Siem Reap -> Nederland -> Siem Reap

7 februari. Vandaag een fietsdag richting Siem Reap, een van de grote plaatsen in Cambodja bekend om de tempels van Angkor. We hebben 100 km voor de boeg dus we willen heel vroeg op pad. Helaas in de ochtend blijkt dat een groepje mieren zich verschanst heeft in onze brood en koekjes voorraad, het kost de nodige moeite om deze ongenode gasten te verwijderen. Ook slapen we op de 3e verdieping, best wat loopwerk dus met fietsen en backpacks. Uiteindelijk fietsen we om 7.30 uur weg. We volgen route 5 naar Siem Reap. Eén lange bijna rechte weg met bijzonder weinig afwisseling. Choob is noemenswaardig, dit is een klein plaatsje langs de weg waar stenen beelden uitgehakt en bewerkt worden.

Onderweg komen we tientallen scholen tegen, waarvan er veel door Japanners gesticht zijn. Bijna elk kind wat we tegenkomen zwaait, zullen ze dat geleerd hebben? En wat in vergelijking met Thailand opvalt, is dat hele jonge kinderen hier zonder broekje rondlopen, wij denken dat dit is om luiers uit te sparen. We stoppen bij een binnenplaats met WC, zonder stromend water. We eten wat en de beheerder kan bijzonder slecht met honden omgaan. Hij schopt en slaat ze als ze te dicht bij ons eten komen. Het voelt dan ook niet prettig om hier lang te zijn. Ook zien we daar twee slangen in een kooi zitten. De laatste twintig kilometers vallen ons zwaar. De temperatuur loopt ondertussen op tot boven de 30 graden, het zadel zit minder prettig en de weg geeft geen afwisseling. We stoppen nog even bij een Wat voor een korte pauze. En gaan dan verder. Uiteindelijk komen we aan in Siem Reap. We fietsen door het dorp op zoek naar een slaapplek. Deze is redelijk snel gevonden, de komende dagen verblijven we in Mommy Guest House. Het eten is hier trouwens erg lekker

8 februari. Aangezien we willen bijkomen van onze grote tocht van gisteren doen we het vandaag rustig aan. We slapen eerst uit tot 7.30 uur. Dan lezen we rustig onze Rough Guide, de tegenhanger van de Lonely Planet en feliciteren via skypen de zwager van Rhianne. Nu op om Siem Reap te verkennen. Een plaatsje wat best wat te bieden heeft. Een aantal markten, met souvenirs, kleding en vooral veel eten. Groente, fruit en vlees. Vooral dat laatste zorgt voor de nodige plaatjes. Varkenskoppen, gestripte kippen, bloedige vissen en nog meer “verse” etenswaar. Alles door elkaar zorgt dit voor een minder aangename geur.

We bezoeken nog de plaatselijke supermarkt en kopen daar een souvenir. We aanschouwen een groot bouwsteiger, wat met recht een houtje touwtje steiger genoemd mag worden. Na een knipbeurt in de openlucht bij een Cambodjaanse kapper, gaan we terug naar het hostel. Erwin slaapt een beetje bij, Rhianne struint op internet naar leuke info over Cambodja. Omdat het goed bevallen is, eten we weer bij het hostel. Ondertussen zoeken we de foto’s en filmpjes uit, zodat deze direct met de draadloze verbinding geüpload kunnen worden. Terug op de kamer Skypen we nog wat met de moeder van Erwin en gaan dan slapen.

Woensdag 9 februari. We denken rustig te kunnen slapen, maar helaas komt er rond de klok van 01.00 uur slecht nieuws uit Nederland. De vader van Erwin is in het ziekenhuis opgenomen met een hartstilstand en dit zal de reisplannen om gaan gooien. Rond drie uur krijgen we meer informatie en we beslissen om, zo snel als mogelijk, terug te gaan naar Nederland. We proberen direct te bellen met de alarmcentrale. Dan blijkt dat we wel gebeld kunnen worden, maar niet kunnen bellen met onze mobiel hier in Cambodja. Bellen via Skype of Voipbuster lukt niet snel genoeg, omdat we door de slechte verbinding online moeilijk beltegoed kunnen kopen. Dan maar de beheerder van het hostel uit zijn bed trommelen. Half verdwaast, geeft hij zijn telefoon, geen beltegoed. Dan maar op naar een hotel. Het eerste de beste hotel binnen, weer een bewaker zonder beltegoed. Grrr. Gelukkig de derde keer lukt het wel. In een groot (en ongetwijfeld duur) resort kunnen we bellen. Dan blijkt hoe ontzettend belangrijk een goede reisverzekering is. De alarmcentrale regelt binnen anderhalf een terugvlucht die er voor zorgt dat we dezelfde dag, via Düsseldorf, rond 22.00 uur weer in Nederland kunnen zijn. Gelukkig! Inmiddels is het 6.00 uur en we maken voor drie dollar gebruik van het ontbijtbuffet in het hotel. Dan snel naar ons guesthouse. Tassen inpakken, snel opfrissen en Go. Onze fietsen laten we achter in het verblijf. Dan op naar het vliegveld. Net nadat we onze tassen hebben ingecheckt komen we er achter dat onze fleecevesten en Erwin zijn lange broekspijpen nog in de backpacks zitten. Oeps, probleempje voor later. De vlucht van Siem Reap naar Bangkok gaat binnen het uur. De vlucht van Bangkok naar Düsseldorf valt erg tegen. We vliegen met Air Berlin, maar helaas geen multimediale snufjes tot onze beschikking. Alleen een aantal slechte en saaie films. Dus duurt de 12 uur durende vlucht erg lang. We doden de tijd met lezen, slapen en kleine spelletjes. En kijken door het tijdverschil naar een dubbele zonsondergang. Warm houden we ons onder een deken. Als we eindelijk in Düsseldorf zijn, staat Erwin korte tijd in kolderiek contrast met onze medereizigers. De één in korte broek en T-Shirt, de anderen in lange broeken en winterjassen. In de aankomst hal staat een Nederlandse taxichauffeur ons op te wachten, die ons binnen twee uur in Nieuwegein brengt. Om half 10 sluiten we de familie in onze armen en krijgen we het volledige verhaal te horen hoe alles gegaan is. Na een heerlijke korte opfrisdouche met warm water gaan we naar het ziekenhuis. Onderweg stoppen we even snel bij Wilco, onze websiteprogrammeur, grafisch ontwerper en hosting service, om een grapje uit te halen. We zeggen hem even gedag en vertellen dat we wat problemen hebben met de website. Als hij de deur opendoet blijkt dat bij mensen echt van verbazing de mond open kan vallen. We lijken voor hem een geestenverschijning. Voor ons echt een grappige situatie om te zien. Dan door naar het ziekenhuis. Het beeld op de intensive care zullen we nooit meer vergeten. Nadat we nog even bij de zus van Erwin zijn geweest, gaan we rond 2.00 ‘s nachts slapen. We hebben dan 49 uur gedaan met twee uurtjes slaap.

De eerste twee weken in Nederland
De eerste paar dagen waren als in een roes, we voelde ons heel vreemd. Uiteraard alle emoties om de ziekenhuisopname heen, maar ook vooral het gevoel dat we niet in Nederland hoorde te zijn. De temperatuur was rond de 8 graden, best fris in tegenstelling tot twee maanden van minimaal 30 graden. Gelukkig kwamen al heel snel goede berichten uit het ziekenhuis. Op vrijdag was er de eerste herkenning met de woorden “hé onze wereldreizigers”, voor ons een onbeschrijfelijk mooi moment. In het weekend was de levensbedreigende situatie geweken. Toen konden we er “het beste” van gaan maken. We besloten vooral veel mensen te gaan bezoeken. Zo hadden we onverwachts een ouderwets middagje korfbal kijken bijvoorbeeld. Mensen die nog niets gehoord hadden keken wel wat vreemd op en wij verwonderden ons vooral over het feit dat er veel mensen waren die de berichten eerder gehoord hadden dan wij. Zondag zijn we naar de zus van Rhianne geweest. Even knuffelen met ons neefje en nichtje. Jeetje, wat zijn die alweer gegroeid. Enne Rhianne is eindelijk bruiner dan haar moeder…

De maandag hadden we een dag van totale jetlag. We voerden erg weinig uit en sliepen veel. Verder hebben we hebben we die week weinig bijzonders uitgevoerd. We gingen regelmatig op ziekenbezoek en zijn even naar de school gegaan waar het gebeurd was. Doordat we logischerwijs in twee maanden veel gemist hadden, probeerden we voor ons zelf weer een compleet plaatje Nederland te krijgen. Later in de week zijn we begonnen met het, op de achtergrond, bijwerken van de website en het maken van een fotoboek. De derde helft na de korfbaltraining was voor Erwin weer ouderwets gezellig. Op vrijdag hadden we een bijzonder moment. We hebben toen zelf het pakketje aangenomen wat we twee maanden geleden in Zuid-Afrika op de post gedaan hadden. Dat was niet de bedoeling, maar wel een grappige situatie.

Zaterdagmorgen dachten we even snel naar de modelspoorbeurs in Houten te gaan om leuke informatieboekjes te halen voor Erwin zijn vader. Het was daar Aziatisch druk. Naast leesvoer vonden we op de beurs ook nog miniatuur backpackers. Ook Koen vond wat passends voor de patiënt, namelijk miniatuur antieke telefoonpalen voor bij de treinbaan. Na twee uurtjes slenteren hadden we het gezien. De zaterdagmiddag en zondag hebben we doorgebracht bij de ouders van Rhianne. Even foto’s en filmpjes bekijken en vooral bijkletsen. Zondagochtend een wandeling door de uiterwaarden langs de Waal gemaakt. Er stond een stevige oostenwind en wij vonden het dan ook bijzonder fris (lees koud!).
 

Klaar maken voor vertrek
Precies twee weken na de ziekenhuisopname komt de vader van Erwin op dinsdag 22 februariweer thuis. Het gaat erg goed en nu zal het herstel de komende maanden thuis moeten gaan plaatsvinden. We beslissen nog een paar dagen de situatie aan te kijken en dan te beslissen wanneer we terug gaan. Dinsdagavond gaan we nog eten koken voor Wilco en Mariska. We maken Afrikaanse bobotie uit Knorr verpakking. Waarschijnlijk zijn de mensen van Knorr nog nooit in Zuid-Afrika geweest aangezien het eind resultaat best lekker is, maar in de verste verte niet lijkt op de bobotie die wij daar gegeten hebben. Op de ontzettend koude woensdag gaan we een middagje bijkletsen en foto’s en filmpjes kijken bij Monica, Pong en Sem. Ook die laatstgenoemde knul is super gegroeid en een lachebek eerste klas. ‘s Avonds kunnen we zelfs sneeuwballen maken en dat is onze limit qua temperatuur, we willen terug naar de warmte.

Op vrijdagochtend gaan we gezellig naar de kapper en werken we de internetsite bij. We bellen met de alarmcentrale en vragen naar de mogelijke heden om begin volgende week weer te vertrekken. ‘s Middags gaan we in Lelystad de spullen kopen die we nodig hebben voor vertrek. ’s Avonds gaan we op bezoek bij Bob. Wij hebben hem leren kennen tijdens het duiken op Ko Tao in Thailand. Hij heeft heerlijk Thais voor ons gekookt en we hebben een gezellige avond samen. Deze avond horen we ook dat ons vertrek gepland staat voor komende dinsdag 1 maart, oei dat is concreet en al heel snel. Op zaterdagmiddag maken we nog wat familie foto’s en gaan we de backpacks inpakken en een ouderwets avondje tv kijken met de ouders van Erwin. Zondagochtend gaan we afscheid nemen van de zus van Rhianne en ons neefje en nichtje.

De middag zijn we bij de ouders van Rhianne waarmee we lekker uit eten gaan. En Koen weet ons ervan te overtuigen dat er in Druten koeien moeten staan. Na een flinke wandeling door de stromende regen vinden we deze uiteindelijk op de kinderboerderij in een stal. Snel maar en foto maken dan. Op maandag worden de tassen gepakt, bij de Hornbach geshopt voor onderdelen van de treintafel en een bezoek gebracht aan de tante van Erwin. Aangezien in het weekend een andere tante van Erwin is overleden gaan we s ’avonds nog even op condoleance bezoek en daarna nemen we afscheid van Monica, Pong en Sem.

1 maart. Een speciale dag is dit voor ons. Afgelopen nacht (29 februari…) zijn wij 5,5 jaar bij elkaar EN het is de dag dat we opnieuw vertrekken op wereldreis. Het gevoel is anders dan de vorige keer. De eerste keer lieten we iedereen achter met het gevoel over 11 maanden weer terug te komen. Met het idee dat zowel thuis als bij ons niets zou gebeuren, want dat gebeurt normaal gesproken ook niet. Na onze onverwachte terugkeer hebben we wel heel direct het gevoel gekregen hoe kwetsbaar het leven eigenlijk is. DUS moeten we datgene doen wat we willen doen in ons leven, en dat is NU de wereld zien! We hadden al snel door dat een goed moment om te gaan niet zou komen, ook niet als we een week later zouden gaan. Vandaag is het dus zover, we gaan op weg naar onze fietsen in Cambodja en nog steeds weten we niet of we langer hadden willen blijven of dat het zo goed is. Dan is het handig als er geen keus meer is. Omdat we weer vanaf Düsseldorf moeten vliegen, hebben we besloten hier met de ICE heen te gaan. Om 10.10u worden we uitgezwaaid door de broer en vader van Erwin. Onze moeders gaan mee in de tram naar Utrecht CS.

Op Utrecht Centraal nemen we afscheid van de moeders en stappen we de trein in. We beloofden elkaar dat we nu echt pas over 8,5 maand terug zouden komen. Daar zitten we dan in de trein, met een leeg gevoel, te bedenken wat ons te wachten staat. In Düsseldorf hebben we de tijd om 2 uur de stad in te gaan en te zoeken naar een nieuwe pet voor Erwin. Het is heerlijk weer in Düsseldorf, zittend op een bankje aan de Rijn in de zon vergeten we al snel de kou van Nederland. Op de terugweg naar het treinstation vinden we op de valreep een pet voor Erwin. We gaan met een Aziatische volle trein naar de vluchthaven en met de skytrain naar de terminal. Dan lopen we het bekende riedeltje af: inchecken, door de douane, tassencontrole, paspoortcontrole en via de Taxfree zone (Aan de hoge prijzen te zien betekend dat normale prijs + 2x de BTW), te ver naar onze gate lopen en snel boarden, dachten we. Dan hebben we minder geluk. We zien al een beetje op tegen de lange vlucht en dan hebben we nog vertraging ook. Uiteindelijk stijgen we dik een half uur te laat op. Gelukkig valt de vlucht mee. Ondanks het gebrek aan multimedia gaat de tijd redelijk snel. Na het lezen van elk artikel in de krant zijn er al twee uur verstreken en zien we dat we een andere route maken als tijdens de terugvlucht naar Nederland. We vliegen niet over Moskou, maar over Turkije. Dit zorgt er voor dat de route 1000km korter is. We slapen wat en kijken 2x Pirates of the Caribbean, Dead Man’s Chest aangezien ze die twee keer laten zien en toen was het alweer 11 uur later. Uhm het verslag nog niet bijgewerkt, dan moet dat maar later ergens.

Als het ondertussen een aantal uurtjes 2 maart is geworden landen we veilig in Bangkok, pff wat is het hier warm. We moeten drie uur wachten op de volgende vlucht. We gaan door het taxfree gedeelte heen en slapen wat. We kopen een souvenirtje voor de moeder van Erwin, alleen zal dat nog een maand of vijf duren voor ze dat kan zien… We gaan boarden voor de vlucht naar Siem Reap. Eerst door de papierwinkel heen om Cambodja binnen te mogen, dit zijn maar liefst drie verschillende formulieren. Dan wachten tot we gaan. We blijken wederom vertraging te hebben en gaan pas ruim drie kwartier later de lucht in. We gaan met de bus naar het vliegtuig, een klein propellervliegtuig. Bij het stijgen en dalen zetten ze een rustgevend muziekje op, geen idee waar dat precies voor nodig is? Dit is voor ons de eerste keer, best spannend. Gelukkig gaat de vlucht prima en na een klein uur vliegen staan we weer in Cambodja. Het visum laten maken en de benodigde stempels zetten gaat een stuk sneller dan bij de grenspost in Poipet. Aangezien er 2 man de paspoorts en het geld innemen, 1 iemand dit geld bewaakt, vervolgens 7 mannen er zitten om de visa uit te schrijven en dan nog 3 die controleren of het goed gegaan is. We nemen een taxi naar het guesthouse en daar staan onze fietsen geduldig te wachten. De beheerder herkent ons en er is een kamer beschikbaar. We vinden het wel super warm maar het is niet anders. Even naar de supermarkt wat hebben ze hier weinig spullen… We eten in het hostel en skypen met het thuisfront dat we veilig aangekomen zijn. Ook ontdekken we nog dat onze shampoo opengegaan is in het vliegtuig. Na flink uitspoelen is dat opgelost en ruikt de toilettas ook weer lekker fris. Ongelofelijk onwerkelijk vallen we na lang draaien in slaap.

3 maart. Met een lichte vorm van een jetlag slapen we weer lekker bij. Pas om 14.00 komt Erwin eruit, Rhianne lukt het iets eerder. Als we ons opgefrist hebben gaan we een beetje door Siem Reap struinen. Aan het eind van de middag gaan we kijken naar een traditionele Cambodjaanse dans voorstelling gegeven door kinderen van het Acodo project. Het omvangt de opvang van 65 kinderen voor wie de ouders niet meer kunnen zorgen, veelal doordat ze arm zijn (ook door de oorlog). De kinderen geven de gratis concerten voor het binnen halen van giften door de vele toeristen in Siem Reap. Wij vinden de voorstelling erg leuk om te zien en gaan ons beraden of we aan dit project spullen gaan geven namens Koen. Op het project ontmoeten we ook nog Paula uit Melbourne. Zij nodigt ons uit voor als we in Australië komen. Na de voorstelling gaan we eten in het verlengde van pubstreet, de eet en drinkwijk van Siem Reap. Daarna laten we het thuisfront nog even via Skype weten dat het acclimatiseringsproces de goede kant op gaat alleen de warmte blijft lastig wennen. Dan begint het terwijl we al in bed liggen flink te regenen. Dit is voor het eerst in Cambodja.

4 maart. Vandaag kunnen we dan eindelijk na een kleine vertraging de tempels van Angkor gaan bezoeken. We gaan in ieder geval twee dagen. Vandaag eerst de verst weggelegen doen met de Tuk Tuk en morgen “dichtbij” op de fiets. Onze Tuk Tuk regelen we voor 16 dollar en hebben dan ook nog eens een beetje Engels sprekende driver. De eerste tempel is Pre Rup, de tweede van vandaag ligt bijna 40 km van Siem Reap en is de Banta Serei. Deze tempel staat bekend om zijn roze zachte gesteente met hele fijne tekeningen. Daarna is het de hoogste tijd voor een lunch. Er zijn maar weinig restaurantjes en we betalen de hoofdprijs, $3 voor een klein bord met noedels. Zelfs voor Cambodja is dit zeer prijzig ,aangezien we in Siem Reap slechts $1 betalen. Na het eten bezoeken we nog Banta Samre, East Mebon, Ta Som, Neak Pean en Preah Khan. Rhianne maakt naast mooie foto’s van de tempels ook hele leuke foto’s van de vele fotogenieke kinderen n die rondom de tempels lopen. We nemen vast een voorproefje  op de dag van morgen. We gaan door Angkor Thom en langs Angkor wat naar het hostel terug.

5 maart. Een vroegertje, om 04.30 staan we op. Vandaag gaan we de grote tempels bezoeken. Omdat deze redelijk dicht bij zijn, doen we dit op onze eigen fietsen. We starten met de zonsopkomst in Angkor Wat. Als we wegfietsen is het nog erg donker. De straatverlichting, sowieso al weinig voorhanden, wordt uitgeschakeld nog voor het licht is. Onze hoofdlampjes komen dan ook goed van pas om bij te schijnen. Doordat we vroeg vertrekken is het heerlijk koel buiten. We zijn mooi op tijd bij de tempel. Bij de waterplas waarin de schaduw van het tempelcomplex te zien is, is het al erg druk. Dit is de foto plek bij zonsopgang. Een paar honderd mensen zijn, net als wij, vroeg op gestaan. Het halfuurtje wachten is de moeite waard. De waterige zon komt op en is te zien in het water.

Daarna gaan we het complex verder verkennen. In vergelijking met de tempels van gisteren staat in Angkor Wat nog veel overeind. De bewerkte muren zijn erg mooi. Helaas is de klim naar de 65 meter hoge toren afgesloten in verband met schoonmaken, Cambodjanen zijn ook zulke nette mensen… Als we genoeg gezien hebben fietsen we naar Ta Prohm. Dit tempelcomplex is voor grote delen door het oerwoud overwoekerd. Bij dit complex wordt volop gerestaureerd. Ondanks de details die worden opgenomen, is aan de kleur duidelijk te zien wat gerestaureerd is. Het echte authentieke gaat hierdoor verloren wat wij wel zonde vinden. In Ta Prohm maken we kennis met Bill en Cynthia uit Canada. Zij kunnen ongelofelijk mooi tekenen. Als we ze ontmoeten zijn ze allebei bezig een artistieke tekening te maken van een deel van de tempel.

Uiteindelijk later dan gepland fietsen we naar onze volgende doel, Angkor Thom. Dit is een ruïnestad met meerdere tempels. Het gebied is 3 vierkante kilometer groot en bekend van de film Tomb Raider. Aangezien het rond het middaguur erg warm begint te worden bezoeken wij alleen nog het olifantenterras en het terras met de koningsbeelden. De Bayon in het midden van Angkor Thom bekijken en fotograferen we van een afstand. Als we terugfietsen naar de westelijke toegangspoort zien we aan de zijkant van de weg nog aapjes zitten. Terwijl Rhianne de fietsen vasthoud gaat Erwin wat foto’s maken. Dit is best leuk tot er pardoes een aapje vanuit de boom op zijn rug springt. Dan wordt het multitasken: Pet vasthouden, filmpje maken en aapje verwijderen. Gelukkig neemt het aapje al snel de slimme beslissing om weer naar de veilige boom te springen.

Na onderweg nog een lekkere zoete ananas gegeten te hebben langs de slotgracht van Angkor wat, gaan we terug naar Siem Reap. We fotograferen nog even het naar Erwin zijn zus vernoemde Monica hotel en rusten dan lekker een paar uurtjes uit in ons guesthouse. Voor Pong hebben we ook wat gevonden, namelijk een boom genaamd Pong Ro. ‘ s Avonds brengen we een bezoek aan een cello concert van Dr. Beat Richner. Hij is grondlegger en directeur van vier grote kinderziekenhuizen in Cambodja. Op jaarbasis komen er 600.000 kinderen in de ziekenhuizen die gratis gebruik kunnen maken van zowel grote als kleine behandelingen. Het idee achter, de gratis, concerten is het werven van fondsen voor het project. Tijdens het concert krijgen we zowel kippenvel van de te koude airco als van het levenswerk van deze Zwitserse dokter. Toch beslissen we samen met Koen om dit project niet op te nemen in zijn projecten map. Er komt zo ontzettend veel geld binnen dat we onze spreekwoordelijke “druppel op een gloeiende plaat” liever in een ander project steken. Na afloop gaan we nog even naar de nachtmarkt toe.