8 juni. Op advies van het boekingskantoor willen we twee uur van te voren op het vliegveld zijn voor onze vlucht naar Jakarta. Aangezien we om 9.00 uur de lucht in gaan betekend dit wel dat we al om 6.00 uur moeten opstaan. Dit valt nog niet mee voor Erwin aangezien hij nog tot laat bezig is geweest met het plaatsen van de post op de website. Voor 15000 Roepia worden we met de tricyclo naar het vliegveld gebracht. De incheck gaat erg snel en we moeten bijna anderhalf uur wachten. Dan maar een reuze beker warme choco met slagroom drinken en een chocolade croissant eten bij de Starbucks. De vlucht verloopt voorspoedig en om half twaalf landen we in Jakarta. Het vliegveld hier is niet erg bijzonder en helaas heeft onze volgende vlucht naar Manado ook nog eens een uur vertraging. Eenmaal in de lucht vergeten we dat snel want de laagstaande zon geeft een wel erg mooi uitzicht over de witte wolken, blauwe hemel en vliegtuigvleugel. We genieten van de fel geeloranje kleuren als de zon daadwerkelijk ondergaat.
Als we landen in het donker blijkt de vertraging opgelopen tot anderhalf uur en kunnen we niet zien Manado eruit ziet. De bagageclaim duurt bijna een halfuur, een record. Veel dozen en tassen die passeren zijn nat, en dat blijken die van ons ook te zijn. Rhianne haar flightbag blijkt klem gezeten te hebben want de rits is afgebroken, ook een aantal tassen van medepassagiers is kapot. Eenmaal met de tas in de hand moeten we direct de nodige taxichauffeurs van ons afschudden. Wij willen namelijk met de mikrolet naar het hotel. Dit is een klein blauw busje waar normaal gesproken ongeveer 7 mensen in kunnen en in Indonesië zelfs meer. Bij de touristinfo worden we de juiste kant op gewezen en met een keer overstappen, komen we bij het hotel. Dit bestaat uit een duur nieuw gedeelte en oude goedkope kamers. We hebben een gedeelde toiletvoorziening zonder douche, maar een hele schone kamer met raam en fan. We gaan pasta eten bij de Pizzahut in de megamall. Als we er achter komen dat we de laatste klanten zijn en het restaurant schoongemaakt wordt, blijkt het door het uur tijdverschil inmiddels 22.00 uur te zijn. Na het eten wandelen we dan ook snel terug naar het hotel. Hier blijkt door de ruige tas behandeling het flesje Betadine opengesprongen te zijn en een vies rommeltje gemaakt te hebben in het bovenvak van Rhianne haar tas. Als dit enigszins is schoongemaakt gaan we slapen.
9 juni. Om kwart over negen staan we op, om het bij de kamer horende ontbijt te nuttigen. Dit blijkt te bestaan uit toast met hagelslag en thee. Genoeg om de eerste tijd mee door te komen. Terug op de kamer gaat Rhianne de administratie bijwerken en Erwin bijslapen. In de middag verplaatsen we ons naar de “lounge” van het hotel om te gaan internetten. Als we ons even op het balkon van het hotel begeven, zien we dat de stad best veel architectonische gebouwen heeft, afgewisseld met vele huisjes met golfplaten daken en bergen die een natuurlijke grens vormen. Rond etenstijd wandelen we nog even de stad in en vinden een plekje bij Raja Saté. Via de megamall, één van de vele, maar meest luxe shoppingmall wandelen we terug. In de grote supermarkt onder het winkelcentrum kopen we zandkoekjes en speculaasjes van Verkade, pindakaas en chocopasta. Niet erg veel verkrijgbaar in Azië.
10 juni. De moskee’s achter het hotel maken ons al om 4.00 wakker, maar gelukkig kunnen we na een halfuurtje onze slaap weer oppakken. Om 9.00 uur zitten we weer aan de ontbijttafel. Aangezien we graag willen gaan relaxen, snorkelen en duiken op Bunaken Island, zoeken we via internet en de Lonely Planet naar een geschikte slaapplaats. Uiteindelijk komen we in het hotel iemand tegen die ons Daniels resort aanprijst en we beslissen daarheen te gaan aangezien de andere een beetje ver boven budget liggen. Na snel de tassen ingepakt te hebben en nog wat boodschappen gehaald te hebben wachten we op de man die ons met zijn auto naar de boot brengt. Dit blijkt een speedboot te zijn die tussen de mangrove in het lage water op ons ligt te wachten. De tocht over de zee naar Bunaken gaat binnen het halve uur. In plaats van een uur met de publieke boot. We worden aan het strand van ons resort afgezet en krijgen de sleutel van een hut aan de rand van het strand. Met de boten voor de deur, vol uitzicht op het water en de mangrove een mooie stek.
We kunnen gelijk aanschuiven voor het middageten. Daarna vermaken we ons met een gevonden boek en tijdschrift. Het duiken kriebelt toch te hard en beslissen we nog even te gaan snorkelen. Direct voor ‘de deur’ van ons resort ligt een mooi stuk koraal met de nodige vissen. Doordat het laagtij is kunnen we niet heel ver het koraal in, anders zouden we het stuk maken met onze vinnen. Tegen de tijd dat het donker wordt houden we ermee op en gaan nog even lezen en dan eten in het restaurant. Als de grote spin inclusief zijn eitjes uit onze kamer verwijderd is kunnen we lekker slapen.
11 juni. We slapen een beetje uit en gaan dan ontbijten. Evenals lunch en diner is dit inbegrepen in de kamerprijs. De keuze is niet heel groot, maar de smaak is prima. Hierna willen we gaan snorkelen, maar we horen dat er erg veel stroming staat. We beslissen om een wandeling te maken langs het strand. Een groot deel van het zeezicht wordt weggenomen door hoge mangrove, dus ons plekje is zo gek nog niet. We wandelen langs resorts van verschillende klasse ’s en informeren naar de prijs voor het halen van onze Advance duikbrevet. Het maximale verschil is dertig euro. Als we aan de terugweg beginnen gaat het regenen. Nee, een mooie strandvakantie met zon en palmbomen wordt het niet. Rond de middag zijn we terug en na de lunch willen we opnieuw gaan snorkelen. Helaas blijkt de manager met de sleutel van de snorkeluitrusting afwezig en kunnen we alsnog niet. Dan maar duiken in onze boeken en wachten op zijn terugkomst. We duiken zo diep dat we uiteindelijk pas tegen schemer weer buiten komen en dan hebben we ook voor het eerst samen een spelletje gespeeld op onze lakenzakken. Het is te laat om nog te snorkelen, maar een beetje zwemmen, kan nog wel. Na het diner gaan we wederom lezen en dan slapen.
12 juni. We worden een beetje gespannen wakker. Voor het eerst sinds eind januari staat er een duik op het programma. Na een goed ontbijt gaan we de benodigde uitrusting bijeen zoeken en maken ons klaar om te vertrekken. De houten speedboot is dezelfde als waar we mee gekomen zijn en vervoert behalve ons, onze instructeur, een andere duiker en twee bemanningsleden. Binnen een paar minuten zijn we op onze duikstek, Fuiki genaamd. Onze instructeur leert ons achterste voren van de boot af te rollen en de duik, die in het teken staat van navigeren, begint. Met kompas maken we een vierkant en we tellen het aantal slagen die we nodig hebben om langs een twintig meter lang touw te komen. Door de sterke stroming klopt het vierkant niet helemaal, maar voldoende om te slagen voor de opdracht. Daarna komt het leukste deel van de duik. Het koraal en de andere zeedieren opzoeken. We zien een gigantische Napoleonvis van ruim een meter lang, barracuda’s, een flinke school Bat Fish en nog meer.
Na ruim een uur komen we weer boven water. De boot brengt ons naar Lekuam I, de volgende plaats waar we ons opmaken voor de tweede duik, dit wordt een duik waar we leren omgaan met stroming (currentdive). Net voor we willen beginnen voelt Rhianne zich erg misselijk en is niet meer in staat om te duiken. We beslissen om terug te gaan en eerst even te eten. Rhianne heeft al een tijd last van dichtzittende oren en met duiken gaat het dus echt niet goed. Zal dit de reden zijn, ondanks dat ze zo lief is, zo slecht luistert naar Erwin? (red) We beslissen dat zij stopt met duiken en pas als een Nederlandse dokter bepaald heeft dat ze weer zonder problemen kan duiken, gaat ze verder. Dit betekend dus dat Erwin verder alleen gaat duiken. Om drie uur is het zover, Erwin vertrekt en gaat naar de stek van vanmorgen terug. Helaas blijkt er bijna geen stroming meer te zijn, maar zeeleven des te meer. Een ongelofelijk mooie duik, van bijna een uur, volgt die voornamelijk langs de rand van het rif gaat, ook wel drop off of muur genoemd. Deze muur is helemaal begroeid met koraal, schelpen en zeedieren. Maar liefst zeven groene schildpadden worden gezien, waarvan er één een meter groot is. Vele scholen met vissen en ook hele grote exemplaren. Om het verslag niet te groot te maken kunnen de waarnemingen voor soorten en types worden terug gelezen in het duiklogboek. Als we ‘s avonds met de instructeur namelijk het logboek invullen, beslissen we om van de currentdive een fish-indentificationdive (visherkenning) te maken en het boek dus ruim in te vullen.
13 juni. De dag begint een beetje wazig. Erwin heeft gisteren met zijn instructeur afgesproken vandaag een advance duik te gaan maken maar met een andere gids. Als hij zich klaarmaakt en vraagt hoe het geregeld is, blijkt er niemand iets te weten. Er wordt gezegd dat een gids zijn spullen pakt en dan naar de boot komt. Als de boot op het punt staat te vertrekken zijn er nog geen spullen en geen gids. Als we wederom om uitleg vragen wordt de enige gids van de boot geroepen en gaat Erwin met hem mee. Een beetje vaag allemaal. Gelukkig is de duik, die door lichte stroming langs een mooie muur gaat wel erg goed. Het zicht is ontzettend goed, er kan tot dertig meter ver gekeken worden. Verschillende grote vissen, die nog het meest lijken op dolfijnen met een platte neus, passeren de revue evenals de eerste haai. De haai is wat ver weg maar net voor het einde van de duik wordt een tweede haai gespot op 10 meter afstand. Helaas komt tijdens de veiligheidsstop op vijf meter Bunakens grootste probleem langs drijven. Vele plasticflesjes, plastictasjes en ander afval drijft boven en naast ons. Vreselijk zonde! De duik zit erop en er wordt terug gegaan naar het resort. In de tussentijd heeft Rhianne een aantal hele mooie schelpen verzameld, waarvan we er een aantal gaan meenemen. Na de lunch gaan we snorkelen doordat het nu hoogtij is kunnen we veel verder dan de eerste keer en ook meer zien.
Met de waterdichte camera maken we een aantal mooie foto’s. Helaas komt ook hier weer veel afval langsdrijven. Eenmaal terug is iemand bezig met afval rapen op het strand en horen we dat het probleem aan de andere kant van het eiland veel groter is. Voor het diner gaat Erwin nog even studeren in het duikboek en leest Rhianne een boek. Wederom op een andere tijd dan in het restaurant staat aangegeven worden we geroepen voor het diner. Tijdens diner krijgt een Finse vrouw te horen dat ze een probleem heeft omdat ze gedoken heeft bij een andere school terwijl ze hier overnacht. Dit zou niet mogen terwijl het nergens staat aangegeven. Van verbazing over het gedrag van het personeel zakt zowat onze broek af, wat een klantonvriendelijkheid. Terug op de kamer komt onze duikinstructeur nog even langs. Met hem bespreken we nog even wat er vandaag gebeurd is en hij is erg teleurgesteld. Morgen gaat hij weer zelf mee en hij zal nog een hartig woordje spreken met de leiding van ons resort. Dan begint het hard te regenen en te onweren, altijd een minder fijn gehoor op een dak van golfplaten. Net al we willen gaan slapen voelen we ons bed een beetje schudden. We denken een lichte aardbeving gevoeld te hebben en denken natuurlijk gelijk aan een daaropvolgende tsunami. Niet goed wetende wat we moeten doen, vragen we na of het klopt wat we gevoeld hebben. De aanwezige mensen zeggen dat er niets aan de hand is en slechts gedeeltelijk gerustgesteld, gaan we slapen.
14 juni. Aan het ontbijt in het restaurant blijkt inderdaad dat er de vorige dag op ruim 200 kilometer afstand een aardbeving is geweest met een kracht van 6.9 op de schaal van Richter. Doordat deze op een eiland was, was er geen tsunami gevaar. Er is vandaag wat minder bewolking en de zon laat zich een beetje zien. Erwin neemt met zijn instructeur het duikprogramma door. De eerste duik wordt een diepe duik tot dertig meter. Na nog een keer alle uitrusting gecontroleerd te hebben gaan we naar de boot. Rhianne gaat mee om te snorkelen op de duikplekken. De afdaling gaat inmiddels aardig gecontroleerd, deze keer gaan we langs een schuin aflopende bodem. Rond de dertig meter doen we een kleur testje. Dit is best lastig aangezien er bijna geen kleuren meer zijn en door de diepte alles in de hersenen nog trager werkt als op het land. Na ruim tien minuten op dertig meter gaan we langzaam omhoog. Op verschillende niveaus bekijken we het zeeleven. We zien twee schildpadden, veel grote vissen, hele kleurrijke vissen en ten slotte nog een haai. Na ruim 50 minuten komen we boven en hebben een pauze op de boot van een uur voor we de tweede duik gaan doen. Dit wordt een multilevel duik met duikhorloge. We zijn terug op Lekuam I waar de vele schildpadden zitten. De bedoeling wordt dat Rhianne Erwin en de instructeur al snorkelend volgt en hopelijk ook de schildpadden kan zien. Natuurlijk neemt ze ook de camera mee.
Al binnen twee minuten spotten we de eerste kleine schildpad en nog geen vijf minuten later zien we de grootste schildpad tot nog toe. Ruim anderhalve meter lang. Erwin krijgt de mogelijkheid om dit exemplaar op een meter afstand te zien, Rhianne ziet hem ook, alleen wat verder weg. Uiteindelijk ziet Rhianne vier schildpadden en Erwin acht. Samen zien we nog één keer het natuurschoon onderwater van Bunaken, wat echt fantastisch is als de stroming maar geen afval uit Manado meeneemt. Na ruim vijftig minuten houden we het, met een voldaan gevoel voor gezien. We gaan terug met de boot en na de lunch gaan we wat rusten. Even alle mooie dingen verwerken die we gezien hebben. Voor het eerst deze week kunnen we genieten van een stapelwolkendek en de volle maan op ons balkon. Als onze duikinstructeur ’s avonds nog langs komt spreken we de duiken na, zoeken de gespotte vissen op en krijgt Erwin zijn tijdelijke certificaat voor het behalen van zijn Advance Diver Open Water. Het in slaap vallen gaat wat lastig aangezien een aantal mensen zo nodig een feestje moet vieren naast onze bungalow.
15 juni. Met onze vermoeide laatste tijd in het achterhoofd beslissen we een dag langer te blijven en heerlijk te relaxen. Het weer is prima, licht bewolkt en een wazig zonnetje. Het pannenkoeken ontbijt met chocopasta gaat er prima in. Jammer genoeg heeft Rhianne zich gisteren met het snorkelen op haar rug flink verbrand, in de weinige zon die er was. Van nek tot enkels is ze vuurrood met uitzondering van de plaatsen waar de bikini bedekt. We maken een kleine wandeling langs het strand en doordat het extreem laagtij is kunnen we tot bij het koraal de zee in wandelen. Na de lunch relaxen we lekker op de veranda van onze bungalow en tegen de tijd dat het weer hoogtij is gaat Erwin nog even snorkelen en Rhianne koelt wat af in het heldere water. Na het diner wachten we op onze instructeur voor de stempels in ons duiklogboek. Waarschijnlijk doordat het ontzettend hard gaat regenen, komt hij niet opdagen en gaan we dus maar slapen.
16 juni. Al vroeg beginnen we met het verder inpakken van onze tassen. Om half negen gaat de publieke boot naar Manado en die willen we nemen. Bij het ontbijt horen we dat de publieke boot vandaag niet gaat aangezien hij gisteravond door het slechte weer niet gekomen is. Gelukkig kunnen we, samen met een viertal Indonesische toeristen, een boot van het resort charteren en vertrekken we om half 10. Binnen drie kwartier zijn we in de haven van Manado. Na pinnen en noodzakelijke boodschappen stappen we in een Mikrolet richting Terminaal Paal 2. Dit is het eerste deel van de weg naar het Tangkoko-Batuangas Dua Saudara Nature Reserve en we weten dat we vier keer moeten overstappen. Op paal 2 pakken we de bus richting Bitung. De ramen van de bus zijn rondom voorzien van blauw plakfolie en we geloven nooit dat de chauffeur veel kan zien. We vertrekken pas als de bus tot de laatste plaats bezet is. Bij de Tangkoko terminal stappen we, na een halfuur wachten op meer passagiers, wederom in een Mikrolet, ditmaal naar Girian. Dit blijkt een tochtje van vijf minuten te zijn, die we prima hadden kunnen lopen. Hier moeten we een personenauto regelen die ons het laatste stuk naar Batiputi brengt, waar de ingang van het park is. Met zeven personen en onze backpacks is de auto zo vol dat wij op de achterste bank schuin zitten. De weg slingert de laatste 25 kilometer over een redelijke weg langs voornamelijk kokosnootplantages. Veilig arriveren we bij Mama Roos waar we de kamer zelf kunnen uitzoeken aangezien bijna alles leeg is. Na een lekkere Nasi Goreng ontmoeten we Aard en Jasper die op het punt staan om een trekking te maken. Wij beslissen om de benen ook even te strekken en met een andere gids ook het bos in te gaan. We gaan op zoek naar vogels, spinnen en het Tarsier beestje. Die laatst genoemde is klein nachtelijk primaat en bekend om zijn ogen die letterlijk groter zijn dan zijn maag en niet in de oogkas passen. De koppies kunnen bijna 360 graden draaien en ook de oren zijn oversized. Aangezien ze alleen voorkomen in sommige regenwouden in Indonesië en de Filipijnen willen we ze graag zien. De wandeling gaat eerst over een breed pad naar het kantoor van de ranger. Hier betalen we en gaan verder het bos in. Tijdens onze rondwandeling zien we een Kingfisher, een fleurige vogel die slecht te fotograferen is en verder erg weinig tot we bij een boom aankomen waar meerdere toeristen zitten te wachten. Het Tarsier beestje is nagenoeg boom gebonden en gaat alleen ’s nachts op pad. Na twintig minuten wachten steekt de eerste zijn kop buiten de holle boom en iedereen duikt er met de camera op, als wil het een bekende Hollywood ster. Er komen nog een aantal beestjes en uiteindelijk als de schemer al flink ingevallen is lukt het een mooie foto te maken. We lopen weer terug en vlak voor de bosrand stoppen we om een Tarantula te zien. Dit is een handpalm grote zwarte spin die ook voor mensen giftig is. Terug bij de homestay eten we samen met Aard en Jasper en beslissen voor morgen samen een boot te huren om dolfijnen te gaan spotten. Een zware onderhandeling volgt en uiteindelijk huren we de boot voor 500.000 roepia en moeten we om 05.00 uur op het strand zijn. Snel naar bed dus.
17 juni. Erg vroeg de wekker maar toch soepel op en zin om de dolfijnen te gaan spotten. Het oude witte brood wordt een beetje opgeleukt met pindakaas, jam en chocopasta, maar blijft in Nederland toch beter voor de eenden. In de haven schrikken we met zijn vieren een beetje. We verwachten een speedboot of iets dergelijks afgehuurd te hebben, maar het blijkt een uit de kluiten gewassen kano met bamboe zijdrijvers te zijn. Moeten we hiermee de zee op? Ja, weinig keus. Uiteindelijk zijn we snel gewend en blijkt de boot best stabiel, zelfs als de zee wat ruiger wordt. Wij zitten op 3e en 4e positie achter Aard en Jasper die fungeren als spatscherm. Met 15pk gaat het niet heel snel, maar dit is ook niet nodig want we blijken ruim op tijd om grote aantallen dolfijnen te zien die worden verraden door grote aalscholvers. We zien zelfs hele kleine baby’s die al verassend goed kunnen zwemmen… Alleen foto’s maken is verrekte lastig, maar toch als bewijs:
Als we ruim een uur tussen de dolfijnen gedobberd hebben gaan we richting een hotspring. Deze blijkt in lavagebied te liggen met pikzwart strand, zo fijn als zout. Zo vanuit de boot is er niets te zien van de hotspring, maar als we uitstappen en met onze voeten een beetje zand wegschuiven, wordt het plekje te warm om te staan. We experimenteren wat door een kuil te graven op het strand, het water wordt te warm om in te staan, maar kookt nog niet. Een zwarte makaak kijkt vanuit een boom toe wat we aan het doen zijn. We zoeken nog wat lava steentjes en scheppen wat zwart zand in een flesje en gaan dan weer de boot in. Een flinke trip volgt om naar onze laatste bestemming te gaan een geel wit strand met hele fijne schelpjes. De handdoeken worden neergelegd en relaxen maar. Als we na ongeveer twee uur genoeg zonlicht gevangen hebben gaan we terug naar het dorp. Na een lekkere lunch blijven we de middag lekker in de buurt van onze kamer.
18 juni. Vandaag willen we naar het Tasikoki Wildlife Rescue Centre om te kijken of we hier met Koen iets kunnen gaan doen. De tassen zijn gepakt en we wachten langs de kant van de weg op een auto die ons naar Kirian kan brengen. Terwijl we zitten te wachten verteld Miron, een bioloog die al wat langer in Tangkoko is, dat de mensen van Tasikoki vandaag naar dit dorp komen voor een bruiloft. En terwijl er net een pick-up truck stopt om ons mee te nemen switchen we onze plannen, brengen de tassen terug in de zojuist schoongemaakte kamer en zien wel wat de dag brengt. Miron helpt mee aan een documentaire van de BBC over het Tarsier diertje en hij stuurt ons door naar Melissa de assistent producer om meer informatie te krijgen over deze productie. We hebben een leuk gesprek met haar en ze nodigt ons uit om vanmiddag naar de bruiloftslunch te gaan en vanavond naar het feest. Ook kunnen we morgen met de crew meerijden als ze naar Tasikoki. We nemen de uitnodigingen graag aan. In de middag wandelen we dus naar het dorp en het bruidspaar blijkt nog in de kerk te zijn. We zijn precies op tijd om het Ya woord te horen. Het is een Christelijke bruiloft die veel overeenkomsten heeft met een kerkmis in Nederland. Het tekenen duurt alleen wat lang (ongeveer een halfuur, maar alle administratie in Indonesië duurt wat langer dan bij ons). Dan is het tijd om naar de feestlocatie te gaan en volgt een lang verhaal in het Indonesisch over het bruidspaar. We worden gastvrij onthaald met een roze kokosnootdrankje wat mierzoet blijkt te zijn. Iedere gast krijgt ook een plastic doosje met drie cakejes erin en neemt plaats op houten bankjes die staan opgesteld tussen rijen met tafels vol met schalen eten. We horen dat het bruidspaar honderd mensen heeft uitgenodigd, maar er zijn zeker driehonderd mensen aanwezig. Van een afstandje zien we een bruidstaart van twee meter hoog. Als we dichterbij komen om een foto te maken van het suikerwerk, blijkt deze van piepschuim te zijn en slechts een klein taartje wordt door het bruidspaar aangesneden. We ontmoeten de cameraman en editor van de documentaire en dan wordt de stemming gespannen. Iedereen krijgt een plastic bordje en lepeltje en niet lang daarna wordt de lunch geopend en stort iedereen zich op de tafels met lekkernijen. Op ons gemak proberen we ook het één en ander en het smaakt ons prima. Binnen twintig minuten veranderen de prachtige tafels in een grote woestenij en niet lang daarna verlaten rijen mensen de feestlocatie, zo werkt het dus… Wij gaan nog even met de crew het bruidspaar feliciteren (we zeggen dan Selamat) en op de foto met ze. Terug in onze homestay frissen we ons even op en worden we door de beheerster verrast met Pisang Goreng (gebakken banaan) de beste Indonesische lekkernij. We zoeken van een paar dagen de foto’s uit en werken het verslag bij. Om negen uur begint de party en dus gaan we naar de feesttent terug. Na de karaoke wordt de feestavond door het bruidspaar geopend met een traditionele polonaise. Die kennen wij ook en doen uiteraard mee. Verder wordt er veel gedanst (een paar passen vooruit en achteruit, vooral niet teveel) op muziek variërend van dance tot een soort popmuziek. Als toerist worden wij regelmatig de dansvloer op gevraagd en zeker Rhianne is in trek bij de locals. Helaas is het Tasikoki team niet komen opdagen, maar als we rond middennacht naar onze kamer lopen hebben we zeker een leuke dag gehad.
