Londen, een waardig slot!

23 november. Doordat we in het midden van het vliegtuig zitten en ook nog eens naast de toiletten, kunnen we nagenoeg niets zien van de zonsopkomst, die ook niet echt veel voorstelt. We hebben tussen diner en ontbijt twee uurtjes kunnen dommelen en dat was niet echt veel. Onze stewardessen zijn vergeten om de wc deur na het opstijgen weer open te maken en deze fout ontdekken ze pas een kwartier voor de landing. Dat scheelt gelukkig wel een hoop geluid! We krijgen te horen dat er door mist op het vliegveld drukte is ontstaan en wij langzamer moeten vliegen voor er ruimte is om te landen. De ingelopen vertraging wordt dus weer omgezet in een langere reistijd. Jammer! Blijkbaar is het nog druk van mist eerder deze morgen want als wij landen is het zicht meer dan prima en het zonnetje schijnt vrolijk op het vliegveld van London Heathrow. Eenmaal in de gate blijkt dat we precies op de origineel geplande tijd zijn geland, hoezo vertraging? Een beetje gaar door de gemiste nachtrust gaan we naar de douane en hier wacht een positieve verrassing. Doordat we terug zijn in Europa kunnen we door de doe-het-zelf douane. Paspoort in de computer en lopen maar. Eindelijk kunnen we een keer langs een lange wachtrij lopen en door naar de bagageafhandeling. Hier moeten we een poos wachten op onze tassen dus netto resultaat is wederom zero. Rhianne haar tas is behoorlijk nat geworden maar gelukkig lijkt alles nog heel.

Via lange loopbanden gaan we naar ‘the underground’, de beroemde metro van Londen. Met één overstap op Piccadilly Circus komen netjes aan op ons station Oxford Circus. Dit is midden in het gezellige centrum van Londen en vlakbij ons Oxford Street jeugdhostel. Gelukkig kunnen we direct inchecken en onze veel te zware tassen afdroppen. Door de gezellige straten met moderne rode dubbeldeksbussen en nieuwe ‘retro’ taxi’s gaan we naar de supermarkt en de super de luxe Apple Store. Bij de McDonalds checken we onze mail en dan speelt onze jetlag op. We beslissen een uurtje slaap te pakken voor we vanavond met Duncan op stap gaan. Hem hebben we ontmoet in Canada tijdens het orka kamp en hij woont hier in de buurt van Londen. Inmiddels is de kerstverlichting in de straten aangegaan en dit is echt super knus.

Vanuit de London Eye gaan we dit feestelijke tafereel van bovenaf aanschouwen. In het reuzenrad geven we Duncan de rest van onze pepernoten en die gaan er, ook bij een Engelsman, prima in. Alleen de story van een oude man met rode mijter en zwarte helpers uitleggen blijft lastig. Direct naast het reuzenrad is een kleine kerstmarkt waar we overheen slenteren op zoek naar een plek om te eten. Onze keus valt op een pizzarestaurant op de kade van de Theems. Dit is een erg goede keus want de pizza’s gaan er prima in. Na het eten is het alweer tijd om afscheid te nemen aangezien Duncan nog een paar uurtjes reizen voor de boeg heeft. Wij gaan lekker terug naar het hostel, werken het verslag bij en duiken onze bedden in.

24 november. We slapen eens even lekker uit, dat is namelijk alweer een tijd geleden. Tegen het eind van de morgen gaan we op pad in de winkels van de straten rondom ons hostel. De eerste gang is de supermarkt waar we na wat te sterke sap, het bleek aanmaak limo te zijn, een heerlijke juice kopen. Voor onze andere aankopen hebben we een boodschappenlijstje, dus we weten waar we naar moeten kijken. Eén van de bekendste en leukste winkels die we tegenkomen is de vijf verdiepingen tellende speelgoedwinkel Hamleys. Op elke verdieping staan meerdere werknemers die spelletjes demonstreren en natuurlijk kan speelgoed ook zelf geprobeerd worden. Erwin test dan ook even de grote racebaan uit die staat opgesteld. We struinen een tijd rond langs de vele soorten speelgoed, voor alle leeftijden die hier te vinden zijn. Ook de M&M-store die we eerder zagen in Las Vegas en New York is in Londen vertegenwoordigd. Jammer genoeg kunnen we ook hier, net als New York, geen eigen M&M’s laten bedrukken en zijn de exotische soorten zoals M&M kokosnoot, almond en crispy niet verkrijgbaar.

Dan maar even sjansen met de groene vrouwelijke M&M en de vele attributen bekijken die speciaal gemaakt zijn voor de winkel in Londen. Bij de McDonalds checken we onze email en doen we nog even de hamburgertest. Gelukkig is dit één van de laatste, want de afgelopen weken hebben we er wel erg veel gedaan. De hamburger is smaakvol, redelijk belegd alleen het broodje blijft achter bij de kwaliteit. Met 89 Penny heeft de hamburger een gemiddelde prijs. De McFlurry Cadbury caramel is wederom een bijzonder lekkere creatie uit deze productrange. Twee grote Chinese lantaarns boven de straat markeren het Chinatown van Londen. Hier eten we ons zojuist gescoorde broodje shoarma en wandelen nog even de gigantisch grote Cool Britannia souvenirshop bij het Piccadilly Circus in. Dan vinden we het mooi geweest en gaan terug naar het hostel. We plaatsen nog wat foto’s op onze website met de Wi-Fi van een andere McDonalds en gaan dan terug naar het hostel.

25 november. We zijn ongekend vroeg wakker, al om 5.00 uur kunnen we de slaap niet meer vatten. Met wat heen en weer draaien weten we onze bedtijd op te rekken tot half zeven en dan gaan we maar aan de andere kant van de deken kijken. Een verfrissende douche helpt voor korte tijd om goed wakker te worden. We pakken onze tassen weer in en checken uit. We besteden nog een halve dag in de gezellige straten van Londen op zoek naar leuke souvenirtjes. Ook brengen we allebei nog even een bezoek aan de kapper om netjes gekapt op Schiphol te kunnen verschijnen.

Tussen de middag eten we in het gezellige hostel waar we onze tassen ophalen. We moeten naar het grote Kings Cross station om een trein naar Luton te pakken. We hebben nog wat tijd over en daarom bekijkt Erwin nog even de grote stationshal met een enorme kerstboom van Legoblokjes en de grote Olympische ringen zijn al opgehangen voor de zomerspelen van volgend jaar. Aangezien de ticketautomaat geen briefjes van 20 pond lust en een pinautomaat geen kleinere briefjes dan twintig pond geeft moeten we een lange rij in bij het loket.

De trein is zo aan het begin van het spitsuur al aardig vol maar gelukkig hebben we een laatste zit plek kunnen bemachtigen. De laatste anderhalve dag gaan we naar familie van Rhianne. Op het station net buiten Luton staat Bob ons op te wachten. Hij valt zowat om van verbazing over de grote hoeveelheid bagage die we met ons mee dragen. Niet heel gek als we omschrijven wat Bob ziet: Ergens tussen twee tot de rand gevulde backpacks, twee dag rugzakken, een weekendtas, plastictas, twee koe-vrienden zijn wij zelf terug te vinden. In het gezellige huis in Engelse stijl drinken we koffie en krijgen we gelegenheid wat van onze reiservaringen te vertellen. Ook nichtje Nicola en tante Kate komen binnen. Voor het eten krijgen we een kleine mogelijkheid om wat foto’s uit te zoeken van de laatste maand. Een werkje die na de reis nog wel wat uurtjes in beslag zal nemen. In de eetkeuken eten we een smakelijk diner met de hele familie. Met wat moeite weten we te voorkomen dat we ons diner afsluiten met typisch Engelse thee, bijzonder sterk en met melk. Geef ons maar ‘weak tea’

26 november. We hebben prima geslapen op de dubbele luchtmatjes in de computerkamer. Het lukt ons zowaar om uit te slapen tot negen uur. Na een Engels ontbijtje met gebakken ei, tomaat en toast aangevuld met cornflakes kunnen we op pad. Met de hele familie rijden we door typisch Engels landschap. Smalle wegen, veel groene weilanden en de nodige heuvels. Met z’n allen gaan we naar het gezellige oude plaatsje Hitchin. Dit stadje is nog niet bedorven door grote winkelcentra die de meeste andere Engelse steden ontsieren. Terwijl Nicola naar muziekles gaat en Robert de weekboodschappen koopt gaan wij slenteren door het stadje. Over de markt, die veel weg heeft van een Nederlandse zaterdagmarkt en langs de oude pandjes met leuke winkeltjes.
Meer en meer wennen we aan Europese gewoontes. Het waterpeil in de toiletten is weer laag. In de supermarkt vinden we nog twee leuke cadeautjes voor onze nichtjes die we eerder tegengekomen waren in Amerika. Als alle boodschappen binnen zijn gaan we terug naar het huis van de familie en nemen een kleine lunch. Met zijn tweetjes wandelen we daarna naar de oma van Rhianne die een paar blokken verderop woont. Het ontvangst is bijzonder hartelijk. We hebben elkaar ruim vijf jaar niet gezien en dat maakt het extra bijzonder. We hadden oma verteld dat we op zoek waren naar een bouwpakket van een Gingerhouse en oma zou oma niet zijn als blijkt dat ze deze voor ons gekocht heeft. Door koelbloedig in te grijpen weten we wederom net te voorkomen dat we een veel te sterke bak thee krijgen. Met de laptop bekijken we een stel foto’s van de reis en natuurlijk luistert oma aandachtig naar de verhalen. Ook Valerie komt op bezoek. Natuurlijk heeft oma gezorgd voor te veel lekkernijen zoals sandwiches, cake en kersttaart. Na ruim twee en een half uur geeft Valerie ons een lift terug naar het huis van Robert en Kate, maar natuurlijk niet voor we nog een foto van ons en oma hebben genomen. Hier krijgen we wederom een lekkere avondmaaltijd voorgeschoteld zodat we de nodige calorieën hebben bijgetankt tijdens ons Engelse verblijf. Nog eenmaal moeten we onze tassen goed inpakken. Met het nodige kunst- en vliegwerk lukt het om alle spullen in de vier tassen te krijgen. Nu maar hopen dat het gewicht binnen de gestelde eisen blijft. Erwin werkt nog even het verslag bij en Rhianne spendeert nog een poos bij de familie. Net als we willen gaan slapen komen we er bij toeval achter dat we het fototoestel vergeten zijn. Navraag leert dat deze nog in de auto ligt bij Valerie. Gelukkig woont zij niet al te ver weg en kan Kate onze fout redelijk makkelijk ongedaan maken. Dan kunnen we, voorlopig voor de laatste keer in het buitenland de stekker uit het stopcontact trekken en gaan slapen.

27 november. In de wetenschap dat we vandaag na negen maanden onze familie gaan terug zien worden we uitgelaten wakker. Natuurlijk vinden we het ook jammer dat het bijna voorbij is maar aan alles komt een eind. Om half acht zitten we aan een ontbijt van twee soorten cornflakes met melk. Robert is zo vriendelijk ons op Luton Airport af te zetten, dus dat scheelt veel tijd. Het waait behoorlijk en Erwin moet goed oppassen dat zijn Amerikaanse cowboyhoed niet te vroeg het luchtruim kiest. Benieuwd of we binnen de 20 kilo per persoon blijven gaan we naar de incheckbalie. We kijken een ogenblik verwonderd dat we gelijk kunnen doorlopen en weten al snel genoeg. Met twee keer 19,5 kilo past het precies. De in San Francisco gekochte weekendtas weegt bijna zes kilo en dat is geen probleem aangezien Easy Jet geen beperking heeft op handbagage gewicht.

De securitycheck gaat met Engelse precisie. Dat onze schoenen uitmoeten was verwacht maar dat Koen volledig binnenste buiten gekeerd moet worden niet. Lilly kijkt een beetje angstig toe hoe Koen minuscuul wordt gecontroleerd en gelukkig weer met ons mee mag. Hij heeft geen drugs gesmokkeld en ook geen gevaarlijk wapens met zich mee. Achter de douane drinken we nog een laatste keer een chocomel bij de Starbucks. Deze keer lijkt het wel een slechte instant cacao oplossing, zo matig is de smaak. De rest van de wachttijd vermaken we ons nog even in de shopjes tot onze vlucht wordt omgeroepen om te boarden. Ondanks dat we vrij snel zijn, moeten we aansluiten in een flink lange rij medepassagiers. We hopen bij het raam te kunnen zitten en hebben geluk. Via de achteringang kunnen we precies nog twee plekjes aan het raam bemachtigen. Het is hier flink opgeklaard en terwijl de zon prettig schijnt stijgen we op voor onze drie kwartier durende trip. Eenmaal boven de Noordzee neemt de bewolking flink toe en we krijgen voor niets een flink portie turbulentie cadeau. We missen het passeren van de Nederlandse kustlijn volledig en pas boven het Olympisch Stadion hebben we de eerste gaten in de wolken.

Ons vliegtuig heeft dan al de landing ingezet en binnen enkele minuten staan we op Nederlandse bodem. We zijn weer heelhuids op Schiphol, de plek waar onze reis een jaar geleden begon. Op ons gemak wandelen we de vertrekterminal in. Hier komen we de McDonalds tegen en natuurlijk voeren we hier onze plicht uit en doen een Hamburgertest. Of de spanning nu onze smaak aangetast had of dat de veel te dure prijs van € 1,75 deze verpest had, de hamburger was niet echt lekker. Het broodje gaat, maar de kleine hamburger is slap en heeft weinig smaak. De overdaad aan saus maakt het er niet beter op. Dan maar snel naar onze tassen. Er staat geen rij bij de controle en de enige douanier van dienst heet ons welkom. Doordat we later zijn dan onze medepassagiers kunnen we onze tassen eenvoudig terugvinden (ze zijn de enige nog op de band). We maken ons op om langs de marechaussee te gaan maar die zijn in geen velden of wegen te bekennen.

Erg benieuwd wie ons komen onthalen lopen we naar de schuifdeuren. We weten dat de zus van Rhianne en ons kleine nichtje ziek zijn maar verder verwachten we onze directe familie en misschien wat vrienden maar niets is minder waar. De deuren gaan open en… Er staan maar liefst 27 mensen op ons te wachten. Onze ouders, broer en zus, ooms, tantes, de vrienden van scouting en vele kennissen. Zelfs de allerkleinste aanwinsten die we voor het eerst mogen aanschouwen geven, met ogen dicht, acte de préséance. Het geheel wordt gecompleteerd met een prachtig spandoek waarop we in verschillende talen welkom worden geheten. We zijn totaal overdonderd en erg gelukkig zoveel mensen te zien. We komen handen en voeten te kort om iedereen te begroeten. Want achter de eerste rij staat nog een rij en dan nog één. Wat een super ontvangst! De champagne wordt ontkurkt en we vieren met zijn allen een heelhuidse thuiskomst.

Na een halfuurtje is het mooi geweest en zoeken we de auto terug in de parkeergarage. Net als vorig jaar neemt Erwin zelf plaats achter het stuur om ons terug te rijden. Na een aantal maanden automaat rijden, is het even wennen dat deze auto om een koppelmoment vraagt. Eenmaal terug in Nieuwegein maken we een ommetje via de cafetaria, aangezien we allang afgesproken hadden dat een broodje kroket het eerste was wat we zouden eten in Nederland. Onze moeders die op de achterbank zitten worden een beetje zenuwachtig en zien niets in dit voorstel. Als we door naar huis rijden snappen we waarom. Iedereen die ons op Schiphol onthaald heeft zit in de volledig vernieuwde woonkamer van Erwin zijn ouders op ons te wachten. De moeders hebben gezorgd voor een volle tafel met eten, om onze thuiskomst te vieren. Voor de tweede keer vandaag zijn we verrast. Het mooie spandoek hangt inmiddels op een prominent plekje aan de schuur. Nu hebben we rustig de tijd om iedereen goed gedag te zeggen en onze eerste verhalen te vertellen aangezien we expres de website een maand niet geüpdate hebben.

Van onze directe familieleden krijgen we een echt Hollands welkomstpakket met etenswaren en een zelfgemaakt Hollands dekbed. Ze hebben er echt veel werk van gemaakt om ons een onvergetelijke thuiskomst te geven. Behalve deze cadeautjes staan er meerdere bloemen en kaarten op ons te wachten, echt heel leuk. Pas tegen zes uur s ’avonds gaan de laatste binnenhalers weg en blijven we over met de ouders van Erwin. De avond besteden we aan na kletsen en dan gaan we naar bed, ONS EIGEN BED!

28 november. We slapen een gat in de dag. Geen bed is beter dan ons eigen bed en we slapen tot half twaalf. Een beetje brak van het lange liggen staan we net voor twaalven op voor een echte day-after. In de middag verdiepen we ons in wat anders dan reisroutes of autoverhuurbedrijven. Een zorgverzekering uitzoeken is het eerste wat we doen, hoe gek kunnen we zijn. Rond half vijf bedenken we ons dat we vorig jaar rond deze tijd het vliegtuig ingingen. Wat een gekke gewaarwording nu we thuis zijn. De hele avond besteden we aan het uitpakken van de zes verstuurde souvenirdozen. Samen met de spullen die we meegesleept hebben uit Nieuw Zeeland, Canada en Amerika vult dit ons tweepersoonsbed volledig.

Alle spulletjes worden nog eens goed bekeken en we krijgen vele flashbacks. Behalve de Indianenpijl en de fiets uit Indonesië zijn alle souvenirs goed overgekomen. Natuurlijk showen we het e.e.a. aan Erwin zijn ouders en delen we ook gelijk een cadeautje uit. We geven Erwin zijn vader een speciale zelf schakelende lampfitting, met gekleurde bajonetlampen uit Singapore en zijn moeder een nieuwe puzzel. Natuurlijk niet zo maar eentje. Uit Kuala Lumpur had ze al een Boeddha puzzel gekregen met ruim tweeduizend kleine stukjes. Nu krijgt ze een zwart/witte Disney puzzel met werkelijk minuscule stukjes. De stukjes, die kleiner zijn dan een centimeter, kunnen opgepakt worden met bijgeleverd pincet. Het kost ons heel wat tijd voor we het bed weer leeg hebben. Net na twaalf uur zijn de souvenirs opnieuw gerangschikt en kunnen we eindelijk gaan slapen.