Culinair Yangshou en wind- en regenbruggen

28 april. Voor vandaag weinig op de dagplanning. We verdiepen ons in Hong Kong en Indonesië. In de middag trakteren we ons op een zelfgemaakte fruitsalade met yoghurt en een gebakken eitje uit een straatstalletje. We kijken nog even bij een vuurwerkceremonie (lees het afsteken van een aantal rollen duizendklappers) bij de opening van een winkel. Wat een herrie, maar wel weer een leuk filmpje. Het meest spectaculaire komt uit het avondprogramma als we naar de voorstelling Impression Sanjie Liu gaan. Een openluchtshow op de Li rivier met veel licht, 600 figuranten en gemaakt door dezelfde persoon die ook de opening van de Olympische spelen in Beijing bedacht heeft. We gaan met een klein groepje en voor het eerst mogen we achter een mooi vlaggetje aanlopen van een gids. Er wordt veel gedanst en gezongen.

De lichteffecten zijn soms fenomenaal, waarbij ook het omliggende gebergte regelmatig opkleuren. Na afloop van de show die bijna een uur duurt, genieten we nog even na. We hebben mazzel, ondanks dreigende regen hebben we de uitgedeelde regenponcho’s niet nodig gehad.

29 april. Het heeft vannacht flink geregend, hierdoor is het buiten flink afgekoeld. Het drupt nog steeds een beetje maar dat maakt voor de volgende missie niet uit. Koen heeft ons namelijk gevraagd of we babi pangang kunnen gaan maken en dan eten, dit is namelijk een opdracht van hem. Van onze kamerverhuurder horen we dat babi pangang hier niet zo genoemd wordt, maar dat het gewoon varkensvlees in zoetzure saus heet. We krijgen een recept en gaan hiermee naar een restaurant wat ook kooklessen geeft. Zij blijken hun eigen babi pangang te maken, dat is natuurlijk ook goed. Samen met nog zeven andere mensen gaan we aan de slag. Behalve de babi pangang maken we ook dumplings en gestoofde aubergine met paprika en chilisaus. We gaan eerst naar de markt, waar ze behalve onze ingrediënten ook vers honden- en kattenvlees verkopen. Als Erwin een foto wil maken van deze situatie wordt hij door een verkoopster bekogeld met stukjes vlees. Zo makkelijk krijgen ze ons niet weg, zie hier onder:

We shoppen snel verder en verlaten dan de markt. Het komende uur staat in het teken van het snijden van alle verse ingrediënten. Hiervoor krijgen we een groot slagersmes en snijplank. Het snijden van het vlees, de ananas, de komkommer en de paprika voor de babi pangang laten we aan Koen over. Als we de gestoofde aubergine klaar hebben eten we deze eerst op. Bij iedereen smaakt deze net even anders. Het frituren van het gemarineerde varkensvlees en het verwarmen van de saus helpen we even, aangezien we de 120 graden warme pan iets te veel van het goede vinden voor Koen. Uiteraard mag hij wel de finishing touch doen. Trots smikkelen het overheerlijk eindresultaat op, samen met de eerder gerolde dumplings. Het rollen van de dumplings was nog best een lastig klusje. In de middag bereiden we het vervolg van de China reis voor.

30 april. Koninginnedag in Nederland. Voor ons niet, helaas is de ambassade te ver weg. Wij beslissen om een dag langer in Yangshuo te blijven om tickets te boeken voor onze trip in Indonesië. Aangezien Rhianne tussendoor al het een en ander heeft opgezocht wat ze wil en Erwin nog niet, gaat hij met de netbook aan de slag. Rhianne koopt een Nederlands boek bij een bookshop. Samen strijken we neer in een restaurant met Wi-Fi. Gewapend met een flinke pot thee en een waterig zonnetje vermaken we ons een paar uur. We kopen tussendoor nog lekkere Chinese Bapao voor een Yuan per stuk. Heel wat informatie wijzer, Erwin met lasogen van de laptop en Rhianne volledig door haar boek heen, stoppen we aan het eind van de dag. Kort voor we weggaan zie we bamboeverkopers op een matje en schoonmakers met oranje hesjes. Zo hebben we toch nog een beetje Koninginnedag gevoel.

Ons avondeten is als bij de Nederlandse Chinees, veel te veel, maar dan stukken goedkoper (nog geen twee euro totaal). Helaas blijkt Simon toch minder vriendelijk dan we verwacht hadden. Omdat we een nacht langer blijven moeten we ineens veel meer betalen voor onze kamer. Dat we al een week daar gezeten hebben doet er niets aan af. De kamer is namelijk van zijn vriend… Tenslotte het voorlopige Indonesië programma komt er als volgt uit te zien: we starten twee weken op Noord Sumatra waar we een trekking willen doen naar de orang-oetans en naar het Toba meer. Daarna vliegen we met een nog nader te bepalen tussenstop naar Menado op Sulawesi. Daar willen we gaan duiken en in ruim een maand het eiland verkennen. Via Bali vliegen we dan naar Singapore waar we ons wereldticket naar Australië weer oppakken.

1 mei. Vroeg uit de veren om tickets te boeken, aangezien gisteren de website van AirAsia vastliep. Met de nodige moeite lukt het boeken alsnog. Dan snel onze tas pakken en naar het busstation. Na een week Yangshuo gaan we onze reis verder vervolgen in Ping An of Chengyang. We weten ondertussen wat meer gewoonten in China. Politieauto’s rijden hier altijd met zwaailichten aan, infuusstokjes uit het ziekenhuis bestaan hier uit bamboestokjes en prijzen in restaurants liggen in het weekend soms wel 50% hoger. Zoals verwacht staat een bus klaar. Onderweg pikken we nog zoveel Chinezen op, dat het gangpad helemaal vol zit. Pas rond één uur, veel later dan onze bedoeling was, komen we in Guilin aan. We beslissen om morgen pas verder te reizen en hier een hostel te zoeken. Het flower hostel wat in de buurt van het busstation zit blijkt een goede gok om de regenachtige middag door te brengen. We lezen, skypen en internetten wat. Als het aan het eind van de middag droog wordt gaan we de stad nog even in. Guilin is een typisch Chinese stad. Het centrum heeft behalve de twee torens, in het water, van het park weinig te bieden. Een mooie foto van de torens is ook uitgesloten door het foei lelijke gebouw erachter. We wandelen nog even langs een aantal marktkraampjes die neergezet zijn vanwege de “dag van de arbeid”. Zo hebben wij toch nog een soort verlate Koninginnedag. Terug in het hostel ontmoeten we Kirby en Tony uit Amerika.

2 mei. We staan vroeg op om de bus te pakken. Gewapend met een briefje uit het hostel waarop in het Chinees staat waar we heen moeten en dat we kaartjes willen kopen, gaan we naar het busstation. Tot onze verwondering kunnen we de kaartjes hier niet krijgen. Er blijkt, aan de andere kant van de stad, nog een busstation te zijn (Qin Tan, bus 91 of 88 vanaf het treinstation) vanwaar ook lange afstandsbussen vertrekken. Een taxi moet 20 yuan kosten, aangezien de driver voor ons niet op de meter wil rijden. Dat vinden we wat te gortig, aangezien we horen dat het normaal 8 of 9 yuan moet zijn. Bij het treinstation staan vele verkopers voor lange afstandsbussen. We weten dat we te veel betalen maar uiteindelijk kosten twee tickets honderd yuan. De schade valt mee, in de bus horen we dat het voor de lokale Chinezen veertig per kaartje is. In de bus ontmoeten we Kevin, een Chinese jongeman die Engelse les geeft op een basisschool. Hij verteld ons dat het loon voor een leraar in China ongeveer 1100 yuan per maand is (circa 125 euro). Hij zoals veel Chinezen weinig kan sparen omdat ze elke middag traditiegetrouw “socializen”. Lees drinken en spellen spelen. Verdeeld over een jaar hebben ze ongeveer twee maanden vakantie. Maar soms valt een vakantie ook in een weekend of moet voor een aantal dagen vrij in het weekend door gewerkt worden. Kortom net even anders als bij ons. We komen aan in Sanjiang. In deze stad wordt veel nieuw gebouwd maar dan wel volgens oude traditie. Dit houdt in huizen en bruggen met een beton geraamte, maar volledig met hout afgetimmerd. Zo ook de gloednieuwe wind- en regen brug.

Modern in een oud jasje. We worden getrakteerd op een noodlesoep en Kevin brengt ons ook nog even naar het busstation voor de bus naar Chengyang. Deze busreis duurt een halfuurtje en voert door een prachtige bergachtige omgeving helaas wat nat door het druilerige weer. Dit plaatsje is bekend om zijn 76 meter lange regen- en wind brug uit 1912, zijn prachtige houten gebouwen en etnische volkeren. We vinden een plekje in, de door de Lonely Planet aanbevolen, Yang’s guesthouse en krijgen een houten slaapkamer. Helaas het lijkt erop dat het hotel van eigenaar veranderd is en er wordt geen Engels meer gesproken en geen tripjes aangeboden. Ook de service is flink verlaagd. Aan het eind van de middag is het droog en verkennen we het schilderachtige dorp. Nu is het dorp totaal nog niet toeristisch maar onze verwachting is dat dat binnen enkele jaren helemaal veranderd is. We eten voor het eerst bij een echt Chinees restaurant.

3 mei. Plan is om te gaan wandelen in de omgeving van Sanjiang. Vannacht heeft het flink geonweerd en het weer is instabiel. Tijdens het ontbijt regent het flink. En we bedenken ons net dat dit de eerste dag zal worden die in de regen gaat vallen. Maar dan, alsof de weergoden weten dat we willen wandelen, het wordt droog en dat blijft de hele dag zo. Er liggen verschillende dorpjes dicht in de buurt die met routebordjes staan aangegeven. Een goede kaart ontbreekt. De omgeving is heerlijk ontoeristisch en daar houden we van. In de dichtbij gelegen drumtoren van Ma’an kijken we naar traditionele zang en dans. Op vriendelijk, doch dringend verzoek, betalen we om de kleine wind- en regenbrug over te steken. Het geld wordt gebruikt voor onderhoud aan de brug en onze namen worden vereeuwigd in een steen. In het Yanzhai horen we vuurwerk afgestoken worden, niet geheel ongewoon in China, dus in eerste instantie negeren we het. Pas als meerdere dorpsmensen gaan rennen richting het geluid en ons die kant op wijzen versnellen we de pas. Een stoet van meer dan honderd mensen is op weg naar een huis en hebben allemaal draagmanden met geschenken bij zich. Een aantal manden is voorzien van rollen met duizendklappers en regelmatig worden deze aangestoken.

Nieuwsgierig gaan we het huis in en proberen te achterhalen wat gevierd wordt. Helaas dit lukt niet maar we krijgen wel een schaaltje met gepofte rijst in zoete (suiker) saus en nootjes. Net buiten het dorp bezoeken we nog een theefabriek. Niet heel gek wanneer bedacht wordt dat het overgrote deel van de landbouw hier bestaat uit rijst en thee. De productie ligt, als wij er zijn helaas stil, maar we worden uitgenodigd voor een kopje thee aan de speciale theetafel. Met de nodige rituelen krijgen we groene- en rode thee te drinken. We wandelen verder tussen de heuvels door en bezoeken verschillende dorpjes met allemaal hun eigen drumtorens. In tegenstelling tot de steden wordt bij de dorpjes nog slecht omgegaan met afval. Het wordt gestort in de rivier of verbrand zonder te scheiden. We beklimmen nog een heuvel van waar we een schitterend uitzicht hebben over de verschillende valleien met de dorpen. Het is voorjaar in China en dat betekend frisse kleuren, geuren en vooral veel bloesem. De, veelal draaiende waterraderen, zorgen niet alleen voor de bevloeiing van de velden, ze zorgen ook voor pittoreske beelden. Terug in ons dorp ontmoeten we Jesper en Marlieske uit Den Haag. Zij weten ons veel te vertellen over China. Van hen horen we dat door de droogte de meeste rijstterrassen bij Ping An leeg zijn en dus minder mooi te fotograferen. We beslissen dan ook de bestemming te laten varen aangezien wij ook al rijstterrassen hebben gezien rondom Sapa. Als we terug wandelen naar ons hostel staan we voor gesloten deur. Het lijkt erop dat we vergeten zijn. Met de nodige moeite kunnen we na hard rammelen alsnog via de zijingang naar binnen.

4 mei. Voor de tweede dag op rij worden we om half zes gewekt door het stampen van de Chinese bewoners van ons hostel. Ze doen niet erg hun best om zachtjes te doen. Ook het rochelen en spugen van deze mensen is minder aangenaam wakker worden. Dit gebruik wordt trouwens in dit deel van China nog wel erg veel toegepast. Na het ontbijt lopen we nog even door het dorp waar ook hard gebouwd wordt. Een graafmachine is bezig om stukken steen van een berg af te trillen. We kopen nog even een mooi bamboe muziekinstrument voor we naar de weg lopen om een bus te nemen. We rijden voor de prijs van de bus met een taxi mee, die ons netjes op het goede busstation brengt, het scheelt weer een wandeling. Nog wat typische en opvallende “China dingen”: ‘Baby en peuters dragen voor ze zindelijk worden vaak een broek met spleet en worden door de moeders op vaste tijden in “wc-houding” gezet. Als dat niet een methode is om snel zindelijk te zijn! Kleine kinderen lopen al met scherpe schoffels en spelen hier mee zoals wij een plastic schep gebruiken. Als we aankomen in Guilin, worden we door Aleric geholpen om terug te komen bij ons hostel en om treinkaartjes voor morgen te kopen. Hij blijft in het zelfde hostel slapen als wij en we maken nader kennis. Hij komt uit de buurt van Shanghai en studeert nu in Nanning. In ons hostel leren we ook Kelly uit London kennen. Met zijn vieren gaan we eten bij een lokaal tentje. We eten onze volgende Chinese specialiteit. Normaal gesproken kwaakt het, zwemt in het water maar het heeft geen vleugels. Het smaakt, net als de andere gerechtjes trouwens, heerlijk. Alleen geen flauw idee waar het mee te vergelijken is. Rond twaalf uur ‘s nachts komen er nog twee meiden op onze dorm slapen. Aangezien wij de deur van binnen op een haak hadden gedaan, schrikt Erwin van het gerammel aan de deur wakker. Rhianne, die diep slaapt hoort niets en wordt de volgende morgen verwonderd wakker.