De eerste dagen Vietnam

23 maart. Omdat het landschap niet erg interessant is en om tijd te winnen gaan we met de bus naar Can Tho. We hebben geen directe verbinding en moeten een keer overstappen. De fietsen en backpacks gaan op het dak van de bus. We zien weer muziekclips op flatscreen in de bus en de chauffeur toetert dat het zijn lust en leven is. De overijverige conductrice helpt mensen soms wel heel hardhandig de bus in en uit. Tijdens een stop komen er minimaal 10 verkopers de kleine bus in. Ze verkopen, drinken, eten, maar ook sieraden en sigaretten. En meerdere verkopen het zelfde. Het verslag bijwerken in de bus is al hobbelend en slingerend een hele uitdaging. Op het busstation, waar we moeten overstappen, weten we niet waar we heen moeten. Een tiental behulpzame Vietnamezen, die allemaal een andere kant op wijzen, proberen ons ergens naar toe te wijzen, maar het blijft allemaal erg vaag. Uiteindelijk vinden we een busmaatschappij die ons kan brengen. Helaas de fietsen passen niet erg goed, maar met wat propwerk kan het bagageluik dicht. Het eerste deel van de trip gaat prima, we kletsen wat mat een toerist uit Hawai en lezen wat. Na een stop wordt de weg slecht, de vele bruggen in de Delta zorgen ervoor dat de bus soms veranderd in een achtbaan. We maken kennis met Jenny en Enrico uit Duitsland en al kletsend arriveren we in Can Tho. Aangekomen blijken de fietsen er wonderwel goed van afgekomen te zijn. Even alles weer monteren en een hostel zoeken. ‘s Avonds gaan we uiteten met Jenny en Enrico.

 24 maart. Om 5.00 uur het bedje uit. We willen naar de Floating market bij Phong Dien  De route lijkt niet moeilijk maar door werkzaamheden missen we een belangrijke afslag. Gevolg 12 km omgefietst. In het dorp is de markt niet te vinden. Eén van de weinig personen die vier woorden Engels begrijpt, na opschrijven, helpt ons verder. We gaan met een vrouw mee een boot in. We bespreken de boot voor een uur voor 100.000 dong. De markt is klein. Op ongeveer 15 boten wordt waar zoals groente en fruit verkocht en geruild. We gaan er zachtjes over het kanaal. Dan nemen we een afslag door een smalle zijrivier naar haar huis. We krijgen jackfruit, watermeloen en ze laat haar familie en huis zien. Best grappig om te zien en totaal onverwacht. Ze brengt ons terug bij de fietsen en als we willen afrekenen wil ze 200.000 Dong hebben aangezien we twee waren weg geweest. Omdat het niet de afspraak was, betalen we dit niet Het is een bekende handswijze in Vietnam. Gastvrij zijn, maar er wel voor betaald willen worden. Terug in de stad doen we boodschappen en houden in het hotel siësta. Aan het eind van de middag gaan we ons met Jenny en Enrico verdiepen in China, de bestemming na Vietnam.

25 maart. Om 6.00 uur de wekker. We reizen met de fiets verder naar Vinh Long. De eerste actie is het oversteken van een zijrivier in de Mekong. Dit is de kortste route naar de Can Tho brug, de langste tuibrug van Zuidoost Azië. Voordat we onderhandelen over de prijs weten we al dat we opgelicht gaan worden en dat blijkt ook. Afdingen zorgt ervoor dat we voor uiteindelijk 40.000 Vietnamese Dong betalen voor een stukje van 200 meter. Eenmaal over slingeren we over smalle weggetjes en bruggetjes naar de grote brug. Precies achter de tolpoort kunnen we tussen de vangrail door sneaken, net als vele scooters. We gaan tussen de scooters en auto’s omhoog. Wat een prachtige brug. Met 45 km/h en een grote tas achterop naar beneden.

Na even goed zoeken, vragen heeft weinig zin, vinden we onze gewenste weg. Een pad waarop alleen scooters komen en slingerend langs vele kleine watergangen door de Mekong, precies wat we willen. Parallel aan de hoofdweg gaat het verder over een pad van een meter breed. Deze stopt en we moeten oversteken. Gelukkig zijn een aantal locals een bruggetje aan het maken en brengen ze onze fietsen over een band breed balkje naar de overkant. En aantal mensen wuift naar ons en vraagt of we wat komen drinken. Helaas kunnen ze op de aanwezige gitaar niet spelen en wij ook niet. Wel speelt Erwin twee potjes kaart en met wat hulp wint hij ze nog ook. De plaatselijke Miranda Cola smaakt als dropshot zonder alcohol. Tijdens de hele tocht passeren we meer dan vijftig bruggetjes en bij allemaal moeten we een stukje klimmen en dalen. De laatste 10 kilometer gaat langs de drukke snelweg. Niet echt wat we willen, maar er is geen keus. Na een korte bui regen komen we in Vinh Long. Net als we ons oriënteren waar we gaan slapen vraagt iemand of we interesse hebben in een homestay. Dat was precies wat we zochten. Dus gaan we met de pont over naar een eiland voor de stad en een uur later rusten we naar een lekkere douche in een hangmat midden in de Mekong. Heerlijk! ‘s Avonds ontmoeten we Maya uit Amsterdam en Sabrine uit Parijs, samen eten we als diner Elephant Ear Fish met rijstbladeren, een typisch Mekong gerecht. 

 26 maart. We willen graag met een watertaxi naar Ho Chi Min. Helaas door de vele nieuwe bruggen is dit niet meer mogelijk. We vinden een oplossing door met Maya en Sabrina een boot te delen naar een floatingmarket te gaan, die 20 kilometer van de homestay is en richting de grote stad ligt. De lange boottocht is niet heel bijzonder en de floatingmarket evenmin. De boten zijn te groot om te zien wat verkocht wordt. We zien nog wel hoe honing, rijstpapier en kokossnoepjes gemaakt worden, dat is wel leuk. Als de fietsen van de boot zijn rijden we naar de grote weg. We volgen deze naar de eerste grote plaats en wachten aan de kant van de weg tot een bus ons meeneemt naar Ho Chi Min. Op de plaatsnaamborden die ze hier hebben, zijn de plaatsnamen afgeplakt. Voor ons ontbreekt hierdoor de noodzakelijke functionaliteit, waar zijn we? Blijkbaar zijn de 100 kilometer voorbij want ineens draaien we een groot busstation op met minimaal 200 bussen. Midden op het plein worden we uit de bus gezet, niet echt handig met fietsen, snel wegwezen dan maar. We zitten 10 kilometer buiten de stad en krijgen dus nog een ware belevenis fietsen in het gekkenhuis wat Ho Chi Min heet. Om een voorstelling te maken. De stad heeft 7.100.000 miljoen inwoners op een oppervlakte van 2100 vierkante kilometer. De provincie Utrecht heeft 1400 vierkante kilometer en 1.200.000 inwoners. Op zich al een groot verschil, maar bedenk dan dat bijna iedereen die kan rijden hier een scooter heeft. Dat is complete chaos, zelfs voor ons met redelijk wat ervaring met fietsen in Bangkok en Phnom Phen. ’s Avonds nog even sinds lange tijd Skypen.

27 maart. Vandaag gaan we naar de Cu Chi tunnels, de tunnels die gebruikt zijn als verdedigingswerk van de guerrilla’s tijdens de oorlogen die Vietnam gekend heeft. Aangezien een afstudeeronderwerp van Rhianne de Cu Chi tunnels was gaat ze proberen herkenning te krijgen. Omdat de tunnels meer dan 60 kilometer buiten het centrum van de stad liggen, kiezen we ervoor om met een georganiseerde tour te gaan. Met 25 mensen, die op verschillende plekken worden opgepikt, vertrekken we een uur later dan gepland naar Cu Chi. Om nog iets later aan te komen bezoeken we tussendoor ook nog een werkplaats waar aardewerk wordt voorzien van ingelegde bewerkingen zoals ei schillen en parels. De werknemers bestonden uit gehandicapte Vietnamezen. Eenmaal weer in het drukke verkeer van de stad vertelt onze gids dat tijdens het Nieuwjaar maar liefst negen miljoen mensen in de stad wonen en er dagelijks zes miljoen scooters rondrijden. Na twee uur komen we op ons daadwerkelijke doel van vandaag de Cu Chi tunnels. Dit blijkt een ingenieus stukje verdedigingswerk van ruim 300 kilometer van de Vietnamezen. De met de hand gegraven tunnel was een de leefwereld voor de strijders. Er waren hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen. We starten bij een ingang van een schuilkelder. De opening is niet meer dan 80 bij 40 cm breed. In tegenstelling tot de meeste van onze groepsgenoten passen wij er makkelijk in. Toch fijn dat reizigers dieet.

Na een aantal zeer vlugge foto’s, aangezien onze gids alweer doorgaat, gaan we naar een valkuil met flinke pinnen onderin. We zien beluchtingsheuvels en krijgen uitleg over waterafvoer. Ter voorkoming dat de tunnels door de Amerikanen onderwater gezet konden worden, bestaat het stelsel uit drie lagen waarbij de onderste laag uitkomt in de Saigon rivier. Zo werden de bewoners nat maar verdronken niet. De hut waarin gedemonstreerd wordt hoe wapens gemaakt werden en oude bommen gerecycled was interessant. Daarna kon nog geschoten worden met oude geweren uit de oorlog. We kruipen 100 meter door de tunnels wat, ondanks dat ze enigszins vergroot zijn en voorzien van verlichting, nog steeds erg beklemmend en warm is. We hadden kunnen zien hoe slippers van rubber gemaakt werden, maar onze gids staat in een hoge versnelling en slaat dit deel over. We doen enkel nog een kopje thee en eten een aardappel, voedsel wat de bewoners van de tunnels regelmatig aten. Eenmaal terug in de stad maken we een kleine rondwandeling. Het meest opvallend was de straat met opticiens, waar voor vijftien euro, een nieuwe bril binnen een halfuurtje gemaakt wordt. Ook heeft Koen sjans met een winkeljuffrouw. In de avond Skypen we met beide ouders te gelijk. Live worden onze pakketjes uitgepakt uit Zuid Afrika en Thailand.

28 maart. Wat later dan gebruikelijk staan we op. De eerste uurtjes besteden we aan het boeken van de vliegtickets naar Maleisië en Singapore. Daarna gaan we op de fiets de stad verder verkennen. We kunnen het niet laten en kopen ondanks de beperkte ruimte toch wat souvenirs. We brengen een bezoek aan het oorlogsmuseum. Voornamelijk doormiddel van foto’s wordt hier een beeld gegeven van de uiterst gewelddadige Vietnamoorlog. 35 jaar na afloop zien de beelden er nog steeds verschrikkelijk uit en zijn misschien wel het meest gruwelijk van de verschillende musea die wij in Azië bezocht hebben. Na het museumbezoek gaan we in het spitsuur op zoek naar een fietsenmaker. Aangezien we een behoorlijke slag in het achterwiel van onze fiets hebben zitten en geen spakenspanner hebben moeten laten we dit doen. Voor 10.000 Dong krijgen de fietsen binnen een halfuur gelijk een kleine servicebeurt. In de avond bezoeken we het waterpoppentheater. Absoluut een kleurrijke en muzikale voorstelling.

Na afloop kijken we nog even naar een stijldansles. Hier ontmoeten we Karen uit Vancouver en Leo uit Seattle. Als de dansles is afgelopen horen we vanaf de tweede verdieping van het theater ook nog muziek. We beslissen even te gaan kijken en komen dan midden in iets wat nog het meest lijkt op een talentshow. In plaats van weggestuurd te worden krijgen we plaatsen toegewezen vlak achter de jury. Ontzettend leuke danceacts worden afgewisseld met individuele zangers. Wij vormen met onze verschijning een act op zich. De cameraman die de show vastlegt, neemt ons ook op en we worden vastgelegd op verschillende fotocamera’s. We vermaken ons prima met zijn vieren ondanks dat er soms ook wat mindere optredens tussen zitten. Tussendoor krijgen we nog een flesje water aangeboden. Uiteindelijk blijken er 36 acts te zijn. Maar vanaf de 26^e begint de zaal leeg te stromen. Het is dan al half 11 als we ook beslissen om op te stappen. Als we de zaal uitlopen krijgen de dames in ons gezelschap een bos bloemen aangeboden. We fietsen door de bijna verlaten straten van Ho Chi Minh terug naar ons guesthouse. Als we Karen willen toevoegen op Facebook blijkt dat deze site in Vietnam door de regering geblokkeerd wordt. Ook dit is Vietnam.

 29 maart. Vroeg in de morgen fietsen we richting het 10 kilometer verderop gelegen busstation. Wij hebben voorlopig even genoeg van het gezoem en getoeter van het vele verkeer in de stad, Met de bus gaan we ons 300 kilometer verplaatsen naar Dà Lat in centraal Vietnam. Een best mooie busrit. Het eerste stuk door de stad nog niet, maar daarna langs rubber en koffieplantages en veel groene frisse stukken. We gaan het gebergte in. Hele mooie beboste bergen en heuvels. Smalle weggetjes met soms spannende inhaalacties. Zeker voor ons aangezien we helemaal voorin de bus zitten. Het grote voordeel van deze plek is het werkelijk schitterende panoramische uitzicht. Dit deel van Vietnam is enorm vruchtbaar. Er worden dan ook aan de voet van de heuvels veel gewassen geteeld. We zien weer een grote verscheidenheid aan beladingen van voertuigen. De meest opvallende zijn een vrachtwagen met boomstammen van een ruime meter in doorsnede, twee personen met een autoruit en een spiegel van 2×1 op een scooter en varkentjes transport op een scooter.   De laatste tien kilometer gaat redelijk steil de hoogte in. Pas rond vijf uur komt onze eindbestemming in zicht, we hebben er dan acht uur bussen op zitten. Stappen we uit, brrrr, het is koud hier. Het kwik staat niet hoger dan 15 graden, ongeveer de helft van de temperatuur in Ho Chi Minh. Na wat rondfietsen door de stad vinden we een leuk hostel voor de komende twee nachten.