15 juli. Net na het opstijgen, begint deze dag en krijgen we ons DINER van de dag ervoor. Het is dan inmiddels half één ‘s nachts… Het hazenslaapje erna is kort, we worden na maximaal drie uur slapen wakker gemaakt voor ons ontbijt… pff het avondeten is nog geeneens verteerd. De maaltijden zijn bij Singapore Airlines echter te lekker om te laten staan, dus eten we alles braaf op. Netjes op tijd landen we in het Australische Adelaide. Het zal alleen nog zeker een uur duren voordat we buiten staan. Australië heeft een streng import beleid om ziektes buiten te houden voor dier, plant en mens. Wij hebben geluk en hoeven niet in de lange rij te staan om onze tassen geheel uit te pakken. Wij mogen langs de hond, nee geen drugshond maar honden die zijn opgeleid om voedsel te ruiken. Onze eerste twee dagen in Adelaide zullen we gaan kijken naar de IKF under 23 Asia Pacific cup, oftewel een korfbaltoernooi vergelijkbaar met de Europese jeugdkampioenschappen.
In de ontvangstterminal staat Megan, een vrijwilliger van de toernooiorganisatie ons op te wachten. Ze zet ons met de auto af bij een jeugdhostel van de YHA waar ook een aantal teams verblijven. Onze eerste indruk van Adelaide is rustig, schoon en veel kerken. We krijgen een trainings- en busschema van Megan zodat we weten waar we kunnen gaan en staan. Bij aankomst zien we het Hong Kong team, wat wij eerder deze reis ontmoet hebben, net naar de training gaan. Sommigen zien ons en na even goed kijken herkennen ze ons ook. We besluiten om eerst even wat boodschappen te gaan doen, aangezien we dus geen eten en drinken Australië in mochten nemen. Eerst naar een grote overdekte markt en daarna naar een ECHTE supermarkt. Het voelt als eeuwen geleden om koelingen te zien met vlees, worst, kaas en andere melkproducten. De spullen hebben een vaste prijs, met duidelijke kortingen en folders! Helaas is het geen Azië meer en het lijkt er op dat de prijzen zelfs hoger liggen dan in Nederland. Dat is wel weer even wennen! Daar gaan we dan, sinds lange tijd, op zoek naar avondeten om zelf te koken… snik snik… Einde van het elke dag uit eten gaan en ‘luxe’ producten kopen, omdat het toch niets kost. Na de boodschappen is het alweer bijna tijd om naar de eerste wedstrijden te gaan kijken. We gaan met het Hong Kong team mee in de bus naar de ‘Arena’. Het is een basketbalarena waar ze het korfbalveld netjes overheen hebben geplakt, met kussens om de palen heen, een Australische veiligheidsregel. We zien de 2e helft van de wedstrijd Australië – Nieuw Zeeland, waarbij de Aussies met 15 punten verschil een maatje te groot blijken voor de Kiwi’s. In de pauze ontmoeten we Helen de voorzitter van het Oceanische IKF en zij nodigt ons uit om later in onze trip langs te komen in Melbourne. Daarna gaan we even een lekker balletje schieten met de nieuwe IKF ballen en kijken we naar Chinese Taipei – Hong Kong. Wij zijn uiteraard voor Hong Kong, maar ze worden genadeloos ingemaakt. Na 13 minuten staat het 13-0 en de wedstrijd eindigt uiteindelijk in 47-13, een doelpuntenrijke wedstrijd dat wel! Doordat Hong Kong eerder deze week ook heeft verloren van India met drie punten verschil en met een golden goal verloren hebben van Australië spelen ze morgen om het brons wederom tegen Australië. ’s Avonds mogen we mee eten met de teams, vlees, aardappelen en groenten van de cateraar, heerlijk! Maar dan zijn we echt op en gaan slapen. Niet verwonderlijk na een nachtje vliegen met weinig slaap en een lange middag korfbal kijken.
16 juli. De grote korfbalfinaledag. Wie er gaat winnen is eigenlijk al duidelijk, namelijk Chinese Taipei. In Azië staat geen maat op Chinese Taipei, ze zijn verreweg het beste aangezien ze de nummer drie van de wereld zijn. De rest van de plaatsen zal spannend worden. We zien 3,5 wedstrijd. De halve wedstrijd is debutant Maleisië tegen een veredeld tweede elftal van Australië. Deze wedstrijd wordt door laatstgenoemd team met flink wat punten verschil gewonnen. De tweede wedstrijd is China – Nieuw Zeeland. De verwachting is ruim verlies voor Nieuw Zeeland, maar niets is minder waar. De wedstrijd gaat gelijk op en er wordt hard gewerkt door beide teams. Het gaatje van twee punten laat China echter niet los en zij worden vijfde. Dan de wedstrijd om het brons met Australië en Hong Kong. Vanuit het Australische supportersvak kijken we naar een ongekend spannende en attractieve wedstrijd. Geen van beide teams weet een voorsprong lang vast te houden en dus moet na zestig minuten spelen bij een stand van 17-17 de golden goal uitslag brengen. Australië dat de bal uitkrijgt weet niet binnen de 25 seconden van de schotklok te scoren en dus krijgt Hong Kong een kans. Ze krijgen een vrije bal en deze wordt koelbloedig afgemaakt, brons voor Hong Kong!
De finale tussen Chinese Taipei en India is totaal niet spannend. Vanaf het begin scoort Taipei er lustig op los en uiteindelijk stopt de teller bij 43-16. De klasse wordt extra getoond door een aantal prachtige en lenige galleryplay ballen van Chinese Taipei en ze hebben dan ook het meeste recht op de gouden plak. De sluitingsceremonie met volksliederen en uitreiking van de medailles is leuk om te zien. Als de nodige foto’s zijn gemaakt gaan we terug naar het hostel maar niet zonder een stel lekkere sandwiches die overgebleven zijn en een uitnodiging voor de eindparty van vanavond. Na ons avondeten ontmoeten we Malcolm die op Kangaroe Island woont. Van hem krijgen we nuttige informatie over dit prachtige eiland voor de kust van Australië, een van de bestemmingen die we willen bezoeken. Als we op het punt staan naar het feest toe te gaan komen de eerste korfballers al weer terug. We beslissen dan ook om niet te gaan. Rhianne gaat proberen haar slaap in te halen en Erwin gaat met Malcolm een biertje drinken en een hotdog eten in de gezellige uitgaansstad Adelaide. Het bier is een traktatie en dat is een geluk aangezien een biertje hier omgerekend 7 euro kost. Pas wat later in de nacht zoekt ook Erwin zijn bed op.
17 juli. De bedoeling is om vandaag administratiedag te houden en op een hele rustige manier slagen we hier in. Doordat de kamers lekker donker zijn en omdat onze mede slaapgenoten zich rustig houden, kunnen we uitslapen tot half 11. Op ons gemakje ontbijten we voor we ons gaan verdiepen in het wasmachine apparaat. Deze blijkt voor vier dollar ons goedje in ruim een halfuur te kunnen cleanen. We gaan ons verder verdiepen in de mogelijkheden voor Australië, zoeken een partij foto’s uit en werken de administratie bij. Aan het eind van de middag gaan we nog even het leuke centrum van Adelaide in en staan dan voor een al gesloten informatiecentrum. Terug in het hostel bereiden we een pastamaaltijd in de grote keuken en gaan daarna vroeg slapen.
18 juli. Om half 10 staan we in de rij om een gratis pannenkoek te bemachtigen. Aangevuld met onze eigen muesli, een heerlijk ontbijt! Vandaag moeten we knopen doorhakken voor onze trip. Uiteindelijk beslissen we om Kangaroe Island te laten vallen. Een tour van twee dagen is erg duur en voor een auto huren op het eiland of meenemen geldt hetzelfde. We beslissen dit geld te investeren in een auto die we voor 18 dagen kunnen huren en dan heel de kustlijn kunnen volgen op ons eigen tempo en met onze eigen weg. We gaan nog even naar het centrum om een simkaart te kopen zodat er weer gebeld kan worden. Dan brengen we bezoek aan de mooie bibliotheek waar we gratis kunnen internetten, een dienst die in het hostel erg prijzig is. We werken de internetsite bij en zoeken naar een goede huurauto. Hongerig bezoeken we dan een grote supermarkt om een avondmaaltijd bij elkaar te scharrelen en gaan terug naar de bieb tot deze sluit. Eenmaal terug proberen we nog even te bellen voor een volgende slaapplaats maar onze nieuwe simkaart weigert dienst. Dan maar slapen en morgen bellen.
19 juli. We hebben gehoord dat de verschillende autoverhuurbedrijven in de stad weleens goede prijzen hebben voor auto’s dus we maken een rondje. Helaas valt dit tegen en zijn de prijzen juist hoger als op bijvoorbeeld internet. Gelukkig komen we nog een tourbureautje tegen die een scherpe prijs heeft voor een huurauto, dus die nemen we. We wandelen nog even naar de stad om onze simkaart te reanimeren en na wat hulp lukt het om deze werkend te krijgen. Eenmaal terug in het hostel stippelen we de route uit voor morgen en werken de verslagen bij.
20 juli. Voordat Adelaide verlaten wordt moeten er nog wat dingen geregeld worden. We moeten onze spullen inpakken, emails versturen en boodschappen doen. De auto kan pas om 12.00 uur opgehaald worden, dus dat komt mooi uit. Nog voor het ontbijt, pakken we de tassen in, zodat we erna direct de stad in kunnen. Terwijl Rhianne gaat winkelen, gaat Erwin alvast naar de bibliotheek. Deze blijkt nog gesloten, maar de draadloze internetverbinding is sterk genoeg om buiten alvast te beginnen met internetten. Rond half 12 gaan we terug naar het hostel, de boodschappen en souvenirs zijn binnen en de noodzakelijke mails eruit. Terug blijkt de gezamenlijke keuken van het hostel nog dicht te zijn. Met een potje tafeltennis slijten we de tijd tot de keuken weer open is. Snel een pastasalade gemaakt en dan op weg naar de autoverhuur. Als de paperassen zijn ingevuld kunnen we de auto uit de parkeergarage ophalen, maar dan blijkt de auto meer schadeplekjes te hebben dan aangeven op de papieren. De spullen worden aangepast en om half twee gaan we op pad. Onze auto voor de komende 18 dagen is een tweedeurs Holden TK Barina, nog het beste te vergelijken met een Peugeot 206. De auto rijdt prima, heeft alleen een beetje weinig kofferruimte en de hendel voor het knipperlicht lijkt ergens anders te zitten aangezien Erwin continu de ruitenwissers bedient als hij de richting aan wil geven. Eén en ander zal wel te maken hebben met het feit dat in Australië links gereden wordt. De route door de Adelaide Hills is erg mooi we stoppen op uitzichtpunt Mount Lofty om te genieten van het uitzicht over Adelaide en de kust.
Na een korte break gaan we door naar Hanhdorf. In dit dorp kunnen we kaasproeven en kopen we Nederlandse snoepjes. We gaan namelijk de komende dagen op visite bij Mark en denken dat dit wel een leuk cadeautje is. Mark is de coach van het Nieuw-Zeelandse korfbalteam en hij heeft tijdens het toernooi een slaapkamer aangeboden. De bekende gele verkeersborden, voor overstekende Koala’s en Kangoeroes, staan overal langs de weg. Tot onze verrassing duurt het niet lang voordat de eerste wilde Kangoeroes langs de weg staan. Eenmaal in de woonplaats van Mark, bellen we hem op voor de exacte route en dan blijkt hij boodschappen aan het doen te zijn in de straat waar wij staan. We maken kennis met zijn vrouw Corinne en zijn zoon Lachlan. In een grote kamer van het huis wordt de bedbank gereed gemaakt om te slapen. Deze kamer heeft een eigen badkamer en toegang tot het nieuwe zwembad. In de tuin staan een mandarijnen-, sinaasappel- en citroenenboom waar we zoveel vruchten vanaf mogen plukken als we op kunnen. Bij het heerlijke avondeten maken we kennis met Bev. Dit is de fysio van het Nieuw-Zeelandse korfbalteam. Hij is de komende dagen ook te gast bij de familie. Onder het genot van een verse sinaasappeljus en een wijntje maken we er een gezellige avond van.
21 juli. Mark en Caroline nemen ons vandaag mee op stap door de omgeving van Willunga. We rijden eerst naar de kust om van het mooie uitzicht over de baai te genieten. Dan gaan we naar de Hickinbotham Oval van de Panthers (Adelaide) om te gaan kijken naar een echte Australische Soccer wedstrijd. Dit is een soort van rugbywedstrijd maar dan volgens Australische regels. In het team van de Panthers speelt Lachlan mee. Het spel is niet heel moeilijk en we kunnen het aardig volgen. De eerste korte pauze gebruiken we om een bezoek te brengen aan de “canteen”, hier halen we een hotdog, friet en meat pie waarmee we het tweede part doorkomen. Er worden heel wat goals en punten gescoord. In de rust proberen we ook een balletje te schieten en dat is nog best lastig.
Uiteindelijk winnen de Panthers de wedstrijd makkelijk met 118 – 32. Als de wedstrijd geëindigd is gaan we terug naar Willunga, waar we een heerlijke pompoenensoep met yoghurt eten. Voor het avondprogramma verplaatst ons gezelschap zich naar het Warrawong wildlife park. Hier gaan we een avondwandeling maken om de zeldzame platypus, oftewel het vogelbekdier te zien. Het, alleen in het oosten van Australië voorkomende dier, heeft de snavel van een eend, het lijf van een mol en de staart van een bever en is het beste te vergelijken met een platgeslagen eend. Er wordt één exemplaar gespot deze vanavond, die helaas niet te fotograferen was. Kijk hier voor goede foto’s en informatie. Tijdens de wandeling worden verder Potoroos en Bandicoots gezien en tamme kangoeroes geaaid. Deze blijken zo zacht als dons te zijn en zelfs Koen krijgt een knuffel van zo´n groot maatje. Naarmate de tocht langer duurt, wordt het steeds een beetje kouder. Zelfs onze geleende winterjas kan daar niets aan doen. Ook niet heel vreemd, we hebben zes maanden in temperaturen tussen de 20 en 35 graden geleefd en nu is het ongeveer 6 graden, brrr. Na anderhalf uur kunnen we opwarmen in de auto en de kachel gaat dan ook vol aan.
22 juli. Vandaag gaan we naar Victor Harbor. Langs dit deel van de kust zijn walvissen te zien. Aangezien we nu midden in de periode hier zijn, hebben we kans dat we wat zien. De auto wordt geparkeerd langs een veld waar bowling gespeeld wordt. In tegenstelling tot onze bowling is het hier een soort jeu de boules, maar dan met grote ballen en razend populair bij de Australiërs. We lopen over de trambrug naar Granite Island. De hier rijdende oude groen/witte paardentram contrasteert mooi met de strakblauwe zee.
We maken een driekwartier durende wandeling over het eiland en houden ondertussen de zee goed in de gaten. Helaas geen walvissen. We hebben wel geluk met het weer. De zon schijnt en de hemel is strak blauw. De wind maakt het af en toe wat fris. De chocomel met slagroom en marshmallows warmt ons weer lekker op. Bij de supermarkt worden al onze boodschappen bij elkaar geshopt voor dezelfde prijs als twee broodjes bij de bakker. We rijden met de auto naar een heuvel met de passende naam “The Bluff”. Ook hier hebben we goed uitzicht over de zee, maar helaas naast een poffertjesverkoper die geen poffertjes meer verkoopt, ook geen walvissen. Dan maar op naar Port Elliot. Hier zijn vandaag een aantal walvissen gespot dus het moet mogelijk. We staan net op de parkeerplaats als we een blaaswolk omhoog zien gaan en JA, er blijkt een walvis te zijn. Heel snel gaan we de heuvel op waarop we een goed zicht hebben over de zee. We hebben ongelofelijk veel mazzel. We zien drie walvissen, waarvan ééntje wel vijf keer boven het water uitspringt. We krijgen de tijd om een paar mooie foto’s en filmpjes te maken. SUPER GAAF! Erg voldaan rijden we terug naar huis. Hier wordt de barbecue aangestoken en binnen niet al te lange tijd wordt de inwendige mens voorzien van worstjes en lamskoteletjes, aangevuld met salade.
23 juli. Aangezien het zaterdag is, is er boerenmarkt in Willunga. Hier kunnen allerlei streekproducten worden geproefd en gekocht. Dat is natuurlijk een kolfje naar onze hand. De markt wordt van een vrolijke noot voorzien door verschillende gitaarspelers, die continu doorwisselen van plaats. We bekijken een aantal hele oude huizen en wandelen dan naar het footballoval. Hier gaat Lachlan spelen. Aangezien hij nog niet gestart is hebben wij mooi de tijd om even bij een andere populaire Australische sport te kijken, netball. Korfbal is een afgeleide van deze, voornamelijk door vrouwen gespeelde sport, die verder veel overeenkomsten heeft met basketbal. Zo is de ring om te scoren een kleine basket, maar dan zonder bord erachter. De hoogte van de paal is 3 meter en de paal staat op het uiteinde van het veld. Er kan dus niet van achteren gescoord worden. Spelers hebben in deze sport een vaste functie en mogen slechts in bepaalde vakken van het veld komen. Doormiddel van overspelen kan de bal verplaatst worden. Uiteraard schieten wij ook even een balletje, maar vinden het korfbal toch een leukere sport om te doen en te zien.
 |
 |
De wedstrijd van Lachlan is ondertussen ook begonnen en hier gaat het er in tegenstelling tot de wedstrijd van twee dagen terug lomp en ruig aan toe. Te kort aan vaardigheid wordt duidelijk op een andere manier opgelost. Ook worden ballen vaker langs de palen geschoten dan er tussen, wat weer tot gevolg heeft dat deze op de geparkeerde auto’s terecht kunnen komen. Dit komt doordat auto’s strak rondom het veld geparkeerd worden zodat toeschouwers de wedstrijd vanuit de auto kunnen zien. We zijn getuige dat een rugbybal vanaf 50 meter bijna in een kinderwagen wordt geschoten die op weg is naar het netballveld. Het gaat gelukkig net goed. Na deze sportieve hoogtepunten geven. Marc en Corinne ons een autotour door het Fleurieu Peninsula district. Het weer is omgeslagen tot bijzonder druilerig. Gelukkig heeft de auto een brede voorruit, met werkende ruitenwissers, zodat we ook foto’s van binnenuit kunnen maken. We krijgen een windmolenpark te zien van 23 windmolens, maar we vertellen maar snel dat we in Holland grotere parken hebben. De plaatselijke Ingalalla waterval is wel erg mooi en heeft door de regen een extra natte dimensie. De regen zorgt er ook voor dat van Kangaroo Island alleen de contouren te zien zijn. Dit mag de pret echter niet drukken, want de warme chocomel wederom met marshmallows drinken we droog en als de zon ondergaat trekt de hemel weer open. Vanaf een heuvel zien we een schitterende zonsondergang met fel gekleurde wolken.
De avond krijgt nog een leuke maar lange afsluiting. In Nederland zijn twee, door ons verstuurde pakketten aangekomen, die onze ouders samen gaan openmaken. Een is het grote pakket uit Vietnam met een lange story. Zie hiervoor de post “het Vietnamese pakketje” en onze Hong Kong doos is er ook al. Via Skype kijken we mee hoe ze gaan uitpakken. Ondanks een grote scheur in de Vietnam doos blijkt alles aangekomen te zijn, gelukkig! Pas om half 12 gaan we naar bed.
24 juli. Doordat het gisteren wat later geworden is wordt vandaag een beetje uitgeslapen. Aangezien we willen gaan doorreizen moeten de tassen worden ingepakt. Er worden nog wat dingen op de computer geregeld en rond de middag zijn we klaar voor vertrek. Onze eerste gang wordt, heel spectaculair, naar de benzinepomp aangezien onze auto dorst heeft. Daarna is de auto zo vriendelijk ons naar Wellington te rijden waar we met een pont de Murray River oversteken. Een behoorlijk lange en saaie weg volgt tot Meningie het eerst volgende dorp is. Tijd voor een pauze. We bezoeken de plaatselijke supermarkt en bakker, beide open op zondag en dan neemt Rhianne plaats achter het stuur van onze auto. In het begin een beetje onwennig door alle veranderingen in de auto, maar al snel met vaste hand stuurt ze ons door het prachtige landschap van het Coorong nationaal park. Pas als we de afslag naar de pelikanen uitkijkpost gemist hebben en we moeten keren, gaan de ruitenwissers aan in plaats van de richtingaanwijzer. Yes, Rhianne kan het ook! Vanaf de wal zien we tientallen pelikanen op het broedeiland voor de kust, hiervoor moeten we wel erg ver inzoomen met onze digitale camera. De laatste 100 kilometer zijn ook behoorlijk saai en we zijn dan ook blij als we aankomen in Kingston S.E.. We worden onthaald door een standbeeld van een gigantische krab van wel 17 meter hoog, 15 meter lang en bijna 14 meter breed. Met 49 dollar inclusief ontbijt is de eigen kamer in het Famous Royal Mail hotel goedkoper dan het plaatselijke motel en zelfs goedkoper dan een doorsnee dorm op een backpackers die ze hier niet hebben. De keuze is dus snel gemaakt. Ons avondeten snijden we in een bijruimte naast de hotelkeuken, niet helemaal de bedoeling waarschijnlijk, aangezien het personeel ons een beetje vreemd aan kijkt, maar het werkt prima. We trakteren ons op een toetje en dan blijkt de chocomel uit de automaat gratis. Toppie! Er wordt nog even gekletst met twee Aussies uit Melbourne en dan gaan we slapen.
25 juli. Aangezien we om kwart over tien een rondleiding willen hebben in een grot, in een plaatsje 100 kilometer verderop, zitten we om 8.00 aan het, bij de kamer horende ontbijt. We doen ons te goed aan verschillende soorten cornflakes, jus d’orange en toast uit een halfgaar broodrooster. De weg is wederom weinig afwisselend en het enige wat opvalt, zijn de dode dieren langs de weg. We stoppen even bij een kangoeroe die nog midden op de weg ligt. Ook hier geldt duidelijk het recht van de sterkste en dat was deze Kangoeroe niet. We komen aan in Naracoort en melden ons bij het bezoekerscentrum. Naracoort heeft meerdere grotten en wij willen de fossielgrot gaan bezoeken die op de werelderfgoedlijst staat. Deze grot blijkt anderhalve kilometer verderop te liggen, dus verplaatsen we de auto een stukje. Eenmaal in de grot blijkt deze een aantal behoorlijk grote kamers te hebben. Al sinds 1897 komen er bezoekers in de grot, maar pas in 1979 is de kamer ontdekt waar de fossielen in liggen. Deze kamer is zo groot als een Olympisch bad en er liggen waarschijnlijk botten van honderden dieren.
Eenmaal buiten lunchen we nog even in de omgeving van de grot en rijden dan verder naar Mount Gambier. Deze stad is de op twee na grootste van zuid Australië en is bekend van het blauwe meer. De stad is gebouwd op oude vulkanische grond en heeft meer te bieden ontdekken we in het ruime informatiecentrum. Met een goede stadskaart wordt een rondrit gemaakt in de auto. De verdiepte stadstuin is een plaatje en zeker een bezoekje waard. Lang geleden was dit een grot maar door de afbraak van kalksteen is een diep gat ontstaat waar ruim honderd jaar geleden de tuin in is aangelegd. We verplaatsen ons naar het blauwe meer wat gedurende het jaar telkens anders blauw is. Het is 500 meter lang, 80 meter diep en wordt gebruikt als drinkwatervoorziening voor de inwoners. Na een picknick bij de Valley Lake wordt de stad verlaten en vervolgen we onze weg oostwaarts. We passeren de staatsgrens tussen Zuid Australië en Victoria en de klok wordt een halfuurtje verder voorruit gezet, toch mooi zo’n groot land. We arriveren in de buurt van Portland, hier hebben we een Couchsurf afspraak met Kerry en David. Om even te verklaren wat dit precies inhoud. Op www.couchsurf.org is een grote community waar leden gratis hun “bank” aanbieden aan reizigers om zo nieuwe mensen te ontmoeten. In werkelijkheid zijn het vaak bedden in eigen slaapkamers die gebruikt kunnen worden. Voor reizigers is dit dus een ideale manier om nieuwe mensen te ontmoeten en om geld uit te sparen op overnachtingen. Onze gastheer en vrouw zijn beide vijftigers met kinderen die inmiddels buitenshuis wonen. Een van de overgebleven kamers wordt onze slaapplek voor de komende dagen. Tijdens het lekkere avondeten stellen we ons verder voor en voor we het weten is het tijd om te gaan slapen.
26 juli. Het lijkt wel of we door de lagere temperaturen in Australië meer energie nodig hebben om de interne kachel warm te houden. We zijn al een poosje wat vermoeider en slapen vandaag dan ook lekker uit. We doen een miniwasje en gaan rond de middag richting Cape Bridgewater om een zeehondenkolonie te spotten. De wandeling is onderdeel van ”The Great South West Walk” een bekende lange afstandswandeling. Wij doen alleen het twee uur durende gedeelte naar de zeehondenuitzichtpost en terug. Er staat een frisse wind en uit de stapelwolken zien we af en toe een buitje regen in de zee of op het land aan de andere kant van de baai vallen. Wij lopen in het zonnetje en zien dan ook een regenboog die vlakbij in de strakblauwe zee eindigt. Een heel mooi gezicht wat we nog nooit gezien hebben. Voor de pot met goud moet dus nog gedoken worden ook! Strak langs de kliffen komen we bij het eerste uitzichtpunt. Hier is behalve een prachtig uitzicht over de baai geen zeehond te zien. Op weg naar het tweede punt springt vanachter een struik een walibi bij ons vandaan, prachtig! Pas bij het derde en laatste uitzichtpunt hebben we succes en zien we zeehonden spelen in het water onder ons. Een klein stukje verder hebben we nog beter uitzicht en zien we ook zeehonden die liggen te zonnen op de rotsen. In totaal zien we er een stuk of twintig. Als onze handen ijskoud zijn van de wind, gaan we een stuk terug en eten we de restjes van gisteravond bij het eerste uitzichtpunt.
Op de terugweg hangen de donkere wolken boven ons, maar we hebben mazzel, er vallen namelijk maar een paar spetters uit. Met een bezoek aan het informatiecentrum van Portland maken we de dagtocht compleet. We scharrelen wat kaarten bij elkaar voor het vervolg van onze reis en gaan dan terug naar het huis van Kerry en David. Aan de hand van onze fotocollage laten we ze verder kennismaken met Nederland en onze familie. Wij krijgen ook foto’s te zien van hun familie. De avond gebruiken we om andere adressen op te zoeken om te Couchsurfen tijdens onze toer. Dat is een van de weinige nadelen van deze reismethode, het kost tijd om profielen te lezen en aanvragen te sturen. Koen krijgt van Kerry en David een nieuwe opdracht. Hiervoor moet hij zijn beste Engels van stal halen en het komt er op neer dat hij Australië gaat promoten in de rest van zijn tour.
27 juli. Buiten de warme dekens is het erg koud, niet verwonderlijk want we hebben vannacht vorst aan de grond gehad. Zelfs de voorruit van de auto zit in het ijs, maar deze ontdooit in de snel warm wordende zon. Het is heerlijk weer, de lucht is strakblauw en de zon maakt het feestelijk. Als de tassen zijn ingepakt nemen we afscheid van Kerry en Dave, onze eerste Couchsurf ervaring was een succes. De route wordt vervolgd langs de kust en we stoppen in het kleine plaatsje Port Fairy. Hier maken we een wandeling over het Granite Island, gaan op de foto met de vuurtoren en wandelen terug over het strand. Natuurlijk houden we onze ogen open om walvissen te spotten. Als de antieke kanonnen met bezoek vereerd zijn rijden we verder naar het Tower Hill Reserve. Dit is een prachtig wildlife park waar Kangaroes, Walibi’s, Emoes en andere dieren zitten. Hier maken we twee wandelingen en zien we zelfs slangen. Aangezien het bijna donker begint te worden kunnen we naar Warrnambool voor ons tweede Couchsurf adres. Dit is bij een gezellige Australische familie, die we verrassen met een appelpie, die we onderweg bij een plaatselijke bakker gekocht hebben. We hebben jammer genoeg maar één nacht hier terwijl we het er wel vijf nachten hadden kunnen volhouden. Pas laat in de avond gaan we slapen.
28 juli. Na een heerlijke nacht is het om negen uur tijd om afscheid te nemen van deze warme plek. Met de belofte dat ze een keer bij ons welkom zijn, als we weer een huis hebben, verlaten we Warrnambool. Vandaag staat in het teken van de Great Ocean Road, de mooie kustroute langs de zuidkust van Australië. Wij volgen de route richting Melbourne. Terwijl het zonnetje schijnt verdwijnen de eerste vijftig kilometer onder de wielen van de auto. In dit stuk zien we vooral veel weiland met zwart witte koeien en geen oceaan. Het wordt pas echt interessant als de kalksteen kust begint. We hebben besloten om te stoppen bij de meeste uitkijkpunten en kunnen dan ook redelijk wat mooie foto’s maken. Langs een aantal weinig zeggende kustplaatsjes en een aantal mooie stops rijden we naar de twaalf Apostelen. Dit zijn een aantal rotsformaties in de oceaan die samen een toeristische trekpleister vormen. Voor het eerst tijdens onze Australische tour komen we meerdere busladingen met Aziaten tegen. Doordat het bewolkt geworden is krijgen wij niet het mooiste te zien, maar het natuurwonder blijft indrukwekkend. Vanaf de twaalf Apostelen vervolgt de Great Ocean Road zich meer naar het binnenland.
Er komt meer bos, meer hoogteverschil en vooral veel bochten. De Australische wegbeheerder is zo vriendelijk om bij nagenoeg elke bocht een snelheidsadvies te geven die ligt tussen de 25 km/h en 90 km/h. Toch wel bijzonder dat de basissnelheid op deze weg met tegenliggers 100 km/h is. De weg wordt nog eenmaal verlaten voor een wandeling door het enige stukje regenwoud van Victoria. De vulkanische grond heeft, in combinatie met de vele regen en warme temperaturen gezorgd voor een prima plek waar woudreuzen groeien die normaal alleen voorkomen in tropische gebieden. Eenmaal terug bij de oceaan genieten we nog even van het formidabele uitzicht en vervolgen dan de weg naar de eindbestemming van vandaag, Apollo Bay. Via het toeristencentrum krijgen we het adres van Surfside Backpacker waar we voor 60 dollar een eigen kamer hebben. Na de boodschappen gaan de pizza’s de oven in, zoeken we foto’s uit en werken het verslag bij. Als we naar bed gaan komt Rhianne erachter dat ze een “lege” pen in haar broekzak gestopt had die bij nader inzien toch gevuld was. Een mooie blauwe vlek heeft zich gevorm op haar been en broek. Ze krijgt dus wat bonustijd om de vlek te verwijderen. Helaas lukt het niet, dus misschien morgen in de wasmachine.
29 juli. Het vervolg van de Great Ocean Road gaat kort langs de kust af. Na de harde wind van vannacht is het opgeklaard en weer stralend strak blauw. De uitzichten zijn hierdoor extra mooi te noemen en een aantal keren wordt dan ook gebruik gemaakt van een stopplaats. We willen in Kennett River een wandeling gaan maken om wilde koala’s te spotten. We kunnen alleen het beginpunt niet vinden. Dus maar een weg op die al snel onverhard wordt. Net als we willen omkeren zien we een koala. De auto gaat aan de kant en te voet gaan we verder op ontdekking. Dichtbij zien we er één wiegen op een tak. Deze wordt gestoord door een soortgenoot en voor onze neus gaan ze een robbertje stoeien. Het resultaat is te zien op onze pagina met filmpjes.
Terwijl Rhianne verder loopt om meer te spotten haalt Erwin de auto op. Tot zijn verrassing zit er een koala op drie meter van de auto in een boom. Met de auto proberen we dieper het bos in te gaan om meer te zien, maar deze poging strandt. Eenmaal uit het bos zien we verschillende kanaries en kakatoes. Met een beetje gekregen chips van een Fransman lukt het de vogels op onze arm te laten landen. Als er een buslading toeristen komt is voor ons de lol eraf en vervolgen we de weg langs de oceaan. Voor we Torquay bereiken vereren we het fameuze surfstrand Bells Beach met een bezoekje. Alleen is er in deze tijd van het jaar en er door de kou weinig te beleven. Aan het einde van de Great Ocean Road wacht ons volgende logeeradres. Dit is bij Helen de voorzitter van het Oceanië IKF (Internationale Korfbalbond). Aangezien ze erg van Nederland houdt hebben we Nederlands/Australische speculaasjes en Belgische pralines gekocht. Samen met Neil runt Helen het zes koppige gezin en het is erg leuk hier in mee te draaien. Helen heeft pizza’s gehaald en dus gaan die de oven in. Daarna is het hoogtijd voor een potje korfbal. De familie speelt iedere week in een kleine competitie tegen andere teams uit de regio. We spelen vandaag een uitwedstrijd wat neer komt op een uur rijden over donkere plattelandswegen. Ons team bestaat uit spelers in de leeftijd van tien tot dik in de vijftig. De tegenstander daarentegen heeft mensen van rond de twintig, waarvan een aantal Australische internationals. Wij hebben sportschoenen, sportbroekjes en een wedstrijdshirt geleend en zijn na 15 maanden geen wedstrijd er helemaal klaar voor. De wedstrijd over 2×20 minuten op een basketbalveld gaat verrassend gelijk op. Ondanks het kwaliteitsverschil lukt het ons team te gaan rusten met een puntje voorsprong. De tweede helft lukt het scoren jammer genoeg niet meer. Het lijkt wel over er een plank op de korf ligt. Doordat we de verdediging niet sluitend kunnen houden verliezen we uiteindelijk met 8-4. Jammer, jammer maar het is niet anders. Na een lange reis terug kunnen we uiteindelijk vermoeid gaan slapen.
30 juli. Tijdens het slapen heeft Erwin kramp in zijn voet gekregen, waarschijnlijk door de korfbalwedstrijd. Verder weinig spierpijn aan het begin van deze druilerige dag. Mooi tijd om eens ALLE foto’s uit te zoeken en te zorgen dat de website wat gevuld wordt. Tussendoor nog even een wedstrijd netbal gekeken, met de fantastische uitslag van 37-1. Dit was de uitslag die Rhianne 15 minuten voor het einde van de wedstrijd had voorspeld, hihi!! Na nog een foto-uurtje starten we met de hele familie aan een sightseeing door Drysdale en omgeving. Vanaf de Point Lonsdale hebben we een mooi uitzicht over de toegangspoort tussen de oceaan baai richting de haven van Melbourne. Grote schepen moeten hier door een vaargeul van minder dan een kilometer breed met vele stromingen en ondiepe plaatsen. We maken nog een groepsfoto op een klif en geven de familie dan een lesje wildlife spotten. Één dolfijnvin was genoeg om de groep op te merken.
We rijden naar Queenscliff om de moderne vuurtoren te beklimmen en zien van bovenaf een containerschip het ruime sop kiezen. Na een schaal reuze patat en aardappelcakejes (friet in, hoe makkelijk cakevorm), aanvaarden we de thuisreis. Onderweg valt Neil zijn blik op een auto die blijkbaar kortgeleden door een hek geschoten is. Onze auto wordt gekeerd om eerste hulp te verlenen. De niet al te oude bestuurder heeft waarschijnlijk een black-out gehad of is in slaap gevallen en met niet al te hoge snelheid tegen een hek en daarna boom gereden. Als de ambulance en de ouders van het slachtoffer gearriveerd zijn, vervolgen wij onze weg naar huis. Hier eten we sinds lange tijd weer eens appelmoes bij het avondeten, dat is lang geleden. Later horen we dat de jongeman die gecrasht was geluk heeft gehad en er zonder noemenswaardige schade vanaf gekomen is.
31 juli. De familie is vroeg uit de veren om football te gaan spelen, coachen en kijken. Aangezien wij onze Nederlandse volgers heel graag willen voorzien van nieuw leesvoer blijven we thuis en kruipen al vroeg achter de computer. Van twee weken moeten we de puntjes op de i zetten. Dit houdt in foto’s toevoegen, leuke informatie uit folders toevoegen om het verhaal wat informatiever te maken en uiteraard de spellingscontrole. Dit geheel exporteren naar de website en klaar is Kees (lees: Erwin en Rhianne). Om de dag van een nuttige break te voorzien gaan we in de middag naar Geelong. We willen daar een bezoek gaan brengen aan het Ford Discovery Centre en museum. Neil maakt van de gelegenheid gebruik om mee te rijden en de bus te pakken naar Melbourne. Het automuseum is niet al te groot maar geeft een leuke kijk op de historie van de auto, Ford in Australië en de huidige productietechniek van auto’s. Natuurlijk zijn er ook een aantal dingen te doen en uiteindelijk vermaken we ons er twee uur. Aangezien het nu mooi weer is rijden we langs de baai terug en hebben we gelijk een mooie kijk op de zeehaven van Geelong. Thuis maken we een nieuwsbrief in orde en plaatsen de laatste filmpjes online. Dan kunnen we verder met bedenken wat we de komende dagen in Melbourne gaan doen en daarna op onze weg naar Sydney.
