel sporen van deze huizen te zien en sommige zijn nog bijna volledig intact.
We kunnen zelfs de brandsporen zien van de vuurtjes die gestookt werden in de huizen. Jammer genoeg zijn er eind 1800 veel originele attributen gestolen door souvenirjagers waardoor nu alleen nog de huizen over zijn. Er is een wandeling uitgezet van anderhalve kilometer met een hoogteverschil van 240 traptreden. Pas om 16.00 uur zijn we klaar en rijden we verder naar onze volgende bestemming, de meteoorkrater in de buurt van Winslow. Het is te laat om deze nog te bezoeken, dus zoeken we een plekje voor onze auto op de dichtbij gelegen RV camping. Ook deze Hyundai blijkt prima om te bouwen tot slaapplaats met behulp van de aanwezige houtblokken. Met een prachtige zonsondergang eten we ons diner op een picknicktafel. We verplaatsen ons naar de recreatieruimte voor thee en een heerlijke ananaspie, dit stukje gebak hebben we nog over van gisteren. Jammie! We werken het verslag nog even bij, terwijl de stinkende automatische geurverfrisser (luchtverfrisser, red) elk kwartier even van zich laat horen en ruiken. Totale afstand vandaag: 59 mile.

15 oktober. In Canada werden we om 7.15u gewekt door de zon, helaas komt de zon hier een uurtje eerder al op. Veel te vroeg worden we wakker nadat we beiden niet heel werelds hebben geslapen. We ontbijten in de recreatieruimte terwijl het buiten in het zonnetje al lekker opwarmt. Aangezien de ouders van Erwin ondertussen hun nieuwe meubels hebben gekregen willen wij deze via Skype graag bewonderen. We denken dat ze geel zijn met bruine vlekjes, of zal de kleurweergave van Skype toch niet helemaal goed zijn? Wat later dan gepland gaan we wederom naar de meteoorkrater. Met de kortingspas van het bijbehorende RV-park blijft de entreeprijs nog steeds veel voor een gat. We zijn precies op tijd voor de rondleiding. In dit geval de enige mogelijkheid om langs de krater te lopen. Onze groep is negen mensen groot, terwijl er ook groepen bestaan van tachtig personen, pfff. Wat leuke weetjes over de krater: Het was al eeuwen bekend dat dit gat er was, maar Native Americans dachten dat het gat vervloekt was. Het duurde daarna nog een lange tijd voordat het gat erkend werd als meteoorkrater en niet als een vulkaan. De meteoor is 50.000 jaar geleden ingeslagen en nu 0,7 mijl breed en 550 feet diep. Een gebouw met zestig verdiepingen komt niet boven de rand uit. Bij inslag was de diepte 750 feet maar door natuuromstandigheden zoals de wind wordt het gat elk jaar ongeveer één centimeter ondieper.

Op de totale oppervlakte kunnen twintig American Football games tegelijk gespeeld met 2 miljoen fans om de kraterwand heen. Er is alleen één praktisch probleem en dat is de toegangsweg die niet genoeg capaciteit heeft… De NASA gebruikt de krater om te oefenen voor maanwandelingen en in het midden is dan ook een echte astronautenpop te zien. Na de rondleiding bekijken we nog even het museum waarin we zelf een meteoor kunnen laten inslaan en ervaren hoe hard de knal is geweest van de inslag. De meteoor hier was vijftig vierkante meter groot en is ingeslagen met een snelheid van 18km/s. Het resultaat was dus het gat en een aardbeving met een kracht van minstens 5,5 op de schaal van Richter.

 

We rijden door naar Winslow, een plaatsje waar de oude Route 66 nog te zien is. Er is een heel bekende hoek, ‘The corner in Winslow’. Deze hoek is bekend geworden door het liedje ‘Take It Easy’ van The Eagles. Eén van de bekendste Route 66 souvenirshopjes is op een andere hoek van de kruising gevestigd. De neonborden langs de weg geven een goed beeld van hoe de weg ooit is geweest en niet voor niets de Mother Road van Amerika is geweest. Er zijn zelfs motels met gratis KLEUREN TV. Het volgende plaatsje is Holbrook en tevens ook onze slaapplaats voor vandaag. Na een stop voor onze lunch gaan we nog even een rondje maken naar de ‘painted desert NP’ en het ‘petrified forest’. We gaan dus geschilderde woestijnen en versteende bomen bekijken. Een prachtig park met vergezichten over beide.

De versteende tropische bomen zijn 225 miljoen jaar oud en ontstaan in de tijd dat de dinosaurussen nog rondliepen op de wereld. Doordat het aardplateau hier omhoog is gekomen en het water canyons heeft geslepen zijn de bomen aan het oppervlak geraakt. Ontelbaar veel dikke jongens zijn er te zien met de prachtigste kleuren van binnen. Helaas wordt er volgens het introductiefilmpje elke maand een ton aan hout meegenomen. Vooral in de eerste jaren na ontdekking zijn er vrachtwagens vol hout gestolen. De oude Route 66 ging dwars door het park heen. Nu staan er zware straffen op het meenemen van een piepklein stukje variërend van een boete van $325 tot gevangenisstraf. Iedereen krijgt zelfs een papiertje bij de ingang waarop je anderen kan verklikken. Onderweg zien we dan ook een keer dat een patrouille auto iemand aanhoudt die de auto overhoop mag halen. Helaas is er zoveel te zien en te doen dat het ons niet lukt om alle stukken van het park te bekijken. Als het park sluit hebben we het museum met een aantal wandeltrails nog niet kunnen zien.

Vanavond hebben we een reservering in HET wigwam motel langs Route 66. Dit motel bestaat al sinds 1950, maar na de aanleg van de vervangende snelweg is het hotel 16 jaar dicht geweest. De nieuwe eigenaar heeft het in oude staat heropend. Inclusief oude auto’s voor de deur en een klein museum met de geschiedenis van Holbrook en het Wigwam motel. De wigwam trilt op elke trein die langskomt. Door de cementen muren valt het geluid binnen gelukkig mee. Verder is het een simpel optrekje met eigen badkamer maar dat is luxe voor ons! In de supermarkt hangt een aftelklok die aangeeft dat het zeventig dagen duurt voor het kerstmis is. Pff dat gaat wel heel snel! De supermarkt heeft vandaag voor ons warme gegrilde kip gemaakt die we eten met door de sla gemixte macaronisalade. Dat gaat er goed in. We besluiten om nog een nachtje langer te blijven en vanwege een afzegging is er gelukkig nog plek. De avond besteden we aan wat foto’s uitzoeken en vroeg te gaan slapen. Totale afstand vandaag: 147 mile.

 

16 oktober. We slapen vandaag uit en dat was na een nacht slecht slapen in de auto niet erg moeilijk. Vandaag is een rustig dagje waarbij we als doel hebben naar één van de stenenwinkeltjes te gaan die het dorp rijk is. We kiezen om naar de allergrootste te gaan die volgens de eigenaar van het motel meer versteend hout heeft dan het nationale park zelf. Dit hout komt van privéterrein en wordt van 30 feet diep opgegraven.

Bij de McDonalds checken we de email en kopen voor één dollar wederom twee liter Sprite. We blijven geld uitgeven en kopen voor vijfentwintig dollar iets meer dan zeven gallon brandstof, in dit geval genoeg om de auto vol te tanken. Terug bij de wigwam werken we nog even het verslag bij en gaan dan uit eten bij Butterfield Stage Co Steak House. Dit is een steakhouse volledig in Western Style. Het neonbord buiten vertoont, zoals wel meer neon langs route 66, wat kuren, maar binnen is het tiptop. Elke tafel heeft twee banken met afscheiding. Bovenop zijn grote buffelhoorns gemaakt. Net als de kleine postkoetsen, wildwest verhalen, cowboyhoeden maakt dit de stijl compleet. Terwijl Rhianne een reusachtige sparerib probeert meester te worden doet Erwin zich te goed aan een mixed grill. Uiteraard sharen we het één en ander met elkaar. Aangevuld met de saladebar zitten we meer dan vol. Bijna rollend gaan we terug naar de auto die ons weer netjes in onze wigwam brengt. Totale afstand vandaag: 11 mile.

 

IMG_4868

17 oktober. Na een verfrissende douche zijn we goed wakker en kunnen, nadat we even snel ons middageten gehaald hebben en de ruiten van de auto een grondige poetsbeurt gegeven hebben, op pad. Net buiten Holbrook pakken we highway 77 en al snel zien we dat we het Navajo Indianenreservaat inrijden. Er is slechts één verkeersbord die aangeeft dat we in Navajo zitten en dat hier de Navajo wetten gelden en verder veranderd er niets. De weg blijft het zelfde net als de verkeersborden en ook het dorre weiland loopt gewoon door. We doorkruisen het reservaat met vele mooie canyons over een oneindig lange weg. Na ongeveer vijftig mijl geeft een ander bord aan dat we het Hopi-reservaat in rijden.

Wederom geen verschil alleen nu weten we dat we beter niet van de hoofdweg afkunnen en dat foto’s maken van de mensen hier uit den boze is. Wanneer iemand betrapt wordt op het maken van een foto, dan wordt de camera afgepakt en professioneel onklaar gemaakt door deze in de dichtstbijzijnde canyon te gooien. Vreemd genoeg raden de mensen in het museum in Flagstaff ons zelfs af om hier heen te gaan maar dat is echt overdreven. De Hopi people staan er om bekend erg mooie (zilveren) sierraden, kleding en andere kunst te maken. Vanaf Second Mesa zijn er dan ook verscheidene souvenirshopjes te bezichtigen. Ook is er een Hopi restaurant, motel met bezoekersinformatie en klein informatief museum. In het restaurant eten we een typisch Hopi gerecht bestaande uit soep met zachte gepofte mais en lam. De blauwe mais tortilla met kaas, bonen, sla en groene chili is lekker pittig en haalt de soep flink op. We brengen een bezoek aan het museum en proberen aan de weet te komen of we een dorp kunnen bezoeken. Dit blijkt verrassend eenvoudig mogelijk. Zolang we in de auto blijven kunnen we Second Mesa zonder problemen bekijken en Third Mesa is zelfs lopend te bezoeken. In Second Mesa gaan we nog even in een souvenirshop kijken en de eigenaar hiervan verteld ons dat de Hopi al een vorm van hockey speelde ver voor dat de algemene beschaving deze sport ontdekte en cultiveerde. De mensen die we hier aanspreken zijn vriendelijk maar willen wel graag aan ons verdienen. Bij één van de kunstenaars kopen we een houtsnijwerkje, als dank hiervoor krijgen we een Pikabrood gemaakt van blauwe mais cadeau. Rond vijf uur komen we aan in Tuba City. Omdat dit nog ligt in het Navajo reservaat en men hier doet aan daglichtbesparing kan onze klok weer eens een uur vooruit. Het voordeel hiervan is dat het gelijk etenstijd is maar helaas wederom geen kookgelegenheid. We eten vandaag brood met worstjes en uiteraard sla.

Verder is ons slaapplekje van vanavond weer eens wat anders. We slapen in een voormalige studentendorm van de Greyhills school. Nu zijn de kamers omgebouwd tot grote slaapkamers met twee kingsize bedden. Dat betekent een bed voor ons en een bed voor Koen en Lilly wat een luxe. Op de gangen zijn er waterfonteintjes en de douches moeten de Amerikanen doen herinneren aan hun gymlessen op school. Als om half elf ´s avonds de huishouding nog steeds aan het wassen is in de ruimte tegenover onze kamer gaan we vragen of ze zich aan hun eigen geluidsnormen willen houden. Dit resulteert in een boos gezicht maar wel een gesloten deur. En bedankt! Totale afstand vandaag: 172 mile.

 

18 oktober. We slapen op school beter dan wanneer we naar school moesten en zijn uitgerust voor een nieuwe reisdag. Deze begint bij het postkantoor al snel gevolgd door twee kleine handelsposten waar we proberen wat souvenirtjes van de Hopi indianen te kopen. Eén van de verkoopster is blijkbaar niet erg blij als we om Hopi zilver vraagt aangezien ze gewoon wegloopt. Als de auto voorzien is van verse brandstof gaan we op weg. Vandaag doen we wederom een stuk van het Navajo reservaat alleen deze keer meer naar het noordwesten toe. Via weg 160 rijden we langs wederom veel dor maar erg rood oranje landschap. Het mooie van dit deel van het land dat achter elke bocht een andere rotsformatie kan opdoemen. En zo is het ook met de twee huis hoge rotsen die lijken op olifantspoten.

We maken wat foto´s en kijken of de Navajo verkopers nog wat moois te bieden hebben. We zien meerdere dode coyotes dood op de weg liggen, wat inhoudt dat hier blijkbaar heel wat wildlife moet zijn. Net voorbij Cow Springs wordt linksaf de 98 opgereden, een scenic way richting Page. Deze weg heeft inderdaad erg mooie uitzichten. In het kleine plaatsje Shonto waar bij de handelspost een flinke hoeveelheid zand ons om de oren vliegt doen we nog een poging wat leuks te kopen, helaas zonder resultaat. De onverharde weg naar het Navajo National Monument vinden we een te grote uitdaging voor ons tweewielig aangedreven Hyundai dus we rijden door naar Page. Net na het middaguur komen we aan bij de parkeerplaats van de Antilope Canyon. Door de vorm en ligging van de Canyon moeten hier hele mooie zonlichteffecten te zien zijn. Helaas blijkt dit alleen met een dure tour mogelijk te zijn dus gaan we eerst naar de stad. Het is Navajo gebied maar zonder daglichtbesparing dus de tijd moet weer een uurtje terug. Wij snappen het niet meer. Een snelle blik op internet heeft geleerd dat Rodeway Inn één van de goedkoopste motels in town is met gratis ontbijt en ze blijken nog plek te hebben. Aangezien onze kamer nog schoongemaakt moet worden kunnen we er pas over een uur in. Daarom gaan we eerst het stadje eens even verkennen. We bezoeken wat leuke winkeltjes en een supermarkt voor de lunch. Ruim een uur later krijgen we de pasjes voor onze kamer. Deze bevindt zich op de onderste verdieping en we hebben een oprijlaan voor de deur. Het kijkgaatje in de deur zit lager dan die bij de buren en binnen blijkt het aanrecht erg laag en het bad ook. Het blauwe bordje op de deur verklaart alles, we hebben een rolstoelvriendelijke kamer.

Na onze lunch gaan we weer op pad het is dan inmiddels het eind van de middag. We weten dat er een aantal uitzichtpunten is op de grote Glan Canyon dam en de bijhorende brug. Door deze, in een door de Colorado rivier uitgesleten smalle maar hoge canyon, gebouwde dam is het stadje Page in de jaren vijftig van de vorige eeuw ontstaan. Het bouwwerk is 216 meter hoog, 475 meter lang en 91 meter breed. De bijhorende brug werd gebruikt voor het aanvoeren van bouwmaterialen voor de dam en de stad in opbouw. Vandaag de dag zijn bij de ondergaande zon de uitzichtpunten prachtig. We gaan ook nog even kijken bij het stuwmeer wat ontstaan is aan de andere kant van de dam. Het heeft maar liefst zeventien jaar geduurd voordat dit meer vol was en onder water zijn de resten van de Glan Canyon. Aan de overkant van de brug zijn nog meer uitzichtpunten maar hier komen we niet meer aan toe doordat het nu snel donker wordt. Terug bij onze ruime kamer warmen we tortilla´s op in de aanwezige magnetron. Dat is weer eens een avond niet koud eten. We werken het verslag bij en kijken een Amerikaanse film. Totale afstand vandaag: 140 mile.

 

19 oktober. Aan het ontbijt met ei en verschillende soorten cornflakes beslissen we een dag langer in de buurt van Page te blijven. Er is teveel wat we graag willen zien. Na even skypen met de ouders van Rhianne starten we met een tour door de Antilope Canyon. In een 4×4 rijden we vanaf de parkeerplaats door een grote zandweg, grappend genoemd de Navajo Highway. De canyon zelf is van meer dan ongekende schoonheid. Gisteren vonden we het jammer dat we niet alleen konden ontdekken nu vinden we het minder erg. De canyon is onbeschadigd en onze gids blijkt erg goede fotografie tips te kunnen geven. De canyon is een slotcanyon wat inhoudt dat deze van boven nagenoeg gesloten is en beneden iets ruimer. Door de kurketrekkerachtige vormen is het bijna onmogelijk om lelijke foto’s behalve dan als ze bewogen zijn of met flits gemaakt worden. Er zijn heel veel verschillende kleuren rood, geel en oranje te zien. In onze groep blijken een aantal mensen met dure camera’s rond te lopen die niet eens weten hoe ze de ISO waarde moeten aanpassen. Beetje jammer en gelukkig voor die mensen maakt onze gids met hun camera’s wel prachtige foto’s. We zullen er hier een paar plaatsen en de rest komt te zijn er tijd in de gallery van de website.

Een minpuntje is dat er wel erg veel mensen in de nauwe canyon zijn, het soms erg dringen is voor een plekje en al deze mensen veroorzaken veel galmend geluid. De canyon is ongeveer tweehonderd meter lang. Op de terugweg hebben we geluk dat één van de fameuze zonnestralen geprojecteerd wordt op de canyon wand. Met het betere ellebogenwerk bemachtigen we tussen de andere fotograven een prima punt voor nog een schitterende foto. Ruim een half uur later dan de bedoeling zijn we klaar in de Canyon en kunnen we terug naar Hope. Tijdens de lunch in onze kamer Skypen we even met de moeder van Erwin en dan gaan we weer op pad. We volgen weg 89 richting Bitter Springs. Vlak voor dit gehucht stijgt de weg flink en krijgen we uitzicht op een werkelijk fantastisch oranje geel steenplateau met meerdere canyons. Op het uitzichtpunt printen we dit uitzicht voorgoed op ons netvlies. Ook op dit punt staan meerdere verkopers die proberen hun indianenwaar te slijten. We slaan af naar weg 89A die ons naar een volgende highlight in deze omgeving brengt.

Namelijk de Navajo brug of beter gezegd Navajo bruggen. Direct naast elkaar liggen twee bijna identieke grijsstalen boogbruggen alleen hebben ze een leeftijdsverschil van 65 jaar. Deze tweeling is een belangrijke noord-zuid verbinding in Arizona. We wandelen een poosje rond en gaan dan door naar Marble Canyon. Hier is nog een mooi uitzicht op een paar kleine canyons. We aanvaarden dan de terugweg naar Hope. Op het formidabele uitzichtpunt beslissen we de zonsondergang af te wachten en alvast een stel foto’s uit te zoeken. Terug bij onze Inn maken we de heerlijke kip-spinazie-champignon-magnetron-lasagne klaar. Aangevuld met mini pannenkoekjes, die wij voor het gemak poffertjes noemen, als dessert een prima avondmaaltijd. Totale afstand vandaag: 93 mile.

20 oktober. We worden extra vroeg wakker om voor vertrek nog even te Skypen met de ouders van Erwin. Ook hier introduceren we Lilly. We rijden op naar Horshoe Bend, hier gaat de Colorado rivier in hoefijzervorm om een bergmassa heen. We hadden al door dat op sommige stukken Amerika heel uitgestrekt is en we passeren een mooi voorbeeld. Over een afstand van vijf mijl (nagemeten) kunnen we de weg zien die we gaan rijden. Ook nog een typisch staaltje van Amerikaans vakantievieren: we halen een camper in ter grootte van een bus met daar achter hangend een aanhanger met een auto en boot, alleen de fietsendrager ontbreekt. Eenmaal in Cameron brengen we een bezoek aan het oude en heel grote trading centre. Dit gebouw staat vol met vooral veel (dure) souvenirs. We pikken highway 64 op richting Grand Canyon oost. Langs deze weg staan enorm veel standjes van de Navajo indianen met niet al te dure souvenirtjes.

We stoppen een aantal keren om onze eigen voorraad souvenirs aan te vullen. We rijden het Kaibab forest binnen en het landschap veranderd erg snel naar een omgeving met veel boompjes van maximaal drie meter hoog. Direct na het bos stijgt de weg flink en staan we aan de poort van de Grand Canyon. Met onze parkjaarpas kunnen we doorrijden en we stoppen uiteraard gelijk bij het eerste uitzichtpunt Desert View voor onze eerste, onvergetelijke, blik over de enorme diepte van de canyon. Op een hoogte van 2267 meter genieten we even van het formidabele uitzicht.

We beklimmen ook de uitzichttoren met 85 traptreden en mooie schilderingen. Het volgende punt is het Navajo punt met 2275 meter het hoogste punt op de Oost Rim. Dit punt kijkt uit over veel kliffen met namen van stammen en zit ongeveer drie tot vier mijl af van de Colorado rivier ondanks dat het veel dichterbij lijkt. Op het Lipan Point vliegen de haviken over naar de Noord Rim en zien we een blauwe waas over de canyon. Bij het Tusayanmuseum en bijhorende ruïnes zien en leren we meer over de pueblo’s (woningen) van Tusayan Indianen. We zien zelfs de ruïne van een uit twee verdiepingen bestaande pueblo gemaakt eind 1100. We bezoeken Moran point en het Grandview point wat sneller, aangezien we op tijd willen zijn voor de zonsondergang. Op Moran point kan acht mijl ver de de canyon ingekeken worden en het Grandview point is zeer populair omdat zowel de oost als de westkant kan worden gezien. Net na dit punt zien we een verkeersbord van een bergleeuw, die we nog niet in de fotocollectie hebben. Door het achterop komend verkeer lukt de foto niet en direct hierna ziet Rhianne in een bocht een hert in het struikgewas. Die wil Erwin ook zien en hij draait de auto. Dan gebeurt een dramatisch moment. Net voor de bocht steekt een kamikaze eekhoorn met zelfmoordneigingen vlak voor de auto aan passagierskant over. Rhianne die hem ziet slaat de handen voor ogen, Erwin rijdt door en hoort alleen “kloenk, kloenk” onder de auto. Hij ziet de mooie eekhoorn pas in zijn achteruitkijkspiegel, stil… In de bocht is het hert inmiddels niet meer te zien. We keren nogmaals de auto om weer in goede richting te komen en helaas blijft de eekhoorn liggen. Even verderop zien we een auto in de kant staan. We kijken goed en zien twee mooie grote elken in het struikgewas.

Gelukkig toch nog een positieve wildlife ervaring. Het laatste uitzichtpunt voor de camping is het Grandview Point. Wederom een prachtig uitzicht over de Canyon. Het inchecken op de camping gaat soepel en het mooie plekje 91, is voor ons. We verlaten de camping weer om naar Yavapai Geology Museum te rijden. Niet voor het museum, maar voor een prachtige zonsondergang. Om half zeven zijn we terug op de camping en steken het kampvuur aan. Het soepblikje gaat erop en in de auto prepareren we guacamole tortilla´s. Op de houtblokken die we dan nog over hebben warmen we thee op en eten onze marshmallows met chocokoekjes. De uitvinding van vandaag zijn gevulde petflessen met kokend water die dienen als kruik. Een heerlijke aanvulling op de warme slaapzakken met lakenzakken. Aangezien het vannacht rond het vriespunt zal worden. Na een rondje te hebben gereden is de auto lekker opgewarmd. Op de terugweg zien we nog een coyote lopen op de camping. Dan gaan de stoelen plat en slapen maar! Totale afstand vandaag: 150 mile.

 

In memoriam ‘Eekhoorn’ ??? – 2011

21 oktober. We hebben prima geslapen in de auto ondanks dat de temperatuur rond het vriespunt lag. In het oosten begint het een beetje licht te worden dus moeten we opschieten voor de zonsopkomst. We rijden weer naar het Yavapai Geology Museum om bij de zelfde canyon als gisteravond de zonsopkomst te kijken.

Ondanks het vroege tijdstip is het wederom redelijk druk. Bij het eerste licht zonder de zon is de vallei egaal verlicht zonder schaduwen. Nu is de Grand Canyon nog indrukwekkender. Om precies kwart voor zeven verschijnt de zon boven de vallei en kunnen we ons opwarmen. Dit gaan we ook inwendig doen met een beker warme chocomel bij het café. Na een korte stop op de camping kiezen we een route uit om te gaan wandelen. Ons oog valt op de populaire South Kaibab trail, een trip van twee tot vier uur met steile afdalingen, mooie uitzichtpunten en minder druk dan de Bright Angel. Om 9.40 starten we aan de trip, de paden bestaan voornamelijk uit stuifzand. Afhankelijk van de oudheid van het gesteente heeft elk van de zeven lagen van de canyon een andere kleur en dus ook het zand. De leeftijd van het gesteente varieert tussen de 270 miljoen jaar en twee biljoen jaar. We komen aan op het Ooh Aah point en ja dat is de reden, de meeste mensen zeggen deze woorden als ze het panorama bekijken vanaf dit punt.

In de diepte is vanaf dit punt de tweede stop al te zien. We dalen verder af en stoppen onderweg even voor passerende ezels met manden en een groep paardrijders. Aangezien het zand inmiddels rood geworden worden is kleuren onze schoenen en broeken in dezelfde kleur en vooral als we even een flinke stuifwolk maken voor een foto. Het eindpunt voor ons wordt Cedar Ridge, het tweede uitzichtpunt. We hebben dan 348 meter afgedaald. Hier aangekomen gaan we op de rand van de canyon zitten en genieten in de warme zon van de lunch. Ook bruinen we een beetje bij in de brandende zon. Na een pauze van in totaal anderhalf uur aanvaarden we de weg naar boven.

Dit is een stuk pittiger aangezien de schaduw verdwenen is en de zon fel op onze huid brand. Maar in tegenstelling tot de beloofde drie kwartier zijn we al in vijftien minuten op het eerste uitzichtpunt en binnen het uur staan we weer boven. Opgeteld bij het halfuurtje afdalen zijn de twee tot vier uur zijn dus erg ruim genomen. Op ons gemak rijden we naar Grand Canyon Village om hier een aantal foto’s te schieten van de Grand Canyon trein richting Williams. Daarna pakken we een bus richting Hermits Rest. Onderweg stappen we een aantal keren uit om foto’s te maken van de canyon aan de westelijke zijde. Aangezien de pendelbussen ieder kwartier komen lopen we van punt naar punt en dan weer een stukje met de bus. Bij het eindpunt aangekomen luiden we natuurlijk figuurlijk de bel voor onze prestaties van vandaag.

Na een korte sanitaire stop pakken we in één keer de bus terug naar Powell Point vanaf hier wandelen we langs de canyon rand naar het Hopi Point. Samen met nog tientallen mensen kijken we op dit punt naar een schitterende zonsondergang. Zoveel mooie kleuren oranje van de lucht en de bergwanden hebben we nog niet eerder gezien. Meer dan tevreden rijden we in het donker met de bus terug naar de auto en steken snel het kampvuur weer aan voor een beetje warmte, ons avondeten en de warme kruiken die gisteren erg goed bevallen zijn. Het koelt weer af tot het vriespunt dus als we gaan slapen nog even een rondje door de omgeving om de auto op te warmen. Totale afstand vandaag: 13 mile.

22 oktober. We beginnen onze draai te vinden in onze Hyundai slaap lekker en ondanks de koele temperaturen zijn we aardig uitgeslapen. Gisteren is de warme choco goed bevallen, dus vandaag zitten we weer in het café. Op een rotspartij bij het Matherpoint, dichtbij het bezoekerscentrum eten we ons ontbijt. Met de laatste aanblikken over de Grand Canyon kunnen we gelijk zien waar we gisteren gelopen hebben.

Voor we vertrekken vullen we onze watervoorraad aan bij één van de gratis tappunten. We hebben voorlopig weer genoeg. We rijden via het Kaibab forest richting Flagstaff. Deze weg is wat saai en op de bomen zijn we al snel uitgekeken. Het enig noemenswaardige wat we zien zijn de San Fransisco Peaks, een dood hert en een aantal gecontroleerde vuurhaarden die net vuurpotjes zijn. In Flagstaff rijden we een file in veroorzaakt doordat alle straten naar de hoofdstraat zijn afgesloten. Nieuwsgierig na wat er te doen is rijden we langs het bezoekerscentrum. Studenten vieren Home Comming . Wat inhoudt dat oude studenten terugkomen naar de stad van hun oude school en dit vieren met een parade en een vaak een sportevenement. We beslissen hier niet naar toe te gaan en door te rijden naar Sedona. Hiervoor pakken we scenic highway 89A. We bezoeken het visitorcentre bij het Oak Creek uitkijkpunt. Dit geeft ons gelijk de gelegenheid om het begin van de roodkleurige vallei te bewonderen en de prachtige slingerweg die we zo dadelijk naar beneden gaan rijden. Onze parkjaarpas is ook hier geldig en spaart ons weer een dagpas uit. De parkranger waarschuwt ons voor grote drukte doordat de herfstkleuren veel mensen laat overkomen uit Phoenix en het nu ook nog eens weekend is.

Dit betekend ook dat de campings snel vol zullen zijn vandaag en we dus eerst een plekje voor de nacht moeten regelen. De eerste camping Pine Forest geeft aan nog wel wat plek te hebben, maar zij hebben geen douches. De parkranger hier belt netjes voor ons naar de volgende camping en daar zou waarschijnlijk nog wel plek zijn. Dit blijkt lastiger dan gedacht en we moeten twee rondjes over de camping rijden voor we één van de laatste twee plekjes kunnen bemachtigen. Dan alsnog door naar Sedona. Onderweg zien we veel mooie rode rotspartijen die bij de dalende zon nog voller van kleur zijn. Vier mijl voor de stad rijden we een file in die ons slechts stapvoets verder brengt. Het geeft wel mooi de gelegenheid om foto’s te maken en we zien mensen zelfs buiten de auto hangen.

We doen bijna een uur over het stukje en zijn tien voor vijf in het bezoekerscentrum. Hier zijn de mensen blijkbaar met de gedachte al bij de vrije avond want ze helpen ons onvriendelijk en gehaast. Uiteindelijk vinden we op eigen kracht een grote supermarkt waar ons avondeten bijeen geshopt wordt. Vanavond gaan op het kampvuur gevulde champignons, mais en vlees.  Dit wordt aangevuld met door de sla heen gemixte aardappelsalade. Als we weer wat marsmallows hebben gebakken en heet water voor de thee in een blikje hebben verwarmd gaat het vuur uit en wij onze frietzaktent in. Totale afstand vandaag: 136 mile.

 

23 oktober. Vandaag gaan we eens even relaxen. Om 5.30 worden we allebei even wakker voor een pitstop en kruipen weer lekker terug in bed om pas om 9.30 weer wakker te worden. Na een lange tijd weer eens uitgeslapen. Een beetje stijf maar verder vrij goed geslapen geeft toch de conclusie dat bij tien graden buiten de tent toch beter slaapt dan de auto. We ruimen de auto eens uit, wat ook echt wel nodig is na een paar nachten in de auto geslapen te hebben. Een auto op reis met Erwin en Rhianne is meer als een eengezinswoning. Hij wordt gebruikt als slaapkamer, keuken, klerenkast, rommelkast en waszak. Een bende is zo geregeld en oja we rijden er ook mee rond.

De campingdouche wordt ook nog even uitgeprobeerd. Lekker warm, maar acht minuten met z’n tweeën is niet erg lang. We zijn wel weer heerlijk schoon. Dan is het tijd om wat hout te gaan sprokkelen voor vanavond. Helaas we hebben geen zaag in onze backpackuitrusting, dus blijft het bij wat kleine stukjes. Toch maar hout kopen dan voor onze keuken van vanavond. Om 15.00 uur is Rhianne volgens Nederlandse tijd al jarig. Stipt op tijd zingt Erwin ‘lang zal ze leven’ en hij heeft een mooi zelf geplukt boeketje gemaakt van madeliefjes en gekleurde blaadjes. Na de felicitatie gaat Rhianne alvast kijken naar de planning voor de aankomende weken en is Erwin bezig om ‘iets’ voor te bereiden… Aan het eind van de middag rijden we voor de tweede keer naar Sedona. Gelukkig is de file met dagjesmensen dit keer een stuk korter dan gisteren. We internetten nog even bij de Mac voor onze planning en gaan inkopen doen voor een feestmaal met taart! De zonsondergang bij het vliegveld missen we helaas net, maar aan het aantal mensen te zien die er stonden moet het erg mooi zijn. Ondanks dat de zon al onder is blijft het mooi. Het vliegveld is gebouwd op een berg tegen de stad aan, oftewel mooi uitzicht over de rode bergen en de stad zelf.

’s Avonds zijn we net iets later terug op de camping als gehoopt. Het is al goed donker als we met behulp van de koplampen van de auto het kampvuur aanmaken. Met wederom één lucifer en onze lokale spiritus: afgevallen dennennaalden, gaat het vuur binnen no-time als een razende. Voor we het weten hebben we genoeg vuur om onze speciale verjaardagsmaaltijd te maken. Twee grote stukken biefstuk, een kipfilet en een ratatouille van courgette, paprika, ui en tomaat aangevuld met salsasaus worden bereid. Als toetje hebben we magnetronpopcorn van het kampvuur (wat helaas niet helemaal werkte) en yoghurt. Na het eten is het tijd voor de verjaardagstaart. De eerder gekochte taart is door Erwin opgeleukt met magische kaarsjes, lees: die van zichzelf SLECHT uit gaan. Na veel te vaak blazen blijven de kaarsjes opnieuw aanspringen. Toch wel een grappig gezicht (voor Erwin). De overheerlijke chocoladetaart maakt ons aardig vol. Het kampvuur wordt minder, dus een mooie tijd om te gaan slapen. Echter Erwin is nog ‘even’ bezig waardoor Rhianne niet bij de auto mag. Als service krijgt Rhianne al haar spullen één voor één aangereikt. Ze kan nu vast gaan slapen en dat komt Erwin goed uit om de verrassing van morgen af te maken. Totale afstand vandaag: 33 mile.

 

24 oktober. Om zeven uur worden we wakker. Happy Birthday to you, happy birthday to you…. Rhianne is nu ook in Amerika officieel jarig en Erwin zingt dan ook het Engelse verjaardagslied. Rhianne ontdekt na een tripje naar de wc dat onze frietzaktent helemaal versierd is met slingers en ballonnen. 21?? Nee hoor, alleen dat waren de ballonnen die we nog bij ons hadden. Erwin heeft er dan ook netjes 23 van gemaakt! Nog even lekker liggen en wachten tot de zon achter de bergen vandaan komt om de dag weer heerlijk op te warmen. Erwin gaat er even later uit om het ontbijt te maken. Bijna een uur later is het tijd om aan te schuiven. Op een oranje tafelkleed staat een heerlijk ontbijt uitgestald inclusief warme chocomelk, gisteren in het kampvuur gekookte eitjes, stokbrood en een heuse appelcake gaan er prima in. Koen en Lilly zijn ook aanwezig en maken het feest compleet.

Tijdens het ontbijt krijgt Rhianne haar cadeautjes. Verstopt in een met blaadjes gevulde Halloweenzak zitten haar ingepakte cadeautjes, bij gebrek aan plakband vastgemaakt met flosdraadjes. Uiteraard gaan de blaadjes eerst de lucht in voordat ze op de grond belanden. Rhianne heeft gekregen: de feestmuts uit Thailand om de hele dag te dragen, een spelletje ezeltje plak (prik) en een zilveren ketting van de Hopi Indianen. Met de symbolen: berenklauw, mais en regen (belangrijke voedingsstoffen van de Hopi Indianen en zorgen voor kracht).

Na het ontbijt wordt de auto ingeruimd. Bij de receptie gebruiken we de telefoon om voor woensdag de verjaardagsactiviteit te reserveren, helaas is het vol. Even de planning wederom omgooien en het wordt nu zaterdag. Benieuwd wat we gaan doen? Nog even wachten dan… De middag gaan we besteden met een wandeling door de mooie herfstkleuren van het Coconino National Forest. We beklimmen de trail naar Harding Springs. Onderweg zien we een gigantische eekhoorn. Pittig stijgen en dan komen we uit op een natuurlijke uitzichtpunt. Ineens hebben we bereik en er komen een aantal smsjes hier knallen we de champagne open. En met recht knallen, want de dop schiet toch zeker 10 meter hoog en komt 29 stappen verder pas weer neer (don’t try this inside home). Aangezien Erwin nog moet rijden is de alcohol uit de champagne gehaald, zoals op de fles staat.

En bekijk ook even het filmpje…

Een steile afdaling terug en we starten aan de trip naar Sedona. Hier bekijken we nog wat winkeltjes om vervolgens de zonsondergang te gaan bekijken bij het vliegveld. Gisteren waren we wat te laat, maar helaas vandaag zijn er wolken in de lucht gekomen. De echte zonsondergang missen we dan ook maar dat mag de pret niet drukken. Wel eten we met het uitzicht over de stad Sedona en de rode rotsformaties wat van onze ontbijttaart. Iedereen bewondert Rhianne’s feestmuts die veel aanspraak geeft. Na de zonsondergang rijden we verder naar Cottonwood waar we een motelkamer hebben gereserveerd. Wederom een 3 persoonsbed en nu zelfs een bad. Na het badderen, kunnen we mooi onze kleren wassen in het water. Al het zand van de afgelopen dagen zorgt er voor dat het water al snel bruin kleurt. Niet veel later vallen we om van de slaap en gaan de lampen uit. Totale afstand vandaag: 42 mile.