Nog even Vietnam en dan China!

20 april. Maar goed dat we vroeg willen opstaan, want de werklui zijn verder gegaan met het slopen van het huis achter dat van Jan en Brieke. Wat een herrie! Het is onze laatste dag in Hanoi, voor we morgen verder gaan naar China en we willen nog een aantal dingen doen. We zorgen dat we om 9.00 uur bij het mausoleum van Ho Chi Min zijn. Na eerst de fietsen geparkeerd te hebben, in wederom een betaalde stalling mogen we onze tassen inleveren. Dit doen we netjes en lopen richting de ingang van het mausoleum. De volgende stop is bij een gebouwtje waar we onze fotocamera moeten inleveren. We sluiten aan in een rij wachtende mensen die ongeveer 200 meter lang is. Het opschuiven gaat langzaam, aangezien verschillende groepen halverwege mogen instromen. Dit zijn genodigde, mensen uit ongetwijfeld dure toertjes en schoolkinderen.

Vooral die laatste groep is erg schattig. Kinderen van ongeveer zes jaar moeten verplicht naar het mausoleum. Ze moeten dan ook nog eens hand in hand lopen en met de andere hand hun voorbuurman vasthouden en doorlopen. Het verwondert ons niet dat er een aantal struikelen en met het voorhoofd de grond aaien. Als we eindelijk binnen zijn krijgen we nog even de vermaning mee dat we naast elkaar moeten lopen en handen naast het lichaam moeten houden. Ook lachen is verboden. Er staan soldaten genoeg om iedereen in de gaten te houden. Ho Chi Min ligt keurig verlicht te wachten als we langslopen. Eenmaal buiten moeten we betalen om weer terug te kunnen naar de fietsen, voor dat geld kunnen we dan wel door de paleistuin, lang het huis en de garage van Ho Chi Min lopen.

Om 11.00 uur gaat de poort dicht, maar dan hebben wij het terrein met al onze bezittingen alweer verlaten. We gaan verder de stad in. We regelen kaartjes voor de bus naar Nanning in China. Hiervoor shoppen we rond bij verschillende toerbureautjes voor de beste prijs. De prijzen variëren tussen de 25 en 32 dollar per ticket. Wij hebben geboekt bij Hanoi Youth Hostel op de NGO Huyen straat. We brengen nog een bezoek aan de pagode in het midden van het Hoan Kiem meer. Hier is het bronzen beeld te zien van een heilige reuze schildpad. Deze is net zo groot als het nog levende, maar wel zieke exemplaar wat een paar weken terug gevangen is. In de middag laten we onze fietsen wassen bij een scooterwasser. Onze laatste rit met de fietsen is met een pakketje naar het postkantoor om nog een pakketje te versturen.

21 april. Opstaan als de werklui beginnen met slopen om 6.45 uur. De tas wordt ingepakt en we nemen nog snel een lekkere douche. Na een vlugge foto nemen we afscheid van Jan en lopen we richting een taxi.

Ja een taxi, want we hebben geen fietsen meer. Een vreemd leeg gevoel geeft dat. De komende tijd zal het best lastig zijn soms zonder fietsen. Maar de voordelen zoals geen problemen meer in de bus en iets sneller door China reizen wogen voor ons zwaarder. Als we bij de bus komen blijkt dat we hier tickets kunnen kopen voor 21 dollar per persoon, in plaats van de 25 dollar die wij betaald hebben bij het toerbureau. Conclusie wil je vanaf Hanoi naar Nanning in China zorg dat je om 7.00 uur of 9.00 uur bij de bus bent op de Tran Quang Khai 204, een veel goedkopere en snellere oplossing dan de trein. De bus is prima, er is genoeg ruimte. Aangezien ons verteld is dat het een toeristenbus is, verwachten we een aantal westerse toeristen maar er gaan alleen Chinese mensen mee. Vooral het laatste stuk naar de grens is mooi want het bestaat uit erg mooi Karstgebergte. Bij de grens een grote poppenkast. We moeten de bus uit en overstappen op een golfkar-achtig-karretje.

Hiermee rijden we eerst richting de grens van Vietnam. Iedereen uit het karretje, tassen eruit en de ‘rij’ in bij de douane. Lees: zo snel mogelijk je paspoort droppen door het raam bij de beambte, ook al staat het vier rijen dik en wachten tot je paspoort omhoog gehouden wordt EN je hem zelf herkend. Wij als toeristen worden als een van de eerste geholpen. Helaas moeten ook wij wachten tot de computers weer opgestart zijn na een stroomstoring van wel 10 sec. Het opschuiven in de rij gaat met het nodige ellebogenwerk. Dan zijn we ineens sterk in het voordeel met een grote backpack. In het volgende “golfkarretje” naar het welkomstcomité van de Chinese douane, maar wel eerst nog even aan de Vietnamese zijde het paspoort met z’n allen omhoog houden om te laten zien dat we echt de stempels hebben. De rij om China in te gaan is niet heel lang, wel erg jammer dat we pas horen als we aan de beurt zijn dat we nog een formulier moeten invullen. Nog maar een keer in de rij dan en stempelen maar. In het bezit van de nodige stempels nog een bagagecheck. Alles door de Xray. Dan kunnen we eindelijk met de laatste kar richting de bus. Uiteraard nog een keer allemaal het paspoort laten zien. In de tijd dat we bij de grens geweest zijn, hebben we geen enkele westerse toerist gezien.

In 2 uur rijden we naar Nanning. Op weg valt gelijk op hoe uitgestrekt China is. De bijna verlaten highway lijkt erg op de Duitse autobahn en is voorzien van keurig asfalt. Nanning is een grote stad met twee en een half miljoen inwoners. We zien dat er veel minder scooters zijn en vooral dat de afvalberg in de straten veel kleiner is. We zoeken naar een geldautomaat die ons wil voorzien van de benodigde Yuans, dit blijkt een flinke opgave. Alleen de ABC automaat kan ons helpen. Een hotel is zo gevonden. Zoals verwacht duurder als in Vietnam en voorzien van een droptoilet.

Na het wegleggen van de tassen zoeken we wat te eten. We beslissen voor 3 yuan (0,50 euro) een grote bak met instant noodles te kopen. Deze smikkelen we op de hotelkamer op.

22 april. De start is vandaag rustig. Lekker wakker worden, slaapzak maken en op het gemak ontbijten met het brood van gisteren. Het regent buiten dus het nodigt ook niet echt uit om op te schieten. We kopen op het station een kaartje voor de trein naar Guillin voor morgen. We verwachten wat taalproblemen maar een briefje met de datum en het aanwijzen van de naam in de Lonely Planet is voldoende. We gaan op weg naar het streekmuseum. We willen graag ontdekken hoe een Chinese stad eruitziet en gaan dus ondanks de flinke regen lopen. Het valt op hoe westers het hier is in vergelijking met Vietnam. Grote shoppingmalls en in een straal van één kilometer wel drie Mc Donalds restaurants. De mensen lopen erg netjes gekleed en de straten zijn schoon. Nog voor we het museum gezien hebben, valt ons oog op een ander modern museum.

We gaan binnen kijken en het blijkt een museum voor natuurwetenschap en technologie te zijn. Aangezien de receptioniste zegt dat er veel informatie in het Engels beschikbaar is, beslissen we om onze middag hier te spenderen. Het is erg rustig in het vier verdiepingen tellende museum. Er loopt een school klas en wat andere mensen er verder niemand. De schoolkinderen vinden ons een reuze interessante toevoeging aan het museum en vragen of ze met ons op de foto mogen. Natuurlijk geen probleem, alleen bij de 10^e keer vragen wordt het wat veel.

Het museum is misschien nog het beste te vergelijken met Nemo in Amsterdam. Veel interessante en leuke doe dingen voornamelijk gericht op kinderen met veel informatie over techniek en wetenschap. Uiteraard vinden wij ook veel dingen leuk. Zo kunnen we in een autosimulator en raketsimulator. Een van de leukste dingen vinden wij het robotorkest wat voor ons de voetbalmelodie “Nederland o Nederland” speelt en foto’s maken in de caleidoscoop.

We leren over energiebesparing en doen verschillende natuurkundige proeven. Helaas wordt het museum beter schoongehouden dan onderhouden. Veel proeven zijn stuk. Ook is veel niet in het Engels, waardoor de opzet voor ons lastig te begrijpen is. Na een lange middag spelen gaan we rond sluitingstijd naar buiten. We bekijken nog even hoe hoog het water in de stad stond bij eerdere overstromingen en gaan dan naar de Mac. Ons avond eten bestaat uit een gedeeld Mc Donalds menu aangevuld met gefrituurde rijst en groente uit een straatstalletje.

23 april. Vroeg uit de veren, we willen via Guilin naar Yangshou. We moeten om acht uur met de trein mee en willen op tijd op het station zijn. Om 7.15 zijn we op het station en kan het circus beginnen. Om te beginnen moet al onze bagage wederom door een scanner. We krijgen niet echt de indruk, dat er streng gecontroleerd wordt. Dit blijkt ook wel uit de persoonlijke bodyscan. De metaaldetector komt langs als wij zowel backpack als dagrugzak op hebben. Ons kaartje en de borden op het station zijn in het Chinees. Aangezien het voor ons weinig zin heeft dit met elkaar te vergelijken vragen we maar een paar keer waar we heen moeten. Al om half acht kunnen we in een ware golf van mensen richting het perron lopen waar de trein al klaar staat. We verwachten een houten rechte bank, maar het wordt een stoffenuitvoering, wel erg hard.

Van een medepassagier leren we de eerste woorden Chinees en staat ons een verrassing te wachten. Een treinverkoper komt langs met metalen denkpuzzeltjes. Daar kunnen we ons toch zeker een uur mee vermaken. Tevens laat hij zien hoe een vulpotlood werkt en verkoopt hij tandenborstels en tandpasta. Over de uitgestrektheid van China gesproken: pas na drie uur maakt de trein zijn eerste stop op een station, niet gek voor een vijf uur durende trip. Wat opvalt, is dat de trein bijna niet schut en bonkt. Nog voor we er zijn wordt de trein netjes gedweild. Bij aankomst gaan we direct door naar het busstation om een bus te zoeken naar Yangshou. Dit is nog lastig aangezien er geen loketten zijn (waarschijnlijk waren we niet helemaal goed gelopen). Een local brengt ons uiteindelijk naar een bus en steekt uiteraard 10 yuan in zijn eigen broekzak. De bus blijkt een stopbus te zijn, waardoor de trip vrij lang duurt. Uiteindelijk worden we aan de rand van het stadje uit de bus gedropt. Een vriendelijke Chinese jongen brengt ons met zijn auto naar het centrum. Doordat het weekend is blijkt het ontzettend druk te zijn. We proberen verschillende hotels maar alles blijkt vol te zijn. De goedkoopste kamer die we kunnen vinden moeten we gelijk voor drie nachten nemen en kost 20 euro per nacht. Flink boven budget. Ook aan de rand is niets te vinden. Uiteindelijk worden we, net als een Spaans/Portugees stel, geholpen door Simon, de eigenaar van een taalschool. Hij heeft kamers waar normaal studenten slapen. We betalen nog wel meer als we willen maar hebben weinig keus. De kamer is ruim, heeft prima sanitair, alleen het bed is verschrikkelijk hard. De man spreekt nagenoeg vloeiend Engels en dat is wel handig om meer te leren over de Chinese cultuur. We maken nader kennis met het andere stel wat naast ons slaapt en ze blijken Filipe en Imanuel te heten. Zij reizen een maand door Azië omgekeerd wat wij al gedaan hebben. Dus kunnen we ze wat tips meegeven over Cambodja en Vietnam. Daarna gaan we een plekje zoeken om te eten. Het stadje is bijzonder gezellig en als het goed donker is wordt het rondom liggende Karstgebergte mooi verlicht. De drukte brengt erg veel sfeer. We eten uiteindelijk bij een lokaal restaurantje voor nog geen 2 euro. Op de weg terug maken we nog even gebruik van de Wi-Fi van de taalschool. Als de eigenaar, Filipe en Imanuel dan ook nog langskomen. Wordt het nog een lange gezellige avond.

24 april. Door alle extra dekens slaapt het bed toch minder hard dan verwacht. We slapen dan ook lekker uit. In de ochtend doen we weinig. Wanneer Erwin aan het begin van de middag nog een uiltje knapt, gaat Rhianne een stukje lopen richting de Li Rivier. Daar kan op (plastic) bamboeboten gevaren worden en omstebeurt komen Chinezen vragen of ze daar echt geen zin in heeft!? Een stuk verder komen de toeristenboten aan uit Guillin. Massa’s Chinese toeristen komen hier aan om vervolgens in een van de 100 tienpersoons golfkarretjes naar het centrum van de stad gebracht te worden. Hoezo lui!

Later in de middag gaan we bij de school onze website bijwerken, de familie via Skype een vrolijk Pasen wensen en onze email bijwerken. Wanneer we daar zitten worden we uitgenodigd om te gaan eten met Imanuel, Filipe en een aantal Chinese vrienden. We eten bij een lokaal tentje zonder Engelse menukaart. Er wordt stoofpot voorgeschoteld met vis, groente en aardappelsnippers. Een erg lekkere maaltijd voor 20 yuan samen. We leren wat over Spanje en China en leggen aan de hand van onze collage uit aan de Chinese mensen wie Sinterklaas is. Alleen snappen ze niet helemaal dat de Spanjaard in ons gezelschap nog nooit Sinterklaas gezien heeft. Filipe en Imanuel trakteren ons op Patxarana, een likeur uit Spaans Baskenland, erg lekker!

Na het eten gaan we met zijn allen poolen. We spelen eerst via de Chinese regels en later via de Nederlandse regels. Edison, een van onze Chinese vrienden blijkt een bijzonder goede techniek te hebben maar heeft wat moeite met vooruit denken. Dit is dan ook de reden dat we aardig kunnen bijblijven. Aan het eind van de poolsessie leren we hem een beetje vooruitdenken en hij gaat gelijk als een spoortrein. We krijgen ook nog lekkere Chinese eiergebakjes, toch nog een beetje Pasen. Om de avond af te sluiten gaan we nog even internetten bij Simon’s school.

25 april. We gaan vandaag met Simon, Filipe, Imanuel, Edison en zijn vriendin fietsen in de omgeving van Yangshou. Voor 20 Yuan worden mountainbikes en stadsfietsen gehuurd die in redelijke conditie zijn. Met ons toolkitje hoeven we alleen maar de remmen aan te draaien en zadels vast te zetten. We monteren de camera, GPS en geven Koen een zitting en gaan op weg. Net buiten de stad gaan we naar een Chinese basisschool. We kunnen in een klas kijken met zes- tot acht-jarigen en er vallen direct een aantal dingen op.

De meubels zijn erg oud en de kinderen zijn veel minder gedisciplineerd als we verwacht hadden. Doordat Simon kan vertalen kunnen we praten met de leraar. Hij vertelt dat de kinderen school niet zo leuk vinden omdat ze moeten. De kinderen krijgen vakken als: Chinees, rekenen, natuur, geschiedenis en muziek. Op latere leeftijd krijgen de kinderen Engels en politiek. Waarin ze de ideeën van Karl Marx te horen krijgen. We volgen een klein stuk van een taalles, met uitleg over de Chinese tekens. Eén puntje anders betekent een heel ander woord. Wat is die taal lastig. Op de vraag hoeveel karakters er zijn wisten ze geen antwoord, maar 2000-3000 was genoeg om jezelf te kunnen redden. Tijdens het pauzekwartier hebben de kinderen openingsceremonie. Iedere klas zich op in rijen op het schoolplein. De vlag wordt gehesen en het volkslied gespeeld.

De hoofdleraar verteld dat ze één woordenboek per twee kinderen hebben gekregen van de overheid. Ook hier valt ons op dat de kinderen niet zo netjes in de rij blijven staan en sommige zelfs helemaal weglopen. Als de kinderen vrij mogen spelen blijkt dat ze erg veel energie over hebben, ze zijn druk en houden er ook van om flink met elkaar te stoeien en dat gaat er soms best hard aan toe. Wij fietsen verder via gravel paden die soms wel erg modderig zijn. De mountainbikes zijn nu wel handig. Via de grote weg fietsen we terug richting Yangshou, Rhianne vindt haar fiets wat minder comfortabel worden en vind dat haar zadel net iets minder slecht zit dan zitten op de stang. Net voor de stad slaan we af een mooi landelijk weggetje in. Hier rijdt de vriendin van Edison lek en zij gaan terug naar de stad. Wij gaan verder en eten in een restaurant de specialiteit biervis en nog een aantal lekkere gerechtjes. De biervis wordt traditioneel klaar gemaakt in een leeg bierblikje, vandaar de naam. We fietsen verder naar de Yulong rivier en maken een tochtje van een uur met een bamboeboot.

In tegenstelling tot de Li rivier is het hier minder druk en worden er nog echte bamboeboten gebruikt. Een ontspannend tripje met af en toe wat sensatie als we van een verhoging af moeten en we ook wel eens vast komen te zitten. Bij het eindstation zien we aapjes met kleren aan, waar foto’s mee gemaakt worden. Helaas in dit opzicht loopt China nog een beetje achter. We fietsen verder en komen langs de Moonhill. Hier maken we een foto en gaan dan naar de kassa van de watergrot. Met flink onderhandelen komen we uiteindelijk voor 70 yuan binnen (de originele prijs is 240 yuan). Het scheelt toch wel dat wij Simon bij ons hebben. Samen met een Nederlandse familie worden we met een zeer oude en rammelende bus naar de ingang van de grot gebracht. Hier stappen we over op een roeiboot en gaan de koude grot binnen. We moeten oppassen ons hoofd niet te stoten, zo laag is het hier. De grot is erg lang en groot. Er hangen zeer mooie stalagmieten en stalactieten. We gaan zwemmen in een modderbad.

Funny, koud en goed voor de huid. We kunnen zelfs drijven op het water. De nodige foto’s worden gemaakt voor we doorlopen naar het eind van de grot om te gaan zwemmen in schoon maar ijskoud water. We gaan ook nog onder de 100 meter hoge waterval. Eenmaal weer buiten lezen we nog even de veiligheidsinstructies en vragen ons af waarom we geen helm op gehad hebben. We lachen ook nog om de Engelse vertaling, boordevol fouten. We warmen ons op in het zonnetje en genieten van het uitzicht om ons heen. We maken nader kennis met de Nederlandse familie en beloven ze over een aantal weken op te zoeken in Hong Kong waar ze wonen. Voor we weer de fiets op gaan trakteren we ons gezelschap op Nederlandse stroopwafels. Deze vinden ze erg lekker. Onderweg terug maken we nog een aantal prachtige foto’s van het karstgebergte bij de ondergaande zon. We gaan pas rond half 10 ’s avonds eten. Ons avondeten bestaat uit wederom een Chinese delicatesse. Normaal gesproken is het aaibaar en blaffen ze, hier worden ze gefokt om te eten. Het vlees is lekker, sappig en smaakvol. Pas rond middennacht gaan we naar bed.

26 april. Aangezien onze bedoeling in China nog steeds is energie bijtanken, slapen we vanochtend uit. Op zich is onze kamer prima geschikt om langer te blijven liggen, alleen dringt er vrij veel geluid van buitenaf door. Een minder fijne taak vanmorgen is het wassen van de kleding. De modder van gisteren laat zich lastig verdringen in de handwas. We zoeken ook nog even de foto’s uit van gisteren en werken het verslag bij. Pas ver in de middag gaan we een rondje lopen door het stadje. We kopen voor omgerekend €0,50 een bakje aardbeien. De appels zijn iets duurder, ongeveer €0,20 per stuk. Het aantal toeristen is flink minder dan in het weekend. Toch is het nog best druk.

We eten in een lokaalstalletje, waar het maar goed is dat bij het eten een pot Chinese thee wordt geserveerd, aangezien het een best pittige noodle soep is. Als we verder lopen om nog even rustig wat avondfoto’s te maken krijgt onze avond een onverwachte wending. We raken aan de praat met een groepje Chinese scholieren. Zij zijn een week in Yangshou om Engels te leren, door te praten met buitenlandse toeristen. Aangezien we voor de deur staan bij het restaurant met de gele M, gaan we samen een ijsje eten. Aan de hand van onze collage vertellen wij over Nederland en zij vertellen ons over China. We vragen ze naar leuke plaatsen en al snel hebben we in het Chinees geschreven goede tips. Het is erg gezellig, vooral als we Koen gaan introduceren. Ze zijn opslag verliefd op hem. Koen grijpt gelijk zijn kans en maakt gebruik van zijn charmes om de namen van de dames te achterhalen. Hij is namelijk druk aan het zoeken naar iemand die Hu als achternaam heeft. Het blaadje is al snel vol met Chinese tekens, de uitspraak en Engelse vertaling, maar helaas geen van de dames heet Hu. Maar ja, de meiden willen Koen graag helpen en zeggen dat, in het door hun school afgehuurde hotel, waar ze met 140 scholieren slapen, een meisje is met de familienaam Hu. We worden uitgenodigd om mee te gaan. Daar aangekomen blijkt dat het meisje met andere toeristen in de stad uit eten is. We wachten op haar. Ondertussen ziet Koen zijn kans schoon om te achterhalen wat “puzzel van duizend stukjes met Boeddha afbeelding” in het Chinees betekend. Uiteraard wordt dat voor hem ook even opgeschreven in het Chinees. De dames vinden hem zo lief dat ze hem als zoon willen hebben en geven hem zijn eigen Chinese naam. Uiteraard gaan wij daar niet mee akkoord. We maken nog kennis met de docenten van de school, die we ontmoeten in een hotelkamer. We zijn met zijn drietjes een bezienswaardigheid en op een gegeven moment staan we met 25 mensen in de hotelkamer. Uiteindelijk komt het Hu meisje in het hotel. Koen wordt geïntroduceerd en met haar  paspoort gaat ze op de foto met hem. Opdracht geslaagd! Als we het hotel na de nodige foto’s verlaten is het ondertussen 23.00 uur. Wederom laat, maar de avond is wel zeer geslaagd.

27 april. Vandaag staan we rond 9.00 uur op. We willen een wandeling gaan maken rondom de stad, alleen blijken er niet veel wegen te zijn. We beslissen om de Li rivier een stuk te volgen. We wandelen langs het voortellingsterrein van de Liu Sanjie, een bekende lichtshow. Het terrein zelf is goed afgeschermd, maar op een plattegrond is de indeling te zien. Later deze week willen we naar de voorstelling, dus we kijken vast welke plekken er beschikbaar zijn. We vervolgen onze weg over een smalle asfaltweg. We komen langs een grote Karstheuvel waar een trap omhoog gaat. Nieuwsgierig gaan we kijken en komen we aan het begin van een grot. Er hangt verlichting, maar dit is uit. Het is dus erg donker. Met onze hoofdlampjes gaan we op ontdekking. Al snel komen we aan de andere kant van de berg uit en dan blijkt dat we een illegale plek gevonden hebben waar vanuit ’s avonds de lichtshow bekeken kan worden.

Na deze ontdekking lopen we verder. We houden pauze bij het Snow Lion Hotel. Een mooi en rustig hotel vlakbij de rivier. We genieten van een heerlijke bananenmilkshake en beslissen hier een poosje te blijven. We vinden wat Nederlandse tijdschriften en vermaken ons prima. We ontmoeten de neef van Kees Jansma en zijn vrouw en praten een poos over van alles en nog wat. Pas als de zon al een flink eind gedaald is wandelen we op ons gemak terug naar de stad. We scoren twee bakken noodles, yoghurt en fruit en smikkelen dat op de kamer op.