We zijn begin april in Ho Chi Min (Vietnam) als we horen dat er een pakketje uit Zuid-Afrika en Thailand is gebracht bij onze zaakwaarnemer (de moeder van Erwin). Wij beslissen dat deze opengemaakt mogen worden in bijzijn van de ouders van Rhianne zodat we maar één keer hoeven uit te leggen wat de inhoud is. Een speciale afspraak wordt gemaakt en vol verwachting gaan de ouders uitpakken. Behalve twee setjes kleren voor onze neefjes, een lampfitting voor Erwin zijn vader en wat kerstdecoratie voor Rhianne haar moeder is de volledige inhoud voor ons zelf. Uiteraard krijgen we dat te horen. We beloven de volgende keer wat souvenirtjes mee te sturen. We informeren bij het postkantoor naar de prijzen voor het verzenden van een pakket uit Vietnam. In vergelijking met Afrika en Thailand valt het reuze mee. We horen dat de maximale maten 1x1x1 meter mogen zijn en het idee is geboren om een zo groot mogelijk pakket op te sturen naar huis. Aangezien we ook nog de fietsen hebben kunnen we makkelijker souvenirtjes vervoeren. Vol goede moet begint in Da Lat en Hoi An de verzameling en al snel hebben we een grote roze tas achterop met spulletjes, die we kilometers meeslepen. In Hanoi vragen we voor de zekerheid nog even de prijzen op. Bij het internationale postkantoor zijn de prijzen en maten gelijk aan Ho Chi Min en bij het 10 meter verderop gelegen normale postkantoor zijn de prijzen hoger, makkelijke keuze dus. In Hanoi en Sa Pa begint het verzamelen pas echt. We hebben zoveel spullen dat we een fikse doos kunnen vullen, alleen waar haal je die vandaan zonder een woord Vietnamees te spreken. Uiteindelijk vinden we de oplossing bij een oud karton inzamelaar. Voor 1 dollar kopen we een grote televisiedoos, die we achterop de fiets door Hanoi vervoeren. Helaas blijken grote lichte cadeaus moeilijk te vinden dus moeten we de doos iets kleiner maken.
 |
 |
Vol goede moed gaan we op 20 april naar het postkantoor. Hier moeten we van veertig verschillende dingen(tjes) in het Engels omschrijven wat het is. Een beambte controleert dat en vertaald het in het Vietnamees. Dan mag de doos gesloten worden. Flink wat tape (waar we ook een dollar voor betalen) en verpakkingsmateriaal zorgen voor een goed pakket. Uiteindelijk weegt het pakket 14 kilo en de afmetingen zijn 70x57x43. Prima binnen de maten en het gewicht. De beambte voorziet de doos van doosbinders en klaar zijn Erwin, Rhianne en de beambte. Snel betalen en twee en een halve maand tot zes maanden wachten op het resultaat. Wij verwachten ongeveer 35 dollar te moeten betalen voor het gewicht. Dan komt er een volledig nieuw feitje om de hoek kijken wat ons niet verteld is. Met een ingewikkelde omrekenmethode blijkt ineens dat de afmetingen ook van belang zijn en moeten we gaan betalen voor 28 kilo. We betalen uiteindelijk 60 dollar. Een tegenvaller. We krijgen de keuze de doos kleiner te maken. Nee, laat maar zitten, daar hebben we na anderhalf uur werk geen zin meer in. Het is een grapje, maar wel een dure geworden.
 |
 |
en Op 21 juli krijgen wij te horen dat een heel groot pakket is gearriveerd bij onze zaakwaarnemer. Inmiddels ingehaald door een pakket uit Hong Kong en Kuala Lumpur is het pakket uit Vietnam na ruim drie maanden aangekomen. Er blijkt wel een hele grote scheur in de zijkant te zitten, dus we hopen maar dat alles is aangekomen. Op 23 juli zijn onze ouders wederom bij elkaar om pakketjes uit te pakken. Gelukkig voor ons allemaal is alles aangekomen en krijgen ze eindelijk hun langverwachte souvenirtjes. Uiteraard hebben we ook het één en ander ingepakt voor de komende kerst dus een beetje geduld wordt ook gevraagd.
 |
 |